Tο μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη είναι το ιερό χρέος της χώρας απέναντι σε όσους έπεσαν υπέρ πατρίδος. Για όσους εθελοντικά έδωσαν τη ζωή τους, για να υπάρχει η πατρίδα.

Είναι προφανές ότι ο τραγικός πατέρας, Π. Ρούτσι, επέλεξε να κάνει απεργία πείνας στο μνημείο. Με δική του πρωτοβουλία ή καθ’ υπόδειξη άλλων, δεν έχει σημασία. Η επιλογή έγινε μάλλον για μεγαλύτερη προβολή και για τη δημιουργία συνειρμών και «ταυτίσεων». Και τη δημιουργία σκόπιμης σύγχυσης. Άλλωστε ο χώρος του μνημείου μετά την τραγωδία των Τεμπών συνδέθηκε αρχικά με το πάνδημο αίτημα για απόδοση δικαιοσύνης και στη συνέχεια χρησιμοποιήθηκε αρκετές φορές προκειμένου να ασκηθεί ευρύτερη πολιτική με αφορμή την τραγωδία.

Οι βέβηλοι συνειρμοί και οι αίολες ταυτίσεις δεν έμειναν στη φαντασία των πολιτών. Εικονοποιήθηκαν με δηλώσεις πολιτικών και πράξεις διαδηλωτών. Κι εδώ βρίσκεται μια διπλή παραχάραξη. Αφ’ ενός για τους υπέρ πατρίδας πεσόντες. Και αφ’ ετέρου για τα 57 αδικοχαμένα θύματα των Τεμπών.

Οι υπέρ πατρίδος πεσόντες, έκαναν ό,τι έκαναν επειδή το επέλεξαν και το ήθελαν. Μπορεί κανείς να ισχυριστεί το ίδιο για τα παιδιά, για τα θύματα;

Τα θύματα ασφαλώς δεν ήταν «εθελοντές». Ήταν αδικοχαμένες ζωές που συγκλονίζουν. Ήταν τραγικά πρόσωπα που τσακίζουν. Προκάλεσαν ανείπωτο πόνο στους συγγενείς τους και απερίγραπτη θλίψη σχεδόν σε όλους. Αλλά «εθελοντές» δεν ήταν. Ούτε πεσόντες υπέρ πατρίδος ήταν. Αν και κάποιοι το έχουν υπαινιχθεί με έναν στρεψόδικο τρόπο: Με τη θυσία τους ανάγκασαν το ανάλγητο κράτος να κινηθεί για τους σιδηροδρόμους και εξέθεσαν τη «διεφθαρμένη δικαιοσύνη»…

Οι «κάποιοι» έχουν τους λόγους τους, οι οποίοι δεν είναι κρυφοί. Αλλά, αλήθεια υπάρχει κάποιος εκτός από τους «κάποιους» που να πιστεύει ότι τα θύματα και όλοι οι επιβάτες την ώρα που ανέβαιναν στα βαγόνια της μοιραίας αμαξοστοιχίας ήξεραν ότι πάνε ολόισια στον θάνατο; Και μάλιστα προκειμένου να προσφέρουν στη χώρα τους μια καλύτερη δικαιοσύνη και πιο ασφαλή τρένα;

Και οι υπερβολές έχουν τα όριά τους. Ασχέτως αν γίνονται σεβαστά. Πόσω μάλλον αν αυτά τα όρια σχετίζονται με αδικοχαμένες νεανικές ζωές.

Το πιο βέβαιο από όλα είναι πως δεν χρειάζεται κι άλλες μανάδες κι άλλοι πατεράδες να κλάψουν για «νέα θύματα». Ούτε από δηλώσεις πατέρα θύματος, του τύπου «έτσι όπως το πάνε θα έχουμε θύματα, θα έχουμε πόλεμο».

Facebook Comments