Ο δεκαοκτάχρονος πέταξε την φωτοβλίδα και με την ηδονή που χαρακτηρίζει τους κυνηγούς όταν πετυχαίνουν το θύμα τους παρατηρούσε τον άτυχο αστυνομικό να πέφτει στο έδαφος. “Πήγαμε για συμπλοκή με αστυνομικούς” είπε κατά την ανάκριση του. Τόσο κυνικά, τόσο στεγνά. Ω καιροί, ω ήθη….!
Αλλά σε τι καιρούς και σε ποία ήθη γαλουχήθηκε αυτός ο δεκαοκτάχρονος; Θα ήταν τριών ετών στον Δεκέμβριο του 2008 και θα τελείωνε το Δημοτικό το 2015. Τα χρόνια του γυμνασίου με τις καταλήψεις και τα πρώτα εφηβικά ερεθίσματα τα πέρασε την εποχή των μεγάλων διαψεύσεων και του λυκόφωτος των μεταπολιτευτικών ειδώλων.
Η με μίσος γαλούχιση, το αισχρό σχολείο, το νεοελληνικό σύμπλεγμα της ανυπακοής, η αποσαρθρωμένη κοινωνική συνοχή, η γονική αμέλεια, η μαγκιά, η έλλειψη ενσυναίσθησης που δημιουργεί βίαια πρότυπα, το bullying.
Όλα αυτά μέσα σε αυτήν την κουζίνα γεγονότων και μιζέριας που ζήσαμε στην Ελλάδα της κρίσης δημιούργησαν έναν δεκαοκτάχρονο δολοφόνο.
Η δεκάχρονη κρίση μπορεί να έχει τελειώσει και οι οίκοι αξιολόγησης να μας αναβαθμίζουν αλλά η κοινωνία θα κάνει δεκαετίες για να αποθεραπευτεί από τις πληγές που αυτή της έχει αφήσει.
Facebook Comments