Όμοιος ομοίω αεί πελάζει (Πλάτων)

Είδε ο Gypsy τη γενιά του και αναγάλλιασε η καρδιά του (δημώδες)

Η ισχύς εν τη ενώσει (Αίσωπος)

…

Ξεκινάμε με μια κοινωνιολογική – ιστορική παρατήρηση:

Οι (κατ’ επάγγελμα) πολιτικοί είναι συνήθως άτομα φιλόδοξα, που ενδιαφέρονται πρωτίστως για τη δική τους σταδιοδρομία (κοινώς: «για την πάρτη τους») και δευτερευόντως για τους συμπολίτες, των οποίων την ηγεσία και καθοδήγηση επιδιώκουν.

Παρεμπιπτόντως, κάνουν και κάτι καλό για τη χώρα τους, κυρίως για να διατηρήσουν ένα minimum δημοφιλίας, που θα τους εξασφαλίσει την παράταση της εξουσίας που έχουν στο μεταξύ αποκτήσει. Για τον λόγο αυτόν, το «καλό» που επιτελούν είναι συνήθως βραχυπρόθεσμο, μιας και το μακροπρόθεσμο έχει μικρή έως μηδενική αξία ως προς την διατήρηση της εξουσίας τους.

Εκεί όπου οι γεωπολιτικές και ιστορικές συνθήκες επιτρέπουν την άνοδο στην εξουσία αυταρχικών κομμάτων και ηγετών – δικτατόρων, οι τελευταίοι μπορεί να είναι άτομα που χαρακτηρίζονται από σκληρότητα, περιφρόνηση για τις έννοιες του ανθρωπισμού και της δικαιοσύνης, και πλήρη απουσία ηθικών ενδοιασμών.   

… 

Πέρα από τους ιδιοτελείς πολιτικούς και ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση, άτομα ανήθικα και αδίστακτα έχουν την τάση (δυστυχώς και την ικανότητα) να οργανώνονται σε ομάδες, στις οποίες φυσικά μετέχουν αποκλειστικά άτομα με παρόμοια χαρακτηριστικά, ιδιότητες και προθέσεις.

Έτσι έχουμε την δημιουργία «εγκληματικών οργανώσεων» ή συμμοριών, στις οποίες συνήθως διαμορφώνεται μια άριστη οργάνωση και «ιεραρχία», η οποία – (απροσδοκήτως) – γίνεται σεβαστή από τα περισσότερα μέλη τους, έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η μεγίστη αποτελεσματικότητα και «απόδοση» των συμμοριών.

…

Από την άλλη μεριά, σε κάθε κοινωνία βρίσκονται και «καλοί άνθρωποι», οι οποίοι όχι μόνο απεχθάνονται την βία και την αδικοπραξία, αλλά επιπλέον θέλουν και επιζητούν το καλό της κοινωνίας στην οποία ζουν (δηλαδή του συνόλου των συμπολιτών τους) με παρόμοια θέρμη, με την οποία επιζητούν το καλό των ιδίων και των οικογενειών τους.

Περιέργως – εκ πρώτης όψεως, καθόσον εκ δευτέρας, κάποιοι ψυχολόγοι θα μπορούσαν να ερμηνεύσουν το φαινόμενο – οι «καλοί άνθρωποι» δεν επιδιώκουν ή δεν μπορούν να συστήσουν και αυτοί «ομάδες», διά των οποίων θα πολλαπλασιάσουν την δύναμή τους, ώστε να πραγματοποιήσουν ευκολότερα τις αγαθές επιθυμίες και φιλοδοξίες τους. 

Μπορεί εδώ να έχει κάποιος την εξής αντίρρηση:

Υπάρχουν πολιτικά κόμματα, κάποια εκ των οποίων έχουν μόνο «αγαθές προθέσεις» και τα μέλη τους ενδιαφέρονται πρωτίστως για το καλό της κοινωνίας και δευτερευόντως έως καθόλου για την προσωπική τους «κοινωνική άνοδο» ή «δικαίωση».

Ναι, πράγματι μπορεί να εμφανίζονται σποραδικά και τέτοια κόμματα. Η ιστορία όμως έχει δείξει ότι αυτά είτε δεν προχωρούν, αλλά σταδιακά εξαφανίζονται (για λόγους που δεν είναι του παρόντος), είτε ότι αυτά σταδιακά μετασχηματίζονται σε ομάδες ιδιοτελών προσώπων, που βάζουν πρώτα το ίδιο το κόμμα και την προσωπική τους σταδιοδρομία και ύστερα όλους τους υπόλοιπους «αγαθούς στόχους», αν φυσικά αυτοί εξακολουθούν να υφίστανται.

Εδώ όμως δεν μιλάμε για κόμματα, αλλά για ομάδες πολιτών που επιδιώκουν από κοινού κάτι που θεωρείται καλό για την κοινωνία, ανεξάρτητα από πολιτικές ιδεολογίες και κομματικές εντάξεις.

…

Αν δεχτούμε τα παραπάνω ως δεδομένα, προκύπτει το ακόλουθο ερώτημα:

– Ποιο μπορεί να είναι το μέλλον των κοινωνιών (και της ανθρωπότητας γενικότερα) όταν αυτές διοικούνται είτε από εγωκεντρικούς – ιδιοτελείς ανθρώπους, είτε από αδίστακτους δικτάτορες;

Και μιας και κάναμε το πρώτο ερώτημα, ας κλείσουμε και με ένα δεύτερο:

– Η λέξη «συμμορία» εκφράζει την συνένωση και οργάνωση κακόβουλων ανθρώπων.

Αν όμως κάποιοι «καλοί άνθρωποι» συγκροτήσουν και αυτοί μια αντίστοιχη οργάνωση για να πετυχαίνουν τους αγαθούς σκοπούς τους, για την οργάνωση αυτή, υπάρχει αντίστοιχη λέξη;

Γιατί αν τελικά δεν υπάρχει, αυτό σημαίνει ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει πολύ σπάνια ή και …ποτέ!

… …

…

Υ.Γ. Η φωτογραφία έχει κάποια σχέση με τον τίτλο του άρθρου. Για το αν έχει σχέση και με το περιεχόμενο, επαφίεται στον αναγνώστη.

Facebook Comments