«Οι πρωθυπουργοί δεν φεύγουν εξ αιτίας ενός συμβάντος όσο οδυνηρό κι αν είναι»

Και που καταλήξαμε, το λοιπόν, μετά το Mea Culpa του Μητσοτάκη; Μετά την αποδοχή του δηλαδή, ότι ενδεχομένως να είχε πέσει θύμα παραπληροφόρησης για το φορτίο του τραίνου; Να παραιτηθεί, κατά που τον ρώτησε ο Σρόιντερ; Εντάξει, να το δεχτούμε κι αυτό ως σενάριο. Ας πούμε ότι γίνεται αύριο το πρωί. Θα πούμε «τον έφαγε μια λάθος δήλωση». Και μετά;

Ή να πει, «παραιτούμαι για να ξεπεραστεί η σημερινή πολιτική κρίση, αλλά καταφεύγω στον λαό να κρίνει, αν θέλει να συνεχίσω»; Και θα δικαιούται ηθικά να είναι ξανά υποψήφιος πρωθυπουργός ή άπαξ και παραιτηθεί πρέπει να πάει δια παντός στο σπίτι του και να μην ξαναεμφανιστεί στο πολιτικό προσκήνιο; Κι αν πάμε σε εκλογές, με ή χωρίς Μητσοτάκη, από τις οποίες θα προκύψει αδυναμία σχηματισμού οποιασδήποτε κυβέρνησης, οπότε θα ξαναπάμε και θα ματαξαναπάμε σε κάλπες, αυτό θα βοηθήσει στη γρήγορη και άψογη διαλεύκανση της τραγωδίας; Ή τα Τέμπη θα είναι πια μια παρανυχίδα μπροστά στο μεγάλο πρόβλημα της ακυβερνησίας της χώρας;

Ας μην κοροϊδευόμαστε. Μπορεί όλοι μας να έχουμε εύκολη την ατάκα «δεν είδαμε μια παραίτηση» και αν παρ’ ελπίδα τη δούμε, να έχουμε ευκολότερη την επόμενη «νομίζουν ότι θα τη γλυτώσουν με μια παραιτησούλα;», αλλά το παιχνίδι της εξουσίας δεν παίζεται έτσι. Όπως ένας στρατηγός σε καιρό πολέμου δεν παραιτείται, αν χάσει μια μάχη, έτσι και οι πρωθυπουργοί δεν φεύγουν εξ αιτίας ενός συμβάντος, όσο οδυνηρό κι αν είναι. Εκτός κι αν αποδειχθεί προσωπική τους εμπλοκή σ’ αυτό, στα όρια του σκανδάλου ή της κατάχρησης εξουσίας.

Συχνά, για τους πρωταγωνιστές μιας κρίσης, η παραίτηση είναι ευκολότερη λύση από την αντιμετώπιση της. Αλλά δεν πάει έτσι το πράγμα. Κι αν αύριο το πρωί, ελέω Τεμπών και της εσφαλμένης δήλωσης Μητσοτάκη για το φορτίο, το μέγα ερώτημα για τη χώρα θα είναι πώς διάολο θα μας κυβερνήσει μια κυβέρνηση Ανδρουλάκη-Φάμελου, θαρρείτε πως αυτό θα δικαιώσει τους νεκρούς της τραγωδίας;