Συζητώντας με υψηλόβαθμο τραπεζικό στέλεχος, με το οποίο μας συνδέει βαθειά σχέση αλληλοεκτίμησης και γόνιμου απροκατάληπτου διαλόγου, τον είδα να «του βγαίνει» αυθόρμητα η κρίσιμη λέξη του τίτλου.

Ενόραση


Είχε πραγματοποιηθεί μπροστά στα μάτια μου η αναγκαία «φωταγώγηση», αυτό το «αχά!» που συνοδεύει τη σύλληψη του συνόλου μιάς ιδέας.

Η δίωρη συζήτησή μας αφορούσε την πρότασή μου για ένα φορολογικό σύστημα κυριολεκτικά από μηδενική βάση. Και ο καλός μου φίλος μόλις διεπίστωνε ότι απλά δεν μένει τίποτα όρθιο. Ένα ατελείωτο «ντόμινο».
Μία απλή αλλαγή, στη φράση που συμπυκνώνει την κατεστημένη αντίληψή μας περί φορολογίας, πυροδοτεί αβίαστα μακροχρόνιο ενάρετο κύκλο. Περί αυτού πρόκειται.

Και να σκεφθεί κανείς ότι ο συνομιλητής μου ήταν ο βασικός off the record συνεργάτης μου, όταν προ έτους διαμόρφωνα την προμελέτη της πρότασης. Είχε αποδεχθεί πρόθυμα το αίτημά μου να διαθέσει λίγο από τον εξαιρετικά δυσεύρετο χρόνο του στον έλεγχο των προτάσεών μου.

Υπό αυτές τις συνθήκες, επεξεργάσθηκε επιμελώς τις προτάσεις μου, αλλά μία-μία ξεχωριστά. Το αποτέλεσμα της παρεμβολής στην εργασία μου ενός τεχνοκράτη, υψηλής κατάρτισης και εμπειρίας, είναι οφθαλμοφανές. Αρκεί να συγκρίνει κανείς την αρχική «Εισηγητική Έκθεση» με την «Προμελέτη Εθνικής Στρατηγικής Ανάπτυξης».

Δεν είχε ασχοληθεί με το – πολιτικό ουσιαστικά – θέμα των περαιτέρω ανατροπών. Έλειπε το έναυσμα, το από μέρους μου ξεκάθαρο μήνυμα, όπως προέκυψε από γόνιμες θεματικές συζητήσεις στο forum του capital.gr. Αυτό που εξηγούσε ποια ακριβώς ριζική ανατροπή εισηγούμαι.

Ιδέα

Φορολογία μόνο της περιουσίας (ακίνητα, μεταφορικά μέσα, επιχειρήσεις) βάσει καινοτόμου συστήματος ρεαλιστικής αποτίμησης της αξίας της. Ταυτόχρονα πλήρης κατάργηση φορολογίας εισοδημάτων (μισθοί, συντάξεις, παροχή υπηρεσιών, κέρδη εν γένει) και συναλλαγών (μεταβιβάσεις, Φ.Π.Α. κ.λ.π.).

Εκτός από αυτόν τον single tax, προβλέπονται μόνο Ειδικοί Φόροι Κατανάλωσης για λόγους όχι εισπρακτικούς αλλά ουσιαστικούς. Φορολογούμε, δηλαδή, την κατανάλωση ενός είδους για να χρηματοδοτηθούν δημόσιες δράσεις που έχουν άμεση σχέση με το προϊόν και την κατανάλωσή του.

Και η είσπραξη των Ε.Φ.Κ. σχεδιάζεται με αυτόματη μεταφορά του ποσού του φόρου από τον τραπεζικό λογαριασμό του αγοραστή στο δημόσιο ταμείο, χωρίς να περνάει από το ταμείο του προμηθευτή.

Τοπίο

Ο εξαιρετικά δραστικός περιορισμός των δυνατοτήτων φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής, αλλά και λαθρεμπορίου, είναι η πρώτη διαπίστωση που προκαλεί δέος. Ένας όρος που μου είχε «δώσει» ο ίδιος φίλος προ έτους, το decision making under uncertainty, «τελειώνει» το θέμα.
Πληρώνουν όλοι γιατί είναι άλλο να εντοπίζεις κινούμενους στόχους, χρήμα, όπως τα εισοδήματα και οι συναλλαγές, και άλλο να φορολογείς περιουσιακά στοιχεία. Και τα ακίνητα, τα μεταφορικά μέσα και οι επιχειρήσεις φορολογούνται πιά εκεί που βρίσκονται και όχι εκεί που δηλώνουν έδρα οι ιδιοκτήτες. Απλό.

Από την άλλη, είναι δίκαιο να φορολογείται η αξία της περιουσίας και όχι το εισόδημα γιατί η κρατική μέριμνα εξαρτάται κυρίως από την αξία του περιουσιακού στοιχείου και όχι τόσο από το αν ο ιδιοκτήτης φροντίζει επαρκώς να το αξιοποιεί αποδοτικά. Ένα οποιοδήποτε σχολάζον ακίνητο π.χ. εξακολουθεί να χρειάζεται αστυνομία, υποδομές, ένοπλες δυνάμεις να το προστατεύουν και τόσα άλλα.

Κάπως έτσι, ο βασικός ισχυρισμός ότι πρόκειται για δίκαιο φορολογικό σύστημα, γίνεται όλο και ευρύτερα αποδεκτός. Πρόκειται καταφανώς για ένα εξαιρετικά απλό και δίκαιο φορολογικό σύστημα, και με τη φοροδιαφυγή στριμωγμένη στη γωνία.
Απίστευτο και όμως αληθινό.

Ανάπτυξη

Η ίδια η φύση του φόρου περιουσίας αποθαρρύνει την αδράνεια και, σε συνδυασμό με το ανταγωνιστικό φορολογικό τοπίο, διαμορφώνει πραγματικό επιχειρηματικό παράδεισο.

Ταυτόχρονα η πλήρης φορολογική απαλλαγή των ασθενέστερων δίνει ισχυρή βάση για εργασιακό παράδεισο. «Δύο σε ένα» !
Κάπως έτσι οι κρατικές δαπάνες αποκλιμακώνονται, καθώς π.χ. ούτε επιχειρηματικές ενισχύσεις απαιτούνται ούτε επιδόματα ανεργίας.
Στο διαμορφωνόμενο περιβάλλον υγιούς επιχειρηματικότητας η εγγενώς νοσογόνος κρατική παρεμβατικότητα καθίσταται άχρηστη. Γι’ αυτό και καταργείται.
Το τέρας της γραφειοκρατίας ευνουχίζεται.

Όραμα

Από εκεί και πέρα οι στοχασμοί ταξιδεύουν με τη δική τους αλληλουχία. Καθένας από τους πρωτοπόρους, που τολμούν να διανοηθούν την νέα κοινωνία που προκύπτει, ακολουθεί τη δική του μοναδική διαδρομή. Το ερώτημα επιχειρήθηκε να απαντηθεί διατυπωμένο ως «Τί θα γινόταν αν αλλάζαμε φορολογική αντίληψη ;».

Γρήγορα ανακαλύπτει κανείς ότι σε μια τέτοια κοινωνία δεν θα ασχολούμαστε με τα δημοσιονομικά. Αυτό που σήμερα είναι καθημερινά πρωτοσέλιδο θα είναι μονόστηλο «στη χάση και στη φέξη».
Η προσοχή της κοινωνίας θα στραφεί στην Παιδεία, τον Πολιτισμό, τον Αθλητισμό, την Υγεία, τον Τουρισμό. Στη ζωή.
Αυτό το ταξίδι στο άγνωστο, αυτό που κάποιοι τρελοί βαφτίσαμε «ταξίδι στη φανταστικότητα», εκεί όπου η φαντασία γίνεται πραγματικότητα, προκαλεί αλλά και φοβίζει.

Άδειασμα

Το κρίσιμο στοιχείο είναι εξαιρετικά δυσδιάκριτο : η πρόταση υπερφαλαγγίζει τους διατυπωμένους τελικούς στόχους των «σκοτεινών δυνάμεων». Τους προσπερνάει από δεξιά, και με σούζες. Χαλαρά.

Ταυτόχρονα αυτές οι έντεχνα πλασαρισμένες ως ανίκητες δυνάμεις αφ’ ενός έχουν ξεχάσει προ πολλού τους στόχους που έχουν υποκριτικά επικαλεσθεί και αφ’ ετέρου αντικρίζουν από όλο και πιο κοντά το … παγόβουνο.
Η ευθεία πρόκλησή μου στον «κάθε κολλημένο δυτικό εγκέφαλο» είναι καταγραμμένη στα πρακτικά της ΓΣ της ALPHABANK από τις 15 Νοεμβρίου 2011 :

«Υπάρχουν δύο βασικοί τρόποι για να κάνει κανείς λεφτά. Τους αναλύει – generally speaking – ένας μύθος, σύντομος μύθος, του Αισώπου. Ο Άνεμος και ο Ήλιος βάλανε στοίχημα ποιος θα πάρει την κάπα του βοσκού. Ξεκίνησε ο άνεμος να φυσάει, ο βοσκός όλο σφιγγόταν. «Τελείωσες ;» του λέει ο Ήλιος. «Μάλιστα». Λάμπει ο Ήλιος, ζεστάθηκε ο βοσκός, την πέταξε την κάπα.»

Δράση

«Ποιος ;» είναι η άμεση ερώτηση. Ποιος θα αποτολμήσει να ανατρέψει τα φαινομενικά πανίσχυρα σχέδια της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων ; Ποιος θα επιβάλλει μία άλλη λύση ;
Η έμμεση πλην σαφής πρόσκληση στην Ελληνική Αριστοκρατία δεν είχε ορατά αποτελέσματα – αδιόρατα είχε. Ο χρόνος έχει – εμφανώς – κάνει τη δουλειά του. Το μήνυμα από το roofgarden του Hilton «Αυτή είναι η ελληνική αρχοντιά» αναδυόταν από την ίδια την κρίση.

Ο διχασμός και τα στερεότυπα έχουν κουράσει. Το ολοφάνερα κοινό συμφέρον και η ελευθερία προβάλλουν.
Εκείνο που είναι απολύτως απαραίτητο συμπλήρωμα της προσπάθειας είναι να φθάσει το μήνυμα του άρθρου μου «Τα περιθώρια εφησυχασμού», , από τη ΦΩΝΗ ΤΗΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ, σε όσο γίνεται περισσότερους ετοιμοπόλεμους νουνεχείς, και να αξιολογηθεί υπεύθυνα και έγκαιρα.

Τώρα πλέον το κάλεσμα περιλαμβάνει και τους μόνους άλλους στον πλανήτη που είναι απολύτως λογικό και να θέλουν αλλά και να μπορούν να συμπράξουν σε αυτή την κολοσσιαία ανατροπή.

«Οι δύο μεγάλοι πολιτισμοί» την επόμενη Παρασκευή, στο φιλόξενο marketnews.gr.
«Δεν θα φθάσεις πουθενά, αν δεν φύγεις από την ακτή» – Κινέζικη σοφία  

Facebook Comments