Αυτή η ημερομηνία θα μείνει στην ιστορία…

Δεν είναι μια απλή επέτειος…

Δεν είναι ένα μνημόσυνο…

Είναι η μέρα ορόσημο μιας ολόκληρης εποχής που ξεκίνησε από την μεταπολίτευση κι έχει κλείσει ανεπιστρεπτί.

Στον βωμό των 57 που δολοφονήθηκαν,  προστίθενται όλα εκείνα τα θύματα μιας ολόκληρης εποχής. Τα θύματα μιας πληγωμένης Ελλάδας που δεν την αφήνουν να αναπνεύσει. Δε την αφήνουν να λειτουργήσει. Δε την αφήνουν να εξελιχθεί. Την θέλουν υποδουλωμένη στα δεσμά των μεγάλων. Την θέλουν εξαρτημένη. Που ουσιαστικά δεν την θέλουν. Η μνήμη λειτουργεί συλλογικά. Κι επαναφέρει ημερομηνίες κι ονόματα. Δε ξεχνάμε. Δε πρέπει.

Τα οράματα γκρεμίστηκαν. Οι προσδοκίες χάθηκαν. Τα αλυσιδωτά λάθη των κυβερνώντων, τα συμφέροντα, τα βολέματα, οι καρέκλες, τα ψέματα, οι πλάνες, φαντάζουν όπλα χωρίς σφαίρες. Η απαίτηση για αλήθεια και δικαιοσύνη πιο καθαρή από ποτέ.

Η Αθήνα υποδέχτηκε στην αγκαλιά της έναν λαό σύσσωμο. Το ίδιο και σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Οι ένδοξες μέρες του Πολυτεχνείου ξαναζωντάνεψαν σήμερα. “ Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία ”.

Είπαν ψέματα για αριθμούς. Ήταν περισσότεροι. Ήταν μια θάλασσα, ήρεμη αλλά την αναστάτωσαν. Με Βία. Από τα γνωστά κέντρα. Πάντα η ίδια ιστορία. Πίσω από κάθε πράξη βίας κρύβεται ο φόβος. Φοβούνται. Μας φοβούνται. Τώρα που ανακτούμε τη δύναμη μας, η βία θα μεγαλώνει. Κι ο δρόμος είναι ένας. Όχι οπισθοχώρηση. Όχι υποταγή. Όχι δουλοπρέπεια. Όχι αμάθεια.

“Θ’ αλλάξουν τα πράγματα, να το θυμάσαι Μαρία!” που έλεγε κι η Κατερίνα.

Οξυγόνο τώρα!

Facebook Comments