Εδώ και πολλές δεκαετίες, το Η.Β. έπαψε να είναι ο διαμορφωτής των διεθνών πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων, παραχωρώντας, θέλοντας και μη, τη θέση αυτή στις δύο υπερδυνάμεις που αναδείχθηκαν, μετά το τέλος του Β’ παγκοσμίου πολέμου.

Αυτή είναι μάλλον μια σκληρή πραγματικότητα για τη Μ. Βρετανία, με την οποία ακόμα από ότι φαίνεται, δυσκολεύεται να συμβιβαστεί.

Δεν εξηγείται διαφορετικά η πρόσφατη στάση του βρετανού πρωθυπουργού, να ματαιώσει την τελευταία στιγμή, την προγραμματισμένη συνάντησή του με τον Κυριάκο Μητσοτάκη, τον Έλληνα πρωθυπουργό, παρόντος ήδη του τελευταίου σε βρετανικό έδαφος.

Οι διαρροές από την βρετανική πλευρά έκαναν λόγο για προσυμφωνημένη ατζέντα στην οποία δεν περιλαμβανόταν συζήτηση για την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, υπονοώντας ότι η ελληνική πλευρά ήταν εκείνη που αθέτησε τη συμφωνία, προβαίνοντας αρχικά σε συνέντευξη στο BBC για το θέμα.

Ακόμα και αν ήταν έτσι, αυτό δεν συνιστά λόγο ματαίωσης προγραμματισμένης συνάντησης επιπέδου κορυφής στην οποία θα συζητούνταν πληθώρα άλλων θεμάτων. Ακόμη και ο τελευταίος βρετανός διπλωμάτης γνωρίζει ότι τέτοιες συμπεριφορές δεν είναι απλώς απρεπείς, αλλά προσβλητικές. Όχι μόνο για το πρόσωπο του πρωθυπουργού, αλλά για ολόκληρη τη χώρα που εκπροσωπεί. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι στο περιστατικό αυτό, έδειξε πολύ ορθώς, σύμπνοια και η αντιπολίτευση επιδεικνύοντας σωστά πολιτικά αντανακλαστικά.

Και για να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα η βρετανική πλευρά, υπέδειξε στον Έλληνα πρωθυπουργό να συναντηθεί με τον αντιπρόεδρο της βρετανικής κυβέρνησης, παραβιάζοντας κάθε έννοια διπλωματικού πρωτοκόλλου. Σα να μην αναγνωρίζει τον πρωθυπουργό της Ελλάδας ως ισότιμο συνομιλητή του βρετανού ομολόγου του και κατ’ επέκταση την ίδια την Ελλάδα ως ισότιμη της αυτοαποκαλούμενης Μ. Βρετανίας.

Η δεύτερη αυτή προσβολή, προς τη χώρα συνολικά, δεν αφήνει περιθώρια αμφισβητήσεων περί λάθους της βρετανικής διπλωματίας η οποία είναι εξαιρετικά πεπειραμένη.

Η ελληνική πλευρά, αντέδρασε μεν, αλλά με ήπιο τρόπο υποβαθμίζοντας εν μέρει το γεγονός μιλώντας για απρέπεια, ενώ πρόκειται ξεκάθαρα για προσβολή. Της χώρας ολόκληρης, όχι του πρωθυπουργού.

Ο μεγαλοϊδεατισμός από τον οποίο προδήλως διακατέχεται το μεγαλύτερο μέρος της βρετανικής διπλωματίας και εξωτερικής πολιτικής, πηγάζει από τα αυτοκρατορικά σύνδρομα που αναπτύχθηκαν λόγω του ένδοξου παρελθόντος της. Η κατάσταση όμως έχει αλλάξει εδώ και πολλές δεκαετίες και με αυτήν θα πρέπει να συμβιβαστούν οι βρετανοί, όχι εμείς.

Γιατί είναι αληθινά αστείο ένας πρωθυπουργός που έγινε δεκτός καταχειροκροτούμενος στο Κονγκρέσο πριν λίγο καιρό, να του αρνείται την τελευταία στιγμή προγραμματισμένη συνάντηση ο πρωθυπουργός μιας χώρας που κάποτε είχε αποκαλεστεί ως η 51η Πολιτεία των ΗΠΑ.

Facebook Comments