Ορισμένες φορές, οι λέξεις χάνουν το νόημά τους… Συνεπώς, ότι η κοινωνία άκουσε «συγκλονισμένη» το ηχητικό με τον αστυνομικό να λέει στην κοπέλα που έπεφτε λίγα δευτερόλεπτα αργότερα κατακρεουργημένη, ότι «το περιπολικό δεν είναι ταξί», δεν αρκεί για να περιγράψει την φρίκη και το ρίγος. Είναι τόσο μικρή η λέξη.

Όπως μικρά είναι και τα βήματα που κάνουμε ως πολιτεία, από τη μία γυναικοκτονία στην άλλη, προκειμένου να σταματήσουμε την κατηφόρα. Αρκεί, άραγε, η υιοθέτηση του όρου στον ποινικό μας κώδικα, που αξιώνει η αξιωματική αντιπολίτευση; Ή η διαπόμπευση τηλεοπτικών «προτύπων», τύπου Καρβέλα, για τη… μάτσο υποτιθέμενη αρρενωπή εκδοχή ενός αλάθητου άνδρα;

Εννοείται όχι. Προέχουν φυσικά τα θεσμικά βήματα που κάνουμε ως πολιτεία, για να αποτρέψουμε το μοιραίο. Αλλά κι ένας παράγοντας που φαίνεται ότι καθιστά το έργο μας αδύνατο: πόσο πεπαιδευμένη είναι τελικά η δημόσια διοίκηση τούτης της δύσμοιρης χώρας; Προσέξτε: Όχι εκπαιδευμένη, πεπαιδευμένη. Έχει σημασία.

Οι ευθύνες της πολιτείας είναι πολλές και φυσικά διαχρονικές. Εδράζονται κατά κύριο λόγο στην αδυναμία της να ξεριζώσει από κάθε σύστημα και υποσύστημα δημόσιας διοίκησης τις χρόνιες παθογένειές της. Στην αδυναμία της να αξιολογήσει και να απομακρύνει κάθε λειτουργό της, ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί τον ρόλο του ως τέτοιο: ως λειτούργημα. Από την άλλη, δε, εδράζεται και στην αδυναμία της να αξιολογήσει και να επιβραβεύσει τους πολλούς χιλιάδες υπαλλήλους, οι οποίοι διακονούν αυτό που κάνουν με άκρατο επαγγελματισμό, με απόλυτη ευσυνειδησία και πολλές φορές, ξεπερνώντας τα ανυπέρβλητα εμπόδια που θέτει η απύθμενη ελληνική γραφειοκρατία.

Ας μην είμαστε μηδενιστές. Τα τελευταία χρόνια, έχει γίνει μία συστηματική προσπάθεια, προκειμένου, τουλάχιστον από την άποψη της θεσμικής και λειτουργικής θωράκισης, το κράτος να μην χωλαίνει: Αυστηροποιήθηκαν οι ποινές για κάθε παραβάτη, πολύ δε περισσότερο για αυτούς της ενδοοικογενειακής βίας. Κατέστη ευχερέστερη η φυλάκιση του καταδικασμένου θύτη και από την άλλη δυσχερέστερη η αποφυλάκισή του. Δημιουργήθηκαν ειδικά τμήματα, εντός των αστυνομικών τμημάτων, για την καταπολέμηση της ενδοοικογενειακής βίας, με επιμορφωμένους αστυνομικούς. Τμήματα, τα οποία πλέον αυξάνονται. Σχεδόν 12.000 περιστατικά διαχειρίστηκε, φαντάζομαι όχι όπως αυτό της άτυχης Κυριακής, μόνο για το έτος 2023 η ΕΛΑΣ. Περισσότερες από 250 γυναίκες χρησιμοποίησαν το λεγόμενο panic button.

Πόσο γράμματα κενά, όμως, πόσο «φληναφήματα» ακούγονται όλα τούτα στα αυτιά των συγγενών μίας ακόμα αδικοχαμένης γυναικείας ψυχής; Μίας γυναίκας, που ακολούθησε κάθε πιθανό και απίθανο «πρωτόκολλο» για να αποτρέψει την δολοφονία της. Και βρέθηκε μπροστά στον τοίχο της αδιαφορίας μίας κουστωδίας υπαλλήλων, οι οποίοι ήθελαν απλά να περάσει η ώρα τους.

Ο αγώνας, λοιπόν, για να αλλάξει η δημόσια διοίκηση στη χώρα είναι αγώνας καθημερινός, συνεχόμενος, αδιάλειπτος. Δεν αλλάζει με νόμους, με διατάγματα, με καρατομήσεις. Ούτε καν με εκπαίδευση και επιμόρφωση. Αλλάζει με την παιδεία μας.

Οφείλουμε σε αυτήν την γυναίκα και σε κάθε γυναίκα που έπεσε νεκρή, με συμμέτοχο στο έγκλημα την κρατική αδιαφορία, να μην παραιτηθούμε από την προσπάθεια.

Facebook Comments