Κάθε πολιτική επιλογή εμπεριέχει μια “διήγηση”, που είναι ένα σύνολο στόχων, αλλά και μέσων για την επίτευξή τους. Όλοι μιλούν για την ανάγκη μιας νέας διήγησης για την ελληνική οικονομία και κοινωνία, όμως τα έργα δείχνουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα.

Από την κυβερνητική πλευρά της μνημονιακής πολιτικής, η σαφήνεια της διήγησης διά στόματος πρωθυπουργού, μας αφήνει άναυδους: “θα τα καταφέρουμε”, “βγαίνουμε από το τούνελ”, “με τη βοήθεια του Θεού θα σωθεί η χώρα”.

Όσον αφορά τα μέσα της σωτηρίας, είναι τα φάρμακα που τα τρία τελευταία χρόνια σκοτώνουν τον ασθενή: άγρια ύφεση, της τάξης του 25% σωρευτικά, άγριες περικοπές και υπερφορολόγηση μικρών και μεσαίων εισοδημάτων, τεράστια ποσοστά ανεργίας με πρώτο θύμα τους νέους. Όλα αυτά, χωρίς προοπτική, με τον ΟΟΣΑ να διαψεύδει ηχηρά τις εκτιμήσεις Στουρνάρα για δήθεν ανάκαμψη το 2014.

Μέσα σ αυτήν την πρωτοφανή κοινωνική καταστροφή, χειρότερη από καιρό πολέμου, η τρικομματική κυβέρνηση προωθεί τις λεγόμενες “διαρθρωτικές αλλαγές”. Είναι η πιο υποκριτική και επικίνδυνη πλευρά της ασκούμενης πολιτικής. Ενοχοποιεί και στοχοποιεί τους απλούς εργαζόμενους με σκοπό τις απολύσεις, ενώ συνεχίζει να πριμοδοτεί τους ίδιους κρατικοδίαιτους εργολάβους που θησαύρισαν με υπερτιμολογημένα δημόσια έργα.

“Γδέρνει” τους μικροσυνταξιούχους ενώ δεν έχει εισπράξει ούτε ένα ευρώ από την λίστα Λαγκάρντ και μόλις 345.000 ευρώ από 18.000 off-shore που έχουν τα ακριβότερα ακίνητα στην Ελλάδα. Διατηρεί το χαράτσι και ταυτόχρονα, εισάγει νύχτα τροπολογίες στη Βουλή που δίνουν συγχωροχάρτι στους τραπεζίτες που έδωσαν θαλασσοδάνεια σε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Εκποιεί σημαντικούς δημόσιους οργανισμούς και τράπεζες (Ελληνικά Πετρέλαια, Αγροτική Τράπεζα) και ταυτόχρονα τοποθετεί φίλους και συντοπίτες του πρωθυπουργού σε καίριες θέσεις της δημόσιας διοίκησης.

Κορυφώνοντας την ύβρη, η κυβέρνηση παρουσιάζει αυτή την εικόνα καταστροφής ως ευκαιρία για κερδοφόρες επενδύσεις στην Ελλάδα.
Η διήγηση της κυβέρνησης όχι μόνο δεν περιέχει τίποτα νέο, αλλά ενσαρκώνει την απέλπιδα προσπάθεια του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, υπεύθυνου για την σημερινή κατάσταση, να διατηρηθεί με κάθε μέσο στην εξουσία. Το “success story” των μνημονίων είναι κενό περιεχομένου, είναι ένα “no story”, μια εικονική πραγματικότητα. Μνημόνιο και ανάπτυξη είναι έννοιες ασύμβατες.

Πριν μιλήσουμε για “success”, η χώρα μας έχει ανάγκη από ένα σοβαρό και τεκμηριωμένο “story” που να αφορά το σύνολο της κοινωνίας. Χρειάζεται ένα σχέδιο, μια αφήγηση που να θέτει σε πρώτο πλάνο τις δυνάμεις που έχουν απαξιωθεί από την πολιτική της καταστροφής. Τους νέους που απέκτησαν τίτλους και πτυχία και που η αναξιοκρατία έχει αφήσει ανενεργούς. Τις επιχειρήσεις και τις επενδύσεις που βασίζονται στη γνώση και την καινοτομία.

Δίκαιη κατανομή των βαρών. Ενίσχυση του κοινωνικού κράτους και του κράτους δικαίου. Θεσμούς και Διοίκηση “κανονικής ευρωπαϊκής χώρας” που θα σχεδιάζουν και θα κατευθύνουν υποδομές και παραγωγική διαδικασία. Διεθνή παρουσία που θα αναζητά συμμαχίες για την υλοποίηση των στόχων.

Για να γίνει εφικτό και υλοποιήσιμο αυτό το νέο εθνικό σχέδιο, για να ακυρωθούν τα Μνημόνια και να επανέλθει μια πραγματική προοπτική ανάταξης της κοινωνίας, θεμελιώδης προϋπόθεση είναι μία νέα ευρεία πλειοψηφία που θα στηρίξει δυναμικά μια νέα προοδευτική κυβέρνηση.

Η ευρεία στήριξη των πολιτών είναι το ισχυρότερο όπλο στην διαπραγμάτευση που θα απαιτηθεί. Τα πολύ υψηλά ποσοστά του ΣΥΡΙΖΑ στους νέους κατά τις τελευταίες εκλογές δείχνουν πως είναι το κόμμα που εμπιστεύονται τα δυναμικότερα στοιχεία της κοινωνίας για να εκφράσει την πολυπόθητη νέα διήγηση.

Η έκφραση και εξειδίκευση της νέας διήγησης ελπίδας και προοπτικής είναι ο καθημερινός αγώνας ετοιμότητας που δίνουν τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή και σε κάθε κοινωνικό πεδίο.

Facebook Comments