Μπαίνω στο μετρό. Στον ώμο κρέμεται μια τσάντα με το μικρόσωμο σκύλο μου μέσα. Το κεφάλι της έξω απ΄τη τσάντα! Στο βαγόνι όλοι φαίνονται νυσταγμένοι. Με το που βλέπουν τη Μάγκυ, ένα χαμόγελο σκίζει κάθε χείλος. Τους κοίταζε όλους έναν προς έναν.

Με το που την εντόπιζαν, όλοι χαλάρωναν. Άνοιγαν τα μάτια τους από χαρά, μαλάκωνε το πρόσωπό τους και από κάποιους ακούστηκε κι ένας θόρυβος τύπου «οοοο».  Τα μάτια μου συναντήθηκαν άφοβα με τα δικά τους, ανταλλάξαμε κατάματα έναν μορφασμό για χαιρετισμό!

Το τρένο ξεκίνησε, η Μάγκυ φοβήθηκε, κι η κυρία που ήταν δίπλα μας άπλωσε το χέρι να τη χαϊδέψει.

  • Καλημέρα σας, μου είπε. Την καλημέρισα κι εγώ.
  • Πόσο χρονών είναι; Τι γλυκιά! Πάτε βόλτα;
  • Πάμε στο γραφείο μαζί!
  • Α τί ωραία! Να είχα κι εγώ ένα σκύλο παρέα!
  • Α έχω κι εγώ ένα, πετάχτηκε ένας κύριος δίπλα. Γύρισα να τον κοιτάξω.
  • Καλημέρα
  • Καλημέρα σας!
  • Πόσα κιλά είναι ο δικός σας;
  • Είκοσι πέντε! Πού να τον πάω! Εσάς είναι μικρός μεταφέρεται στο γραφείο! πού δουλεύετε;
  • Σε δικηγορικό γραφείο, αλλά μπορώ να την πάρω μαζί!
  • Εγώ δουλεύω σε τράπεζα, δεν ξέρω αν ποτέ θα δεχόντουσαν έναν σκύλο κάτω από τα πόδια μου!
  • Χαχαχαχαχα, η παρέα αγνώστων πλημμύρισε με γέλια.

Επόμενη στάση. Μπήκε κόσμος που οι περισσότεροι αμέσως διέκριναν το τριχωτό κεφαλάκι! Στριμωχθήκαμε. Οι διπλανοί μας όλοι με καλημέρισαν!

  • Τί γλυκούλιιιιιι! καλημέρα!
    – καλημέρα!

Πρέπει να με χαιρέτισαν πέντε άτομα!

– πώς τη λένε;

– Μάγκυ!

– Εμένα Μαρίνα!

– Εμένα Μαρία!

– τί ωραίο σκυλάκι! Έχω κι εγώ επτά γάτες!

– και πώς τι παλεύεις;

Άρχισαν δυο τρία άγνωστα άτομα να μου περιγράφουντην καθημερινότητά τους!

– πόσα έξοδα έχει ένας σκύλος; Πετάχτηκε μια κυρία δίπλα μου. Τα παιδιά μου μεγάλωσαν πια και θέλω να πάρω ένα για παρέα.

– ελάχιστα έξοδα έχει, αλλά ζητά πολλά χάδια!

– ξέρεις τα παιδιά, δουλεύουν πολλές ώρες, γυρνάνε το βράδυ, ούτε τηλέφωνο δεν παίρνουν, η κόρη μου έχει και δυο παιδιά…..

Οι ερωτήσεις και οι συζητήσεις άνοιγαν από όλους γύρω μας! Δεν ήξερα σε ποιόν να πρωτοαπαντήσω!!

Μέχρι να φτάσω στη στάση μου, είχα μιλήσει τουλάχιστον με εννιά άτομα, για την καθημερινότητά μας, αλλά και γενικότερα, για τη κίνηση στο μετρό, το κόσμο και αν τελικά πρέπει ή όχι να φοράμε μάσκα.

Όταν κατέβηκα από το τρένο, σκέφτηκα πόσα πρωινά, κάνω αυτή τη διαδρομή,  πόσες φορές έχω βαρεθεί μέσα στο μετρό, να κοιτάω να περνάνε τόσες στάσεις, χωρίς να πιάνει και το κινητό να χαζέψω, χωρίς να έχω να…. Μιλήσω με κάποιον!

Με το σκύλο μου, κατάφερα και μίλησα, γέλασα, καλημέρισα πολλούς: έμαθα για το Γιώργο που πάει σε τράπεζα στους Αμπελόκηπους, για τη Μαρίνα με τις επτά γάτες που τις γδέρνουν τα χέρια, για την κυρία Χριστίνα που δεν βλέπει πια τα παιδιά ούτε και τα εγγόνια της, για το Νίκο που τρέχει τα πρωινά πριν πάει στη δουλειά του και το Κώστα, που φοβάται τα ζώα.… έφτασα στο γραφείο με κέφι!

Πόσο εύκολα μιλάμε σε έναν άνθρωπο με σκύλο!

Πόσο εύκολα θα του λέγαμε καλημέρα, χωρίς σκύλο;

Φόβος μήπως παρεξηγηθούμε….

Φόβος μήπως τί;

Μήπως έχουμε χάσει την ανθρωπιά μας;

Με το σκύλο μου παρέα με καλημερίζουν και μου πιάνουν κουβέντα πάνω από είκοσι άτομα την ημέρα:

  • στο δρόμο,
  • στο μετρό,
  • στο γραφείο,
  • στη καφετέρια που περιμένω τους φίλους μου,
  • στη βόλτα,
  • σε ένα παγκάκι
  • σε ένα μαγαζί που πάω για ψώνια.

Τί συμβαίνει τελικά όμως και σου μιλούν όταν είσαι με το σκύλο σου;

Ο σκύλος, προσδιορίζει υποσυνείδητα το χαρακτήρα του ιδιοκτήτη: ο ιδιοκτήτης μάς φαντάζει, ως ένα άτομο ευαίσθητο, γλυκό. Αυτό όμως δεν είναι απαραίτητα αλήθεια και στην πραγματικότητα. Είναι μια ψυχολογική παγίδα! ‘

Πιστεύω πως ΚΑΘΕ άτομο που μπορεί να δεχθεί μια καλημέρα, είτε έχει είτε όχι ένα γλυκό σκύλο μαζί του. Ανάλογα και με το σκύλο.

Η παρουσία του σκύλου έρχεται να μας θυμίσει πως οι γύρω μας είναι άνθρωποι, με τις ίδιες ανάγκες όπως εμείς. Να είναι γονείς, να έχουν παιδιά, σκυλιά, να είναι εθελοντές σε κάποια οργάνωση, να καθαρίζουν ακτές, να είναι ευαίσθητοι και ευαισθητοποιημένοι πολίτες, αλλά εμείς δεν το ξέρουμε, ούτε το φανταζόμαστε. Ξεκινάμε με την πεποίθηση ότι αυτοί είναι ξένοι και το χειρότερο, αδιάφοροι άνθρωποι γύρω μας. Αν όμως έχουν έναν σκύλο, όλα είναι πιο εύκολα: απίθανο μας φαίνεται πως αυτοί οι σκυλο-γονείς μπορούν να παρεξηγηθούν με μια καλημέρα!

Με το τρόπο αυτό, έχουν γνωριστεί ζευγάρια, έχουν γίνει αχώριστοι φίλοι, έχουν δημιουργηθεί παρέες. Υπάρχουν και εξαιρέσεις: αν δεις ένα άγριο σκυλί, σίγουρα θα… φοβηθείς….δεν θα πεις καλημέρα στον ιδιοκτήτη του. Είναι μια προέκταση του δικού του χαρακτήρα, ο χαρακτήρας του σκύλου του.

Μπορεί όμως μια τέτοια κατάσταση να αποτελέσει παγίδα για ένα παιδάκι, στις κούνιες, όπου ένας άγνωστος το πλησιάζει με ένα κουτάβι, ακριβώς για να του αποσπάσει την προσοχή και να το αποπλανήσει.

Όλα θέλουν το μέτρο και τη ππροσοχή τους. Αλλά δεν μπορώ να ξεχάσω τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου, βγαίνοντας από το μετρό:

Πόσο όμορφα που μίλησα και γέλασα με τόσους άγνωστους ανθρώπους! Κρίμα που χρειάζεσαι …. τετράποδο «μεσάζοντα» για να μιλήσεις στους γύρω σου!

Ο σκύλος μου δεν κατάλαβε τη διαφορά. Έκανε τη διαφορά!

Facebook Comments