Το φαινόμενο υπό το πρίσμα της ελεύθερης και λογικής θεώρησης

Η ομοφυλοφιλία, είτε ως διάθεση είτε ως πράξη, αποτελεί συνισταμένη βιολογικών παραγόντων και προσωπικής επιλογής.

Το φάσμα ανάμεσα σε αμιγώς ομοφυλόφιλους έως και αμιγώς ετεροφυλόφιλους περιλαμβάνει ποικιλία ενδιαμέσων καταστάσεων, που όλες αποτελούν «φυσικά φαινόμενα» μιας και συμβαίνουν στη φύση υπό την ευρεία έννοια (που περιλαμβάνει και τις ανθρώπινες κοινωνίες).

Σε μία δημοκρατική κοινωνία κάθε προσωπική επιλογή είναι εντελώς ελεύθερη αρκεί να μην παραβιάζονται επιλογές και δικαιώματα κάποιων άλλων. Κατά συνέπεια, όταν οποιαδήποτε σύναψη σχέσης γίνεται με κοινή επιθυμία και απόφαση και χωρίς εξαναγκασμό κανενός να πράξει κάτι που δεν έχει αποδεχτεί, δεν υπάρχει καμία λογική βάση στην άσκηση αρνητικής κριτικής για το ζήτημα αυτό.

Η ομοφυλοφιλία αποτελεί εξαίρεση ή παρέκκλιση από τον κανόνα με την έννοια ότι τα ομοφυλόφιλα άτομα αποτελούν ένα μικρό ποσοστό επί του συνόλου (υπολογίζεται γύρω στο 3% για τα αμιγώς ομοφυλόφιλα και γύρω στο 10% για τα δυνητικώς ομοφυλόφιλα ή αμφιφυλόφιλα) [βλ.εδώ]. Αυτό όμως δεν δικαιολογεί κάποιους να την θεωρούν «αμαρτία» ή «ντροπή». Στο κάτω – κάτω τα άτομα αυτά προσφέρουν χαρά, ικανοποίηση και συντροφικότητα το ένα στο άλλο.

…

Αλλά, όσο ελεύθεροι είναι οι ομοφυλόφιλοι να δηλώνουν και να βιώνουν αυτό που είναι, άλλο τόσο ελεύθεροι είναι και κάποιοι άλλοι (μη ομοφυλόφιλοι) να αισθάνονται ή/και να δηλώνουν θλίψη ή δυσαρέσκεια για το ότι ο Α ή ο Β γνωστός ή άγνωστός τους είναι ομοφυλόφιλος ή ακόμη και για την ύπαρξη της ομοφυλοφιλίας γενικώς ως φυσικού φαινομένου.

Άλλωστε ούτε όλα τα φυσικά φαινόμενα είναι σε όλους ευχάριστα.

Αυτό όμως και πάλι υπό την αυτονόητη προϋπόθεση ότι η αρνητική τους στάση δεν οδηγεί σε υποτιμητική ή προσβλητική συμπεριφορά προς τους ομοφυλόφιλους συμπολίτες και συνανθρώπους τους. Κάτι τέτοιο θα ήταν αντίθετο προς τις αρχές του ανθρωπισμού και της δημοκρατίας.

Εξίσου αντίθετο όμως προς τις αρχές της ελευθερίας και του σεβασμού στην αντίθετη άποψη είναι το να κατηγορούνται κάποιοι ως «ομοφοβικοί» (ατυχής όρος, γιατί δεν πρόκειται περί «φόβου») ή – ακόμα χειρότερο – σαν ρατσιστές ή φασίστες (καμία απολύτως σχέση με αμφότερα), μόνο και μόνο επειδή δεν αισθάνονται ή δεν δείχνουν χαρά και αγαλλίαση στη θέα ομοφυλοφίλων ζευγαριών και μάλιστα σε «προσωπικές» στιγμές τους.

Καλώς ή κακώς, έχουμε όλοι κάποια προσωπικά βιώματα και κάποιο παρελθόν παραστάσεων, καταστάσεων, σκέψεων και συναισθημάτων, που μας επηρεάζουν και έχουμε το δικαίωμα να αποτελούμε κι’ εμείς τη συνισταμένη όλων αυτών.

Αυτοί είμαστε, σεβόμαστε όλους και έχουμε την αυτονόητη απαίτηση να μας σέβονται και οι άλλοι.

… …

…

Ο γάμος των ομοφυλοφίλων ως ανάγκη και «δικαίωμα»

Αυτά που διατυπώθηκαν στο παραπάνω κεφάλαιο αποτελούν μια λογική και ελεύθερη θεώρηση του όλου ζητήματος υπό την έννοια ότι δεν βασίζεται σε προκαταλήψεις. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι όλοι σκέφτονται κατά τον ίδιο τρόπο και μάλιστα όπως περιγράφεται εκεί.

Πολύ περισσότερο, δεν σημαίνει ότι αισθάνονται το ίδιο, ακόμη και αν σκέφτονται παρόμοια και καταλήγουν δια της λογικής στα ίδια συμπεράσματα. Όπως είναι άλλωστε γνωστό, το συναίσθημα δεν συμβαδίζει πάντα με τη λογική.

Είναι μάλιστα πολύ πιθανότερο η συμπεριφορά των ανθρώπων να καθορίζεται από το συναίσθημα και όχι από τη λογική.

Όπως λοιπόν ήδη αναφέραμε, υπάρχει σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μια διάχυτη αρνητική στάση απέναντι στην ομοφυλοφιλία και ιδίως προς την αντρική. Έτσι, λέξη «πο – – της» αποτελεί (ακόμη) βαρύτατη βρισιά. (Στα γαλλικά η αντίστοιχη λέξη είναι pédé που προέρχεται από το ελληνικό «παιδεραστής», με ό,τι αυτό σημαίνει για το πόσο αρνητικά αντιμετώπιζαν μέχρι πρότινος την αντρική ομοφυλοφιλία ακόμα και εκεί).

Έτσι, είναι φυσική και απολύτως κατανοητή μια αντίδραση των ατόμων αυτών, που οδηγούνται στο να αμυνθούν έτσι ώστε να προστατέψουν την προσωπικότητά και την αυτοεκτίμησή τους με διάφορους τρόπους, ένας από τους οποίους είναι μια μορφή «αντιστροφής», που υλοποιείται με τη μορφή εκδηλώσεων τύπου gay pride (ή parade).

Η συγκεκριμένη έχει δύο κατηγορίες αποδεκτών:

–

Αφενός μεν τους ίδιους (-ες) προκειμένου να αντλήσουν δύναμη και θάρρος.

-Αφετέρου τους άλλους, στους οποίους στέλνουν μήνυμα: «είμαστε μια σημαντική μερίδα του πληθυσμού και οφείλετε να μας αποδεχτείτε και να μας σέβεστε».

(Το κατά πόσο επιτυγχάνουν στο στόχο της αποδοχής και του σεβασμού είναι μια άλλη ιστορία… και σίγουρα δεν βοηθούν κάποιες ακρότητες ορισμένων εξ αυτών, που φθάνουν ως την αυτογελοιοποίηση).

… …

Ο άλλος τρόπος άμυνας είναι η επιδίωξη της πλήρους εξίσωσης ως προς τα δικαιώματα και ως προς αυτό δεν υπάρχουν πολλοί σοβαροί άνθρωποι στις «δυτικού τύπου» κοινωνίες, που να έχουν αντιρρήσεις.

Το δικαίωμα μάλιστα της νομιμοποίησης μιας μακρόχρονης συντροφικής – ερωτικής σχέσης μεταξύ ομοφύλων έχει παραχωρηθεί ευλόγως και σ’ αυτούς με επέκταση του (σχετικά νέου) θεσμού του Συμφώνου Συμβίωσης, ώστε να τους περιλαμβάνει.

Το Σύμφωνο Συμβίωσης και ο Πολιτικός Γάμος διαφέρουν μεν ως προς το τελετουργικό τους μέρος αλλά είναι νομικώς σχεδόν ταυτόσημα.

Τα άτομα που επιλέγουν το πρώτο είναι συνήθως αριστερής ιδεολογίας, που διατείνονται ότι έχουν ξεπεράσει πολλά στερεότυπα της κοινωνίας και πως δεν αποδέχονται συμβάσεις που έχουν ιστορικά ταυτισθεί σε μεγάλο βαθμό από στέρηση της ατομικής ανεξαρτησίας και ελευθερίας, όπως είναι ο γάμος.

 Έτσι, θα περίμενε κανείς ότι τα ομοφυλόφιλα άτομα, που επίσης «έχουν ξεπεράσει πολλά ‘ταμπού’ και στερεότυπα της κοινωνίας», θα αρκούνται και αυτά στο Σύμφωνο Συμβίωσης και πως δεν θα έχουν την παραμικρή επιθυμία έως αγωνία για την καθιέρωση του πολιτικού γάμου για τα ίδια.

Δεν συμβαίνει όμως αυτό. Αντίθετα οι ομοφυλόφιλοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο να εξασφαλίσουν το δικαίωμα να συνάπτουν γάμο, ακριβώς όπως και τα φυσιολογικά ετερόφυλα ζευγάρια.

Για να κερδίσουν μάλιστα αυτό το «δικαίωμα», έχει γίνει κάποια επέκταση της έννοιας που είχε έως πρόσφατα η λέξη «γάμος», ώστε να περιλαμβάνει και αυτές τις περιπτώσεις.

Σχετικά με αυτό το ζήτημα, ανέτρεξα στο «Χρηστικό Λεξικό της Νεοελληνικής Γλώσσας», που έχει εκπονηθεί, συνταχθεί και εκδοθεί από την Ακαδημία Αθηνών και είναι ένα από τα πλέον πλήρη και έγκυρα λεξικά.

Εκεί λοιπόν (σε έκδοση του 2014) και στο λήμμα «γάμος» αναφέρονται τα εξής:

«Γάμος: Νόμιμη ένωση ενός άντρα και μιας γυναίκας, που αναγνωρίζονται επίσημα ως σύζυγοι με θρησκευτική ή πολιτική τελετή και κατά συνεκδοχή η αντίστοιχη τελετή και ο ακόλουθος εορτασμός: ανοιχτός (με πολλούς προσκεκλημένους), κλειστός / βασιλικός / παραδοσιακός / πλούσιος.»

Αν όμως ανατρέξετε τώρα στο διαδίκτυο να βρείτε τη σημασία της ίδιας λέξης, θα παρατηρήσετε ότι πουθενά δεν αναφέρεται ότι πρόκειται για «ένωση άντρα και γυναίκας». Εδώ η woke κουλτούρα και η … «ομοφυλοφιλοφιλία» έχουν βάλει πιθανότατα το χεράκι τους.

Εδώ έχω να επισημάνω μία αντίφαση:

Η περίφημη αυτή «κουλτούρα» (άλλη αλλοίωση έννοιας και αυτή, αλλά … ας μην επιμείνουμε επ’ αυτού) διατρανώνει σε κάθε ευκαιρία και περίσταση την απαίτησή της για «σεβασμό στη διαφορετικότητα».

Δέχεται δηλαδή ότι υπάρχει διαφορετικότητα (αυτονόητα καθόσον υπάρχει πράγματι και είναι σημαντική) και απαιτείται σεβασμός προς αυτήν, πράγμα που συμβαίνει σχεδόν παντού στον πολιτισμένο κόσμο και ιδιαίτερα στις δυτικού τύπου «ανοιχτές» κοινωνίες.

Όμως, τα ίδια τα ομοφυλόφιλα άτομα σέβονται τη δική τους διαφορετικότητα; Και αν ναι, γιατί την αγνοούν και βαυκαλίζονται ότι είναι σχεδόν ίδια με τα ετεροφυλόφιλα άτομα, ώστε να κάνουν και αυτά «γάμο», όπως εκείνα;

Φαίνεται τελικά ότι η σφοδρή επιθυμία κάποιων από αυτούς να μοιάζουν με τους άλλους σε συνήθειες, κοινωνικούς θεσμούς και δικαιώματα υπερτερεί της όποιας ανάγκης να υποστηρίξουν τη δική τους «διαφορετικότητα».

Αλλά αυτό είναι δικό τους θέμα και σ’ αυτό θα μπορούσε να γίνει μια παραχώρηση: Άπαξ και κάποιοι ομόφυλόφιλοι (-λες) θέλουν τόσο πολύ τον «γάμο» και τον θεωρούν «κοινωνικό δικαίωμα», ας τους δοθεί επιτέλους να ησυχάσουμε.

…

Και καλά… άντε και δεχτήκαμε την αλλοίωση της έννοιας του γάμου, ώστε να περιλαμβάνει και τα ομοφυλόφιλα άτομα (μήπως μπορούμε να κάνουμε κι’ αλλιώς;). Μικρό άλλωστε το κακό, μιας και η επέκταση της έννοιας αυτής δεν καταργεί ούτε αλλοιώνει καμία άλλη σημαντική έννοια.

Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο με τις έννοιες του «πατέρα» και της «μητέρας», οι οποίες δεν αφορούν κοινωνικές συνήθειες ή θεσμούς αλλά μία από τις πλέον βασικές λειτουργίες της κοινωνίας και της ζωής γενικότερα: Αυτή της αναπαραγωγής και της δημιουργίας απογόνων.

Εδώ θα έπρεπε κάπου να μπει ένα φρένο.

Για αυτό το σοβαρότατο ζήτημα, θα ασχοληθούμε στο επόμενο κεφάλαιο.

… …

…

Παιδιά που γεννιούνται ή υιοθετούνται από ομόφυλους συζύγους

Ζούμε σε μια εποχή, στην οποία τείνει να επικρατήσει (τουλάχιστον στις δυτικού τύπου κοινωνίες) ένας άκρατος και χωρίς όρια δικαιωματισμός, στα πλαίσια του οποίου έχουμε και το «δικαίωμα» του «αυτοπροσδιορισμού». Έτσι, οι δικαιωματιστές αυτοπροσδιορίζονται και ως «προοδευτικοί», χαρακτηρίζοντας όσους δεν συμφωνούν με αυτούς ως «συντηρητικούς», «αντιδραστικούς» και με παρωχημένες και ξεπερασμένες απόψεις.

Αποσιωπάται ωστόσο (και εκ του πονηρού) το ότι σε μια φιλελεύθερη κοινωνία, το δικαίωμα και η ελευθερία του καθενός σταματάει εκεί που θίγεται η ελευθερία και τα δικαιώματα των άλλων.

…

Όμως, το ζήτημα της υιοθεσίας (ή «τεκνοθεσίας» κατά τον «πολιτικώς ορθό» νεολογισμό, που τείνει να καθιερωθεί) είναι πολύ ευρύτερο, εντελώς διαφορετικό από τον γάμο μεταξύ ομοφύλων και πέραν των «δικαιωμάτων» των ενηλίκων που το ζητούν. Είναι πρωτίστως ζήτημα δικαιωμάτων του ίδιου του προς υιοθεσίαν παιδιού.

Αφήνοντας προς το παρόν κατά μέρος τα σοβαρά έως ανυπέρβλητα προβλήματα που μπορεί να δημιουργηθούν στην ψυχολογία του παιδιού που υιοθετήθηκε και συμβιώνει με ένα ομόφυλο ζευγάρι (για τα οποία έχουν διατυπωθεί πολλές αντιφατικές απόψεις και έχουν γίνει έρευνες με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα), ας αναρωτηθούμε το εξής απλό:

Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν το αυτονόητο δικαίωμα να γνωρίζουν ποια είναι η μητέρα και ποιος ο πατέρας τους (με την αυθεντική και βιολογική έννοια), είτε ως παιδιά, είτε ως ενήλικες.

Με ποια λογική και ποιο αίσθημα δικαιοσύνης μπορεί μια κοινωνία να στερήσει αυτό το δικαίωμα από τα υιοθετημένα παιδιά ;

Στους ίδιους τους ομόφυλους συζύγους που διεκδικούν αυτό το δικαίωμα, θα άρεσε να μη γνωρίζουν ποιοι είναι οι πραγματικοί – βιολογικοί γονείς τους; Να ένα ερώτημα που μάλλον πρέπει να τους τίθεται συχνότερα.

Η παραβίαση του αυτονόητου αυτού δικαιώματος γινόταν φυσικά και πριν τη θεσμοθέτηση του γάμου ομοφύλων και μάλιστα αδιαμαρτύρητα έως και … νομικώς κατοχυρωμένα (δυστυχώς … !) με πλήθος υιοθετημένων ατόμων να κάνουν μακροχρόνιο αγώνα για να βρουν ποιοι ήταν οι βιολογικοί γονείς τους.

… …

Ας σχολιάσουμε τώρα και την ακόλουθη φράση:

«Εγώ και ο σύντροφός μου θέλουμε να αποκτήσουμε 2 αγόρια»

Θα ήθελα να πληροφορήσω το άτομο που έκανε την παραπάνω αναίσχυντη δήλωση, αλλά και τους σεβαστούς αναγνώστες ότι η πιθανότητα να κάνει κανείς δύο αγόρια είναι ¼ ή 25%.

Αν μάλιστα οι δύο «σύντροφοι» τυχαίνει να είναι αμφότεροι άντρες, οπότε χρειάζεται και μια «παρένθετη μητέρα»…

… η προσπάθεια να καταλήξουμε τελικά σε δύο αγόρια και όχι σε άλλη σύνθεση της «οικογένειας», μπορεί να είναι ιδιαίτερα επίπονη και οδυνηρή για την έρημη την «παρένθετη» μητέρα… πέραν του ότι θα περιλαμβάνει ενδεχομένως και παραβιάσεις του ποινικού κώδικα…

… και εκτός τούτου αποτελεί ακραίο και ξεδιάντροπο σεξισμό.

(Εδώ ο όρος «παρένθετη μητέρα» χρησιμοποιείται καταχρηστικά, όπως θα εξηγηθεί σε επόμενο κεφάλαιο)

…

Αυτά προς το παρόν, διότι το ζήτημα παρουσιάζει ούτως ή άλλως ιδιαίτερο ενδιαφέρον, μιας και παρόμοια ζητήματα τίθενται συνεχώς και από άλλους (-λες), που ανήκουν σε αντίστοιχες κατηγορίες, οπότε και θα επανέλθουμε σε επόμενο κεφάλαιο.

Πέραν αυτού, το ίδιο άτομο προτείνει τον όρο «γονέας 1» και «γονέας 2»… προφανώς για να είναι ευχαριστημένοι και όσοι δηλώνουν «άφυλοι», αλλά επιθυμούν παρ’ όλα αυτά να έχουν παιδιά!

… …

…

« Γονέας Ν (όπου Ν=1,2,3, …) »

Μέχρι σήμερα, εν τη αφελεία μου προφανώς, θεωρούσα ότι η πρόταση για ύπαρξη «γονέα 1» και «γονέα 2» ήταν ένα καλαμπούρι, που γινόταν από όσους ειρωνεύονταν την διακαή επιθυμία των ομοφυλοφίλων να κάνουν ή να υιοθετούν παιδιά.

Φαίνεται όμως ότι το ζήτημα είναι πλέον σοβαρό (υπό μία έννοια φυσικά, όχι εντελώς), μιας και το καταθέτει σοβαρά ο ΣΥΡΙΖΑ στη δική του πρόταση νόμου, ενώ ενδεχομένως να έχει ήδη υιοθετηθεί και εφαρμοσθεί από άλλες χώρες «προοδευτικότερες» (τρομάρα μας!) της δικής μας.

…

Υπενθυμίζω ότι η «αντιδραστική» φύση προβλέπει για κάθε εξελιγμένο ζώο (στα οποία ανήκουμε και εμείς) τον λεγόμενο «αμφιγονικό πολλαπλασιασμό», κατά τον οποίο το αρχικό κύτταρο του ζώου (ζυγωτό ή γονιμοποιημένο ωάριο) προκύπτει από την σύντηξη ενός ωαρίου (που περιέχει το χρωματοσωμάτιο Χ) και ενός σπερματοζωαρίου (που περιέχει είτε Χ είτε Υ), με το ζώο που έδωσε το ωάριο να αποκαλείται «μητέρα» και αυτό που έδωσε το σπερματοζωάριο να ονομάζεται «πατέρας».

Ο πατέρας και η μητέρα κάθε τέτοιου ζώου ονομάζονται «γονείς» και ο όρος αυτός υπάρχει ιστορικά σε όλες τις γλώσσες και χρησιμοποιείται κυρίως όταν το ζώο ανήκει στο είδος «άνθρωπος» (homo sapiens).

Με τη διαδικασία αυτή προκύπτει και το φύλο του παιδιού:

Αν προκύψει συνδυασμός ΧΧ, το παιδί θα είναι κορίτσι. Αν προκύψει ΧΥ το παιδί θα είναι αγόρι.

Υπό αυτές τις προϋποθέσεις, που δεν ορίσαμε εμείς αλλά η φύση και η εξέλιξη των ειδών (ή ο Θεός, για τους θρήσκους), τόσο οι έννοιες του πατέρα και της μητέρας όσο και οι έννοια του φύλου είναι σαφέστατα καθορισμένες.

Κάθε προσπάθεια των ομόφυλων ζευγαριών να «αυτοπροσδιορίζονται» διαφορετικά, είτε ως «δύο πατέρες», είτε ως «δύο μητέρες» είναι εξίσου παράλογη με ενδεχόμενο ισχυρισμό κάποιου ότι δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος.

…

Η επιθυμία (ή και δικαίωμα) των ομοφύλων ζευγαριών να αποκτήσουν παιδί ή παιδιά είναι κατανοητή.

Φαίνεται όμως ότι όλα αυτά θεωρούνται από κάποιους «οπισθοδρομικά», ενώ «προοδευτικό» είναι να θεωρούμαστε γονείς, παρ’ όλο που δεν έχουμε κάνει παιδιά.

Είναι βλέπετε και το «θεμελιώδες δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού» (επίσης θεμελιωδώς παράλογο και ανυπόστατο) που πρέπει να σεβόμαστε, γιατί διαφορετικά δεν είμαστε «πολιτικά ορθοί».

…

Αφού λοιπόν καλούμαστε να νομοθετήσουμε «προοδευτικά», γιατί θα πρέπει να αποκλείσουμε και άλλους συνδυασμούς ομοφύλων που θέλουν να συνάψουν γάμο και να θεωρούνται επίσης «γονείς»;

Γιατί να αποκλείεται ο γάμος τριών ή τεσσάρων ή ακόμα περισσότερων ομοφύλων ατόμων;

Επειδή άραγε αποτελούν μειοψηφία;

Μα και όλα τα άτομα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας μειοψηφία αποτελούν.

Από ποιο ποσοστό «ενδιαφερομένων» και κάτω δεν πρέπει να προβλέπεται «γάμος» και μέχρι ποιο αριθμό ατόμων μπορεί αυτός να προβλέπεται;

ΟΚ, λοιπόν, ας είμαστε σαφείς:

Σε μια «φιλελεύθερη κοινωνία» δεν πρέπει να υπάρχει περιορισμός των ατόμων μέσα στον ίδιο γάμο και την ίδια «οικογένεια».

Και ως προς την τεκνοθεσία, ο περιορισμός «γονέας 1» και «γονέας 2» είναι εντελώς άδικος και ανελεύθερος. Να υπάρχει «γονέας 3», γονέας 4» κ.ο.κ. !!

…

(Ναι μεν, αλλά…)

Σε μια φιλελεύθερη κοινωνία με δικαίωμα «αυτοπροσδιορισμού», θα μπορεί κάποιο από αυτά τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν υπό αυτές τις συνθήκες, να πεί στους «γονείς» 1,2,3, … :

– Άϊ σιχτίρ βρε ηλίθιοι (-ες) ! Σας έχω χ… μένους (-ες) και το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να βρω τη μάνα μου ή/και τον πατέρα μου!

– Ή μήπως όταν έρθει αυτή η ώρα θα “πρέπει” να μπουν και κάποιοι περιορισμοί… (για να μη χαλάσουμε τη διάθεση των ομοφύλων συζύγων) ;;

– Ή μήπως θα είναι ακόμα καλύτερο το να έχουν ξεκαθαρίσει τα πράγματα πολύ νωρίτερα ;;;

… …

…

Καθαρές – μονοσήμαντες έννοιες → ξεκάθαρες καταστάσεις

Όπως επισημάνθηκε παραπάνω, οι έννοιες του (βιολογικού) πατέρα και της (βιολογικής) μητέρας ξεκαθαρίζονται εύκολα, αν δεχτούμε ότι ταυτίζονται με τον δότη του σπέρματος ή την δότρια του ωαρίου (-ων) αντιστοίχως.

Για αυτούς που αναλαμβάνουν την κηδεμονία και την ευθύνη της ανάπτυξης και ανατροφής των παιδιών, υπάρχουν οι σαφέστατοι όροι «θετός πατέρας» και «θετή μητέρα», οι οποίοι θα χρησιμοποιούνται μόνο όταν είναι απαραίτητο και στα επίσημα έγγραφα, ενώ στην καθημερινή ζωή είναι βέβαιο (και απολύτως θεμιτό) να χρησιμοποιούνται οι λέξεις ‘πατέρας’ και ‘μητέρα’ είτε από τους ίδιους τους θετούς γονείς, είτε από το υιοθετημένο παιδί.

Ο όρος «παρένθετη μητέρα» πρέπει να χρησιμοποιείται με προσοχή και φειδώ: Το λογικό και ετυμολογικά συνεπές είναι να αποδίδεται ο όρος μόνο στη γυναίκα που κυοφορεί το έμβρυο, το οποίο έχει προκύψει από εξωσωματική γονιμοποίηση με το ωράριο της γυναίκας που έχει το πρόβλημα (π.χ. κάνει καθ’ έξιν αποβολές, ή της έχει αφαιρεθεί η μήτρα), η οποία τελικά θα κρατήσει και θα μεγαλώσει το παιδί. Η τελευταία, επειδή είναι συγχρόνως «βιολογική» και θετή μητέρα δικαιούται να θεωρείται και να αποκαλείται «μητέρα» σκέτη.

Στην περίπτωση που θέλουν να τεκνοποιήσουν ομοφυλόφιλοι άντρες, πρόκειται για κανονική μητέρα, της οποίας στερούν το παιδί με οικονομικό αντάλλαγμα. Εδώ, ο όρος «παρένθετη μητέρα» είναι εντελώς παραπλανητικός και «εκ του πονηρού». Άλλωστε, όπως έχουμε εξηγήσει παραπάνω, το παιδί που θα γεννηθεί πρέπει να έχει (κανονική) μητέρα και μάλιστα να γνωρίζει ποια είναι. Έ λοιπόν, αυτή είναι και δεν μπορεί να είναι κάποια άλλη.  Αν πρέπει να βρεθεί και εδώ ένας όρος που να περιγράφει αυτή την περίπτωση, αυτός θα ήταν «μητέρα κατά παραγγελία» ή «μητέρα χωρίς κηδεμονία».

Μια ιδιαίτερη περίπτωση είναι αυτή της γυναίκας που κάνει παιδί με τη βοήθεια δότριας ωαρίου (-ων). Αυτή, εκτός από «θετή» είναι και η μητέρα που κυοφόρησε το έμβρυο και το έφερε στον κόσμο. Ένας κατάλληλος όρος για την περίπτωση αυτή θα πρέπει να αναζητηθεί και να καθιερωθεί (π.χ. «μητέρα με δότρια ωαρίου», ή «τεκούσα μητέρα»).

Όπως εξήγησα παραπάνω ότι κάθε πολίτης έχει το δικαίωμα να γνωρίζει τους φυσικούς – βιολογικούς γονείς του, το ίδιο πρέπει να εξασφαλίζεται και για το υιοθετούμενο παιδί ή το παιδί που δημιουργήθηκε από «δότη σπέρματος», «δότρια ωαρίου» ή «παρένθετη» μητέρα υπό την έννοια της κυοφορίας του εμβρύου με ωάριο άλλης, ή «μητέρα χωρίς κηδεμονία», όπως ορίστηκε παραπάνω.

Όλα αυτά φυσικά υπό την προϋπόθεση ότι το παιδί (ή ο ενήλικας που υπήρξε ένα τέτοιο παιδί) είναι σε θέση να κατανοήσει όλα αυτά ή που έχει πραγματικό ενδιαφέρον να τα μάθει.

Το ίδιο φυσικά ισχύει τόσο για την (καταχρηστικώς αποκαλουμένη) «παρένθετη μητέρα», που δικαιούται να ξέρει τί απέγινε το φυσικό παιδί της, όσο ακόμη και για τον «πατέρα – δότη σπέρματος», ο οποίος δικαιούται επίσης να μπορεί να μάθει για τα βιολογικά παιδιά του.

Για να εξασφαλιστούν στην πράξη τα παραπάνω, όλα αυτά τα άτομα που εμπλέκονται στην τεκνοποίηση από ζευγάρια με προβλήματα γονιμότητας ή ομόφυλα ζευγάρια, πρέπει να είναι δηλωμένα και καταγεγραμμένα και αυτό θα πρέπει να εξασφαλίζεται νομοθετικά, γιατί θα προστατεύει τελικά το βασικό δικαίωμα κάθε ατόμου να γνωρίζει (εφόσον το επιθυμεί και το επιδιώξει) τους βιολογικούς γονείς του.

Πέραν τούτου, η καταγραφή και αρχειοποίηση μπορεί να αποτρέψει τον γάμο και τεκνοποίηση από αδέλφια που δεν γνωρίζουν τη συγγενική τους σχέση, με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτή η αιμομιξία στη ζωή τους και τη ζωή των παιδιών τους.

Όσο αφορά ειδικότερα τα ομόφυλα ζευγάρια, που μας απασχολούν αυτή την περίοδο, είναι σκόπιμο να ενθαρρύνεται νομοθετικά η υιοθεσία, ώστε να υπάρχει ένας πατέρας και ένας θετός πατέρας (ή και δύο θετοί πατέρες) στην περίπτωση ομοφυλόφιλων αντρών και αντίστοιχα μία μητέρα και μία θετή μητέρα στην περίπτωση γυναικείου ομόφυλου ζευγαριού, ενώ ο όρος «συν-κηδεμόνας» θα μπορούσε επίσης να χρησιμοποιείται, για να λύνει κάποια πρακτικά προβλήματα.

Παράλληλα όμως, θα πρέπει να απαγορεύεται ρητά η χρήση όρων όπως «γονέας 1» και «γονέας 2», γιατί μόνο καλό δεν θα κάνει στα παιδιά που μεγαλώνουν σ’ αυτές τις οικογένειες. Τί θα λένε στα άλλα παιδιά όταν εκείνα τα ρωτάνε για τους γονείς τους;

Όποιοι τώρα θεωρούν ότι οι πολλές διευκρινίσεις ή/και απαγορεύσεις, που αποσκοπούν απλώς στην προστασία των παιδιών, θα κάνουν δύσκολη τη ζωή των ομόφυλων ζευγαριών σε ανεπίτρεπτο και ανυπόφορο βαθμό, ας κάνουν τον κόπο να διαβάσουν το επόμενο κεφάλαιο, στο οποίο εκτίθεται μια ιδέα που αντίθετα θα τους διευκολύνει.

… …

…

«Υβριδική Οικογένεια 2+2»: Μια “επαναστατική” ιδέα για απρόσκοπτη τεκνοποίηση από ΛΟΑ

Η επιθυμία για απόκτηση απογόνων είναι σύμφυτη με τη ζωή και άλλωστε είναι και προϋπόθεση για τη συνέχισή της. Κατά συνέπεια, θα πρέπει να είναι σεβαστή για όλους και από όλους, φυσικά υπό κάποιες στοιχειώδεις προϋποθέσεις, που εκτέθηκαν παραπάνω.

Ωστόσο, όπως ήδη γνωρίζετε, η απόκτηση παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια προσκρούει σε πολλές δυσκολίες τόσο βιολογικής όσο και κοινωνικής φύσεως, τις οποίες προσπάθησα να εκθέσω όσο μπόρεσα πληρέστερα.

… …

Η λύση που προτείνεται είναι αρκετά απλή:

Ένα ζευγάρι από Λεσβίες και άλλο ένα από Ομοφυλόφιλους άντρες, που γνωρίζονται μεταξύ τους και επιπλέον συμπαθιούνται και ταιριάζουν ως χαρακτήρες και νοοτροπίες, αποφασίζουν να συνυπάρξουν ως οικογένεια και να αποκτήσουν παιδιά.

Το τελευταίο θα είναι τεχνικά απλό και εύκολο με τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας και μάλιστα θα μπορούσε να συμβεί με τον κοινό και … «παραδοσιακό» τρόπο (!) χωρίς καμία «παρεξήγηση» εκ μέρους των γονέων – συντρόφων – συγκατοίκων.

Αν μάλιστα κάθε γυναίκα τεκνοποιήσει και με τους δύο άντρες (τουλάχιστον άπαξ) όλα τα (τουλάχιστον 4) παιδιά που θα γεννηθούν θα είναι πραγματικά αδέλφια.

Και το σημαντικότερο, καθένα από αυτά θα έχει ένα συγκεκριμένο πατέρα, μια συγκεκριμένη μητέρα και θα μεγαλώνει με αυτούς στο ίδιο σπίτι.

Οι άλλοι δύο μπορούν είναι απλώς «φίλοι και συγκάτοικοι» των γονέων τους και επιπλέον γονείς των αδελφών τους. Αν επιπλέον θέλουν να είναι «θετοί γονείς», δεν θα υπάρχει ούτε αντίρρηση ούτε πρόβλημα.

Αν τελικά υπάρξει στην πράξη μια τέτοια περίσταση, η Πολιτεία θα πρέπει λογικά να έχει θεσμοθετήσει και το αντίστοιχο Σύμφωνο Συμβίωσης.

…

Δεν ξέρω αν η ιδέα αυτή είναι εντελώς πρωτότυπη ή έχει ήδη διατυπωθεί από άλλους, αλλά αυτό μικρή σημασία θα έχει αν τελικά είναι χρήσιμη και εφαρμόσιμη.

Προσωπικά δεν έχω ακούσει κάτι καλύτερο και σε κάθε περίπτωση θεωρώ την ιδέα αυτή κατά πολύ προτιμότερη από «αγοραπωλησίες σπέρματος» (από γνωστούς – αγνώστους δότες) και κάποιες ανοησίες για «παρένθετες μητέρες», όπου και ο ίδιος ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά.

… …

…

Ήταν αυτή η καταλληλότερη περίοδος για να ανοίξει αυτό το θέμα;

Πέρα βρέχει! … πυραύλους, βόμβες, drones, πολέμους, θανάτους, καταστροφές…

… βιασμούς, εκβιασμούς, δολοφονίες, βία κάθε είδους και προελεύσεως…

… τεράστιες φυσικές καταστροφές, αντίστοιχα οικονομικά αδιέξοδα και δυναμικές κινητοποιήσεις αγροτών…

… μεγάλη αύξηση των παραβατικών συμπεριφορών από συμμορίες ανηλίκων…

… ακόμη και θανατηφόρα τροχαία που παρουσιάζουν έξαρση.

Εδώ όμως ασχολούμαστε με τους γάμους ομοφύλων και τις “τεκνοθεσίες” τους !

Θα ήθελα πολύ να μου εξηγήσει κάποιος (γιατί η απορία μου είναι πραγματική) γιατί ο πρωθυπουργός επέλεξε αυτή την συγκεκριμένη περίοδο να θέσει επί τάπητος και προς ψήφιση νομοσχέδιο για τους γάμους των ομοφυλοφίλων.

Όχι ότι το ζήτημα δεν είναι υπαρκτό. Φυσικά και είναι εφόσον απασχολεί σοβαρά μια (εντελώς μειοψηφική) μερίδα του πληθυσμού.

Το θέμα εδώ είναι ότι αυτή την εποχή υπάρχουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα που απασχολούν πολύ περισσότερους και πολύ περισσότερο.

Τη στιγμή μάλιστα που σκοτώνονται καθημερινά σε πολέμους εν εξελίξει, με αβέβαια έκβαση και παγκόσμιες επιπτώσεις, δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα, θεωρώ κάπως απρεπές έως ενδεικτικό βαρύτατης ασέβειας το να έχουμε ως κύριο ζήτημα της τρέχουσας επικαιρότητας τον γάμο των ομοφυλοφίλων.

Πέραν αυτού όμως και από άποψη καθαρά πολιτικού ωφελιμισμού, δεν καταλαβαίνω γιατί θα πρέπει να διχαστεί η κοινωνία και παράλληλα να προσφερθούν απλόχερα – εν όψει ευρωεκλογών – αυξημένα ποσοστά σε κόμματα τύπου Βελόπουλου, Σπαρτιατών και Νίκης.

Ας άνοιγε λοιπόν το ζήτημα μετά της ευρωεκλογές. Δεν μας έπιασαν δα από το λαιμό ο Σ.Κ. και οι όμοιοί του.

Φαίνεται όμως ότι οι πολιτικοί ζουν σε ένα δικό τους κόσμο, εντελώς διαφορετικό από την πραγματικότητα που ζουν οι κυβερνώμενοι πολίτες.

…

Στην εποχή μας αυτό που είναι πολύ πιο σοβαρό είναι τα δικαιώματα των παιδιών και από εκεί θα έπρεπε να ξεκινήσει οποιαδήποτε συζήτηση. Σοβαρή όμως που να συνοδεύεται από επιστημονικά τεκμήρια και αντίστοιχη μεθοδολογία.

Κάθε παιδί λοιπόν έχει δικαίωμα:

Α) Να γνωρίζει ή τουλάχιστον να μπορεί να μάθει (όταν θα είναι σε θέση να καταλάβει) ποιος είναι ο βιολογικός του πατέρας και η βιολογική του μητέρα, αν αυτοί φυσικά δεν ταυτίζονται με αυτούς που ήδη γνωρίζει ως (θετούς) γονείς του.

Β) Να έχει μια Παιδεία που να του προσφέρει αυτά που πραγματικά χρειάζεται. Πράγμα που δυστυχώς δεν συμβαίνει, ενώ αντίθετα βαίνουμε από το κακό στο χειρότερο.

Γ) Να ζει σε ένα οικογενειακό περιβάλλον στοργικό και ανθρώπινο, το οποίο να μην το κάνει δυστυχισμένο ούτε να το εκτρέπει σε παραβατικές συμπεριφορές.

…

Αν κάποιος νομίζει ότι η παρούσα κυβέρνηση ασχολείται ήδη σοβαρά με τα παραπάνω, παρακαλώ να με ενημερώσει για να χαρώ και ο ίδιος.

Αυτό που βλέπω όμως είναι ότι ως προς το ζήτημα (Γ), το μόνο που έχει κάνει είναι η ίδρυση του «Υπουργείου Κοινωνικής Συνοχής και Οικογένειας», το οποίο όμως, αντίθετα με τον τίτλο του, δεν σχεδιάζει καθόλου να ασχοληθεί με τις προβληματικές ελληνικές οικογένειες.

Εκατοντάδες ειδικοί επιστήμονες (ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κλπ) αποφοιτούν κάθε χρόνο από αντίστοιχα τμήματα και θα μπορούσαν να ενταχθούν σε έναν αντίστοιχο θεσμό (που θα ανακάλυπτε δυσλειτουργικές οικογένειες και θα βοηθούσε στην επίλυση των χρονίων και σοβαρών τους προβλημάτων προστατεύοντας τα παιδιά), αντί να βρίσκουν τελικά απασχόληση σε άσχετα επαγγέλματα.

Γιατί μέχρι τώρα μαθαίνουμε κάθε λίγο και λιγάκι (και δυστυχώς κοντεύουμε να μην μας κάνουν πλέον εντύπωση) περιστατικά με άθλιες ενδο-οικογενειακές καταστάσεις στις «κανονικές» ετεροφυλικές οικογένειες (πατέρας κακοποιεί ή/και βιάζει γυναίκα και παιδιά, μητέρα εκδίδει ανήλικη κόρη και άλλα φρικιαστικά) με την υπόλοιπη κοινωνία (γείτονες, επίσημο κράτος και λοιποί συγγενείς) «να πέφτουν απ’ τα σύννεφα»…

… περίπου όπως και οι βόμβες και οι πύραυλοι (για να μην ξεχνιόμαστε).

Εκτός και αν θέλουμε να παραμείνουμε στα δικά μας σύννεφα παρακολουθώντας ρεπορτάζ για το «μείζον θέμα» του γάμου μεταξύ ομοφύλων, που συνοδεύονται από εικόνες με χαμογελαστές φάτσες παρόμοιων ζευγαριών μέσα σε ηλιόλουστα διαμερίσματα ή καταπράσινα λιβάδια και παιδάκια που ξεκαρδίζονται στα γέλια από την πολλή ευτυχία που εισπράττουν υπό αυτές τις συνθήκες…

… μέχρι φυσικά να ξαναπέσουμε και από αυτά (τα σύννεφα).

… …

…

Επίλογος: επί του πρακτέου!

Αν κοιτάξει κανείς το νομοσχέδιο «Ισότητα στον πολιτικό γάμο, τροποποίηση του Αστικού Κώδικα και άλλες διατάξεις» που κατατέθηκε ήδη στη βουλή με προοπτική να ψηφισθεί μέσα στο μήνα Φεβρουάριο 2024, θα διαπιστώσει ότι αρκείται σε περιγραφή διαδικασιών και νομοθετικές τροποποιήσεις που επιτρέπουν την επέκταση της έννοιας του πολιτικού γάμου, ώστε να περιλαμβάνει ομόφυλα ζευγάρια.

Για τις διαδικασίες και προϋποθέσεις υιοθεσίας ανηλίκων από αυτά δεν γίνεται σχεδόν καθόλου λόγος.

Ωστόσο, όπως αναδείξαμε παραπάνω, η νομοθεσία που αφορά τις υιοθεσίες και την παρένθετη μητρότητα πάσχει ήδη από σοβαρές ελλείψεις.

Αν σ’ αυτές προστεθούν και τα ζητήματα που θα προκύψουν από τις υιοθεσίες εκ μέρους ομοφύλων και μάλιστα ανδρών, είναι βέβαιο ότι θα βρεθούμε σε κυκεώνα προβλημάτων, τα οποία θα τρέχουμε να ρυθμίσουμε εκ των υστέρων και με καθυστέρηση, με προφανή βλάβη των ίδιων των παιδιών που θα έχουν ήδη υιοθετηθεί.

Μήπως θα ήταν σοφότερο να αναβληθεί η ψήφιση του νομοσχεδίου, ώστε να περιλαμβάνει κάθε ενδεχόμενη πτυχή του ζητήματος, που θα έχει αναδειχθεί μετά από μια πιο σοβαρή μελέτη από αρμόδιους και έμπειρους ειδικούς επιστήμονες;

Μεταρρυθμίσεις, οι οποίες, επιδιώκοντας να λύσουν κάποιο πρόβλημα δημιουργούν περισσότερα και σοβαρότερα, είναι καλύτερο να επανεξετάζονται.

Facebook Comments