Τα όρια της προσωπικής έκφρασης

Το 2005 σε μια επίσκεψή μου στην Αίγυπτο, άνθρωποι που συναντούσα, μόλις μάθαιναν πως είμαι Έλληνας εξέφραζαν τον θαυμασμό τους για την κατάκτηση του κυπέλλου Ευρώπης στο ποδόσφαιρο από την Εθνική μας ένα χρόνο νωρίτερα. Έκτοτε έμαθα να μην υποτιμώ την σημασία διεθνών γεγονότων για την προβολή μιας χώρας, είτε πρόκειται για αθλητικά, καλλιτεχνικά ή άλλα δρώμενα.

Το ίδιο ισχύει και για τον θεσμό της Eurovision. Πανηγυράκι (όπως αρέσκονται να το απαξιούν κάποιοι) ή μη, έχει διεθνή απήχηση και τα όσα συνδέονται με αυτό λαμβάνουν δημοσιότητα που μπορεί να αποτελέσει αφορμή για θετική προβολή ή για σπίλωση.

Αν είσαι καλλιτέχνης αντιλαμβάνεσαι ότι τα φώτα δεν πέφτουν πάνω σου μόνο όταν είσαι στη σκηνή, αλλά και όταν είσαι στις πρόβες, στη συνέντευξη τύπου ή στη βόλτα σου.

Επιπλέον, όταν εκπροσωπείς τη χώρα σου σε κάθε είδους διοργάνωση με χρήματα των φορολογούμενων, οφείλεις να κινείσαι σαν να είσαι σε διπλωματική αποστολή, να συμπεριφέρεσαι δηλαδή εντός των ορίων της δουλειάς που σου ανατίθεται και εντός του πλαισίου δεοντολογίας.

Η καλλιτέχνις που της ανατέθηκε το καθήκον από την ελληνική κρατική τηλεόραση να εκπροσωπήσει τη χώρα μας κινήθηκε εκτός του πλαισίου δεοντολογίας, θεωρώντας ότι επιδεικτικές κινήσεις και μορφασμοί απαξίωσης ετέρου καλλιτέχνιδος άλλης χώρας είναι επιτρεπτή συμπεριφορά. Παρόλο που πλησιάζει σε μια ηλικία που σύμφωνα με το άρθρο 31 του Συντάγματος αποτελεί εκλόγιμη ηλικία για τη θέση του Προέδρου της Δημοκρατίας και κάποια θέματα δεοντολογίας θα όφειλε να τα κατέχει, συμπεριφέρθηκε σαν ανάγωγο 14χρονο που θεωρεί μαγκιά και προβολή ιδεολογικού στίγματος την προσβολή σε δημόσιο βήμα εκπροσώπου άλλης χώρας.

Το θλιβερό είναι ότι αυτό δεν αποτελεί μεμονωμένο φαινόμενο, αλλά αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό ποσοστό μιας γενιάς γαλουχημένη στον ιδεολογικό βούρκο του ατομικισμού και της άρνησης του καθήκοντος. Εξ ου και η χλιαρή της απάντηση όταν το θέμα έλαβε διαστάσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (αν δει κανείς π.χ. το X-Twitter). Στην ουσία δεν αντιλαμβάνεται καν σε τι ατόπημα υπέπεσε και αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα.

Δεν αντιλαμβάνεται η ίδια και πολλοί της γενιάς της τι θα πει να σέβεσαι τα χρήματα των φορολογούμενων που σου ανέθεσαν μια εργασία, είτε αυτή είναι παράσταση στη Eurovision είτε εργασία στο δημόσιο.

Πολλοί από τη γενιά στην οποία ανήκει δεν αντιλαμβάνονται τι θα πει να λειτουργείς εντός κανόνων και δεν θεωρούν ατόπημα να παραβιάζεις τη ΛΕΑ, να παρκάρεις όπου σε βολεύει ή να βανδαλίζεις με γκράφιτι ξ ένη ιδιωτική ή δημόσια περιουσία.

Αυτά, για πολλούς από αυτή τη γενιά είναι ημιαποδεκτές συμπεριφορές «ημιπιτσιρικάδων». Η γενιά του κάνω ό,τι γουστάρω με τα λεφτά των άλλων και το θεωρώ και μαγκιά. Η γενιά η οποία εκφράστηκε εκλογικά μέσα από την πιο καταστροφική και αριβιστική κυβέρνηση της μεταπολίτευσης.

Κανονικά, κάποιος θα έπρεπε να την ενημερώσει ότι είναι εκεί για μια συγκεκριμένη αποστολή και όχι για να υπαγορεύσει εξωτερική πολιτική ή ιδεολογικό στίγμα. Αλλά ποιος θα το κάνει, η ΕΡΤ ή μήπως οι εμπνευστές του μνημείου της;