Η κατάντια τους δεν έχει όρια. Όλο θαρρούμε πως δεν έχει πιο κάτω κι όλο ανακαλύπτουμε ότι υπάρχουν κι άλλα σκαλιά να κατέβουν. Γιατί; Μα διότι ένα πολιτικό ανεμομάζωμα ήταν ο Σύριζα, η ανάδειξη μιας παρέας που δεν είχε αρχές, ιδεολογική βάση ή ρεαλιστική στοχοθεσία.

Όλη τους η τεράστια επιτυχία ήταν ένα σάλτο πάνω στο άλογο της οικονομικής χρεωκοπίας που τους έκατσε. Και όταν η χρεωκοπία έκανε τον κύκλο της, μετέτρεψε το ανεμομάζωμα σε διαλοσκόρπισμα. Που θα μπορούσε να είναι δραματικό, όπως είναι συνήθως οι κρίσεις στην αριστερά, απλώς τώρα βρέθηκε ο Κασσελάκης και ο επιθανάτιος ρόγχος μετατράπηκε σε κωμωδία.

Έχουν το τέλος που τους αξίζει. Ξεψυχούν πολιτικά μέσα στον λάκκο με τ’ αστεία και τα γέλια, όπως τραγουδούσε ο Τζίμης Πανούσης κάποτε. Το κλείνουν το μαγαζί, το τελειώνουν, πιστεύω να το ‘χετε καταλάβει. Δεν υπάρχει γυρισμός για την παρέα. Η οποία παρέα, στο δεκαπεντάχρονο διάβα της είχε λογιών-λογιών ανθρώπους. Ασόβαρους και κάπως σοβαρούς, τυχοδιώκτες και λιγότερο τυχοδιώκτες, γελοίους και όχι τόσο γελοίους, ασυνάρτητους αλλά και κάπως συγκροτημένους, αριστερούς αλλά και δεξιούληδες, αδίστακτους αλλά και καλά ανθρωπάκια. Δεν έπαψαν όμως όλοι μαζί να είναι μια δράκα που συλλογικά πορεύτηκε με εχθροπάθεια, με εκδικητικότητα, με τυχοδιωκτισμό και απόλυτη ασυναρτησία.

Η παρέα λοιπόν τελειώνει αργά-αργά, ακριβώς με τον τρόπο που της έπρεπε. Όσο μίσησαν, τόσο και παραπάνω θα γελοιοποιηθούν πριν τελευτήσουν τον πολιτικό τους βίο ως κόμμα. Ο Κασσελάκης τελικά, ήταν η έκφραση της Νέμεσης. Που κακώς τη θεωρούμε αρχαιοελληνική θεά της εκδίκησης, λάθος συλλογισμό έχουμε, ήταν η θεά της αποκατάστασης της συμπαντικής ισορροπίας, απέναντι στην υπερβολή και στην ύβρη. Μην απορείτε το λοιπόν, μ’ αυτά που γίνονται αυτές τις μέρες στον Σύριζα.

Facebook Comments