Όσα κωμικοτραγικά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εποχή… … αλλά και όσα συμβαίνουν παράλληλα στο ΠΑΣΟΚΙΝΑΛ … … μου θύμισαν μια παλιά κλασσική ταινία γουέστερν του John Ford (1961) με τον ελληνικό τίτλο: «Ο άνθρωπος που σκότωσε τον Λίμπερτυ Βάλανς» (The man who shot Liberty Valance).

Με τον κλασσικό «σκληρό και κακό» Lee Marvin στον επώνυμο ρόλο, τον επίσης σκληρό αλλά καλό John Wayne (που σκότωσε τον κακό) και τον ρομαντικό – χαρτογιακά – άσημο δικηγόρο James Stewart, που στάθηκε τυχερός γιατί οι άλλοι νόμισαν ότι αυτός ήταν που σκότωσε τον κακό και έτσι έγινε διάσημος και κέρδισε και το κορίτσι (Vera Miles) και την καρέκλα (γερουσιαστής!)

[Για περισσότερες λεπτομέρειες στην ταινία ή εδώ]

… …

Επί της… διαδικασίας

Κουτσοί – στραβοί : Αντί για τον Άγιο Παντελεήμονα, στις εσωκομματικές εκλογές… «δημοκρατικά» (!)

Κάθε σοβαρό πολιτικό κόμμα πρέπει να διαθέτει και στοιχειωδώς σοβαρά μέλη.

Ένα σοβαρό μέλος υποτίθεται ότι γνωρίζει και ασπάζεται τις αρχές και την ιδεολογία του κόμματός του, γνωρίζει και σέβεται επίσης την ιστορία του και φυσικά μετέχει ενεργά και όλο το χρόνο σε κάποιες κομματικές διαδικασίες και συνελεύσεις. Όλο αυτό το διάστημα θα πρέπει αυτονόητα να ενισχύει οικονομικά το κόμμα του, τουλάχιστον καταβάλλοντας την ετήσια συνδρομή του.

Αν δεν κάνει τίποτα από τα παραπάνω και απλώς ψηφίζει μόνο για τον πρόεδρο του κόμματος, στην ουσία δεν ασχολείται καθόλου με την πολιτική, άρα δεν αποδεικνύεται από πουθενά ότι διαθέτει τα πολιτικά εκείνα κριτήρια, διά των οποίων θα μπορέσει να ψηφίσει τον πρόεδρο «μετά λόγου γνώσεως».

Πλην όμως, όλα αυτά τα σχεδόν αυτονόητα (και καταγεγραμμένα στα περισσότερα από τα κομματικά καταστατικά) παρακάμπτονται στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης «δημοκρατικότητας» – «μαζικότητας», που τελικά αντιγράφει το σύνθημα «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» (!), όπως πολύ εύστοχα γράφτηκε πρόσφατα.

…

Η μόδα του να ψηφίζουν για Πρόεδρο του κάθε κόμματος, όχι μόνο τα μέλη, αλλά και οι «φίλοι» και υποστηρικτές…

… εισήχθη για πρώτη φορά και δυστυχώς εισακούστηκε από τον Γιώργο Παπανδρέου (τον νεώτερο) στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ το 2004.

Τότε όμως … τύχαινε να ήταν ο μοναδικός υποψήφιος και αυτό δεν είχε και μεγάλη πρακτική σημασία.

Έκτοτε όμως, η μόδα επεκτάθηκε και στα άλλα κόμματα, με τελευταίο θύμα τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που συνέβη μετά από πρωτοβουλία του πρώην προέδρου του Αλέξη Τσίπρα μερικά χρόνια πριν, όταν όμως και πάλι, μόνο ο ίδιος διεκδικούσε την ανανέωση της προεδρικής του θητείας, ως μοναδικός υποψήφιος.

Ωστόσο, το αποτέλεσμα της εφαρμογής αυτής της διαδικασίας στις τελευταίες προεδρικές εκλογές του ΣΥΡΙΖΑ,  ήταν η «πανηγυρική» (με όλες τις έννοιες της λέξης) εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη, ο οποίος, όταν δήλωνε για πρώτη φορά ότι θα έθετε υποψηφιότητα για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ακόμη μέλος… ο ίδιος!

Και αν έχει πει κάτι σωστό από τότε μέχρι τώρα, αυτό είναι η δήλωσή του ότι: «Αν το κόμμα λειτουργούσε καλά, εγώ δεν θα είχα εκλεγεί ποτέ πρόεδρος (!) »

…

Η προσωπική μου άποψη είναι ότι:

– Σε σοβαρές εσωκομματικές εκλογές, πρέπει να ψηφίζουν ΜΟΝΟ τα ενεργά μέλη και μάλιστα όσα από αυτά έχουν συμπληρώσει ένα σοβαρό χρονικό διάστημα ως μέλη (τουλάχιστον ένα χρόνο) και μάλιστα είναι απολύτως «οικονομικώς ενήμερα», δηλαδή έχουν ανελλιπώς καταβάλει την συνδρομή τους στο κόμμα.

– Το να μετέχουν άσχετοι «φίλοι» – που πιθανώς να είναι και… εχθροί! – του κόμματος, καταβάλλοντας το ποσό των 2 Ευρώ και συμπληρώνοντας μια δήλωση των πέντε γραμμών, εξευτελίζει τόσο την έννοια του «μέλους», όσο και την έννοια του κόμματος γενικότερα.

– Φαντάζεστε να μετείχαν στις βουλευτικές εκλογές της Ελλάδας άτομα που δεν έχουν καν την ελληνική ιθαγένεια; Ιταλοί, Βούλγαροι, ακόμα και Τούρκοι; Δηλώνοντας απλώς «φίλοι» της Ελλάδας και καταβάλλοντας ένα γελοίο ποσόν ως «συνδρομή»;

– Ή, έστω (εναλλακτικά), να μετέχουν στην εκλογή για Πρύτανη σε ένα ΑΕΙ άτομα που δηλώνουν απλώς «φίλοι» του συγκεκριμένου Πανεπιστημίου;

– «Υπερβολές» θα μου πείτε και θα έχετε και κάποιο δίκιο. Ωστόσο δεν μπορείτε εύκολα να αρνηθείτε ότι μια κάποια αναλογία με αυτό που συμβαίνει σήμερα στα κόμματα, υπάρχει.

Άλλωστε, τα αποτελέσματα, ως προς τον ΣΥΡΙΖΑ, τα βλέπουμε ήδη.

Ως προς το ΠΑΣΟΚ, δεν τα έχουμε δει ακόμα…

Φοβάμαι όμως ότι μπορεί να είναι ανάλογα.

… …

…

Επί της ουσίας

Απο-πολιτικοποιημένος – προσωποποιημένος εκλογικός στόχος

Όταν έχει, όπως αναδείχθηκε προηγουμένως, πέσει τόσο πολύ το επίπεδο του μέσου ψηφοφόρου που θα συμμετάσχει στην εκλογική διαδικασία για εκλογή προέδρου κόμματος, είναι αναμενόμενο ότι θα πέσει και το επίπεδο των επιχειρημάτων – συνθημάτων, που θα χρησιμοποιηθούν από τους ίδιους τους υποψηφίους προέδρους.

Σας θυμίζω απλώς ότι ο Στέφανος Κασσελάκης ψηφίστηκε αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ γιατί έπεισε το «νοήμον κοινό» των ψηφοφόρων – φίλων του κόμματος ότι αυτός θα κερδίσει τον Μητσοτάκη.  (Ίσως και κάποιους άλλους που ενδεχομένως τον ψήφισαν με άλλα – μη εντελώς πολιτικά – κριτήρια…).

Ο Κασσελάκης έκανε την γνωστή πορεία, στην οποία γελοιοποίησε στο έπακρο και τον εαυτό του και το κόμμα του με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην πλησιάσει τον Μητσοτάκη, αλλά να βρεθεί πίσω και από τον Βελόπουλο.

… …

Στο ΠΑΣΟΚ τώρα και μολονότι αυτό ανέβηκε εκλογικά και δημοσκοπικά, επικράτησε αντίστοιχη λογική με καμπόσους υποψηφίους προέδρους να ισχυρίζονται ότι «αυτός και όχι κάποιος άλλος» θα μπορέσει να νικήσει τον Μητσοτάκη και να απαλλάξει την χώρα από την «νεοφιλελεύθερη λαίλαπα της χούντας Κούλη» στις επόμενες βουλευτικές εκλογές.

… …

Να μου επιτρέψετε να πιστεύω ότι η συγκεκριμένη «στοχοθεσία» (να νικήσουμε τον Μητσοτάκη κλπ) που έχει υιοθετηθεί από τους περισσότερους υποψηφίους προέδρους του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ

1) Στερείται σοβαρότητος: Στην πολιτική, η επιδίωξη οφείλει να είναι η απόκτηση της μέγιστης δυνατής επιρροής και δυνατότητας επηρεασμού των εξελίξεων σε μια χώρα, είτε ως κυβέρνηση, είτε ως αντιπολίτευση.

Το να διακηρύσσεται ως στόχος η νίκη επί ενός προσώπου, δείχνει άγνοια για το αντικείμενο της προσπάθειας και της αποστολής, την οποία υποτίθεται ότι έχουν αναλάβει ως πολιτικοί.

 Άσε που το συγκεκριμένο πρόσωπο – στόχος μπορεί να μην είναι πλέον εν ενεργεία όταν έρθει η ώρα της επόμενης αναμέτρησης! Απίθανο θα μου πείτε, αλλά ποιος μπορεί να το αποκλείσει;

2) Το πρόσωπο – στόχος (Κυριάκος Μητσοτάκης) ΔΕΝ είναι κάποιος δικτάτορας που επιβλήθηκε με τη βία παραβιάζοντας την συνταγματική νομιμότητα. Εξελέγη πρωθυπουργός σε δύο διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις με την ελεύθερη ψήφο των πολιτών. Το να γίνεται στόχος υποδηλώνει μικρή έως μεγάλη ασέβεια προς τις δημοκρατικές διαδικασίες και την ευθυκρισία των πολιτών που τον ψήφισαν, οι οποίοι – καλώς ή κακώς – τον προτίμησαν έναντι όλων των άλλων ανταγωνιστών, που γνώριζαν και συνέκριναν με αυτόν.

Επιπλέον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν συγκαταλέγεται ανάμεσα στους χειρότερους πρωθυπουργούς της εποχής που διανύουμε.

Χωρίς να είναι τέλειος και χωρίς να έχει αποφύγει σημαντικά λάθη και παραλείψεις, θα μπορούσε κάποιος ευλόγως να τον θεωρήσει καλύτερο από τους (τουλάχιστον) τέσσερις προκατόχους του στο αξίωμα.

3) Σύμφωνα λοιπόν με τα παραπάνω (1 και 2), η μόνη λογική και άξια σοβαρής αντιμετώπισης επιχειρηματολογία όσων στελεχών της αντιπολίτευσης διεκδικούν προεδρικό ρόλο στο κόμμα τους είναι:

– Η παρούσα κυβέρνηση υπό τον κ. Μητσοτάκη έχει κάνει ορισμένα καλά στον τόπο, όπως τα Α, Β και Γ.

– Ωστόσο, δεν έχει κάνει τίποτα για τα σημαντικότατα προβλήματα Δ, Ε, Ζ, πράγμα που υποδηλώνει ότι:

α) είτε δεν τα θεωρεί σημαντικά, ενώ είναι,

β) είτε ότι δεν είναι σε θέση να τα επιλύσει λόγω ανικανότητας,

γ) είτε δεν θέλει να τα επιλύσει, διότι υπηρετεί ενδεχομένως άλλα συμφέροντα.

– Για τους λόγους αυτούς, ζητούμε την ψήφο σας, διότι θα κυβερνήσουμε καλύτερα: Για κάθε ανεπίλυτο πρόβλημα από τα Δ, Ε, Ζ έχουμε να προτείνουμε – μετά από σοβαρή μελέτη – τις αντίστοιχες λύσεις Δ1, Ε1 και Ζ1.

Και αν ακόμα δεν έχουμε πλήρως επεξεργασμένες και έτοιμες τις λύσεις στα παραπάνω ανεπίλυτα προβλήματα, έχουμε την διάθεση και την τεχνογνωσία να τα επεξεργαστούμε κατάλληλα, ώστε να έχουμε τις λύσεις και τις αντίστοιχες προτάσεις ΠΡΙΝ τις επόμενες εκλογές.

4) Σύμφωνα λοιπόν με το (2) και το (3), αν ένα κόμμα ή/και ένας υποψήφιος πρόεδρος κόμματος της αντιπολίτευσης διατυπώνει την άποψη ότι ο Μητσοτάκης είναι ο χειρότερος πρωθυπουργός στην ιστορία ή/και ότι η κυβέρνηση της Ν.Δ. είναι η πλέον καταστροφική των τελευταίων δεκαετιών, απλώς χάνει εντελώς την αξιοπιστία του.

Τέτοιου είδους «επιχειρήματα» πείθουν (σωστότερα: φανατίζουν περισσότερο) τους ήδη φανατικούς οπαδούς τους, οι οποίοι θα ψήφιζαν το συγκεκριμένο κόμμα με τον συγκεκριμένο πρόεδρο ούτως ή άλλως.

Όμως, το εκλογικό αποτέλεσμα (είτε για πρόεδρο, είτε για κόμμα) θα κριθεί από αυτούς που θα επηρεαστούν και θα πεισθούν από επιχειρήματα που – τουλάχιστον – δεν έρχονται σε άμεση και κραυγαλέα αντίθεση με όσα γνωρίζουν και βιώνουν στην καθημερινότητά τους.

Οι ψηφοφόροι μπορεί να μην διαθέτουν στο σύνολό τους την μεγίστη δυνατή ευθυκρισία. Αν όμως απευθυνόμαστε σ’ αυτούς θεωρώντας τους οιονεί ηλιθίους και έτοιμους να παρασυρθούν από κούφια και άκυρη συνθηματολογία…

– Αφενός μεν δείχνουμε πλήρη έλλειψη σεβασμού στην κρίση τους και στην λειτουργία του δημοκρατικού πολιτεύματος γενικότερα.

– Αφετέρου… θα χάσουμε τις εκλογές!

Και επειδή αυτό είναι που μετράει περισσότερο για πολλούς πολιτικούς… ίσως μάλιστα για τους περισσότερους, καλό είναι να το λαμβάνουν σοβαρά υπόψη τους.

Γιατί έτσι όπως το πάνε και με το πιο ισχυρό τους επιχείρημα να παραμένει το: «εγώ θα νικήσω τον Μητσοτάκη», ο μόνος ωφελημένος πολιτικά θα είναι … ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης, που έτσι θα παραμείνει στην εξουσία ακόμη και ως «το μη χείρον».

… …

…

Επίλογος

Ο κάθε πολίτης (είναι φυσικό να) ενδιαφέρεται περισσότερο για την παρούσα ζωή του και για τις προοπτικές που βλέπει για την βελτίωσή της και το γενικότερο μέλλον της χώρας και των παιδιών του σ’ αυτήν.

Και συνακόλουθα να ενδιαφέρεται πολύ λιγότερο έως καθόλου για το ποιος κυβερνάει. Του αρκεί να βλέπει βελτίωση ή/και προοπτική.

Προς το παρόν όμως, εξακολουθούμε να μη βλέπουμε ουσιαστικές βελτιώσεις σε σημαντικά προβλήματα που μας ταλανίζουν, αλλά ούτε σοβαρές – ολοκληρωμένες προτάσεις και φυσικά ούτε κάποια ευοίωνη προοπτική.

Πολύ θα ήθελα αυτό να αρχίσει να αλλάζει. Για την ώρα όμως, αλλάζει  μόνο από την μεριά της κυβέρνησης και μάλιστα με βραδύτατους ρυθμούς και όχι για όλα τα σημαντικά ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες.

Δυστυχώς ακόμα δεν βλέπω κάτι αντίστοιχο από τις διαδικασίες εκλογής προέδρων και τις δηλώσεις ή προτάσεις των περισσοτέρων εκ των υποψηφίων προέδρων των δύο κύριων κομμάτων της αντιπολίτευσης.

Ελπίζω, τουλάχιστον ως προς το τελευταίο, να διαψευσθώ στα διάφορα debates που θα ακολουθήσουν.

Άλλωστε, ως γνωστόν, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…

… …

…

Facebook Comments