Βλέπω και την οικονομία να αναπτύσσεται και την ανεργία να μειώνεται και τον τουρισμό να χτυπά ρεκόρ κάθε χρόνο και το χρηματιστήριο να σκαρφαλώνει και τους οίκους αξιολόγησης να δίνουν βαθμίδες, αλλά εμένα κάτι με σιγοτρώει εντός μου. Σαν πολύ καιρό πηγαίνουμε στον ίσιο δρόμο και εμείς οι Έλληνες το βαριόμαστε αυτό. Το θεωρούμε μονοτονία, αδράνεια, βαρεμάρα, συμβιβασμό.

Ανησυχώ λιγάκι εσχάτως. Όχι διότι βγήκαν κάποιοι αγρότες στον δρόμο ή γιατί τα δημόσια πανεπιστήμια πάνε από το κακό στο χειρότερο. Απλώς με πιάνει μια γενική ανησυχία διότι πολύς ορθολογισμός βλέπω να επικρατεί στον κορυφή της πυραμίδας και πολλή αποδοχή της πυραμίδας αυτής από τους Ελληνάρες κι αυτό μου βάζει ψύλλους στ’ αυτιά. 

Ναι όλα γύρω μας λένε ότι ο Μητσοτάκης πάει για μεγάλη νίκη στις ευρωεκλογές και για μια τρίτη θητεία όταν θα έρθει η ώρα της εθνικής κάλπης. Αλλά πιάνω γύρω μου μια κάποια μουρμούρα απροσδιόριστου χαρακτήρα που ούτε τον Ανδρουλάκη αποδέχεται, ούτε τον Κασσελάκη ευνοεί, αλλά και τον Μητσοτάκη αρχίζει να τον περνά γενεές δεκατέσσερις. 

Η κούραση μιας παρατεταμένης εξουσίας, θα πείτε. Ενδεχομένως, αν και εγώ τείνω περισσότερο να πιστέψω ότι άρχισαν να μας τρώνε οι πατούσες μας για να ξαναπερπατήσουμε στις στράτες της περιπέτειας. Ξέρετε, να αλλάξουμε το σύστημα, να αλλάξουμε το πολίτευμα, να αλλάξουμε την κοινωνία, να αλλάξουμε την Ευρώπη…

Διότι αυτή η διαρκής εξουσία ενός ηγέτη, αυτή η μόνιμη σταθερή πορεία προς τα επάνω στην οικονομία, αυτές οι προγραμματισμένες μεταρρυθμίσεις που γίνονται δίχως παρέκκλιση, είναι τελικά πολύ μονότονο πράγμα. Εμείς στη ζωή μας θέλουμε  εκπλήξεις, δράματα, αδρεναλίνη να τρέχει στις φλέβες μας.  

Facebook Comments