Ένα μεγάλο κράτος σε μία δημοκρατική κοινωνία υποτίθεται ότι είναι «μεγάλο» επειδή έχει αναλάβει πολλά καθήκοντα για όφελος όλων αυτών που συντηρούν το μέγεθός του, δηλαδή των πολιτών. Έτσι:

1) Οι πολίτες ανταμείβονται για όσα προσφέρουν στο κράτος και συγκεκριμένα δέχονται από το κράτος «παροχές», που οι ίδιοι (ή τουλάχιστον η πλειοψηφία τους) δεν θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν «εξ ιδίων» για τον εαυτό τους και γι’ αυτό το λόγο επιλέγουν δημοκρατικά ένα τέτοιο μεγάλο μεν, αλλά δίκαιο και ανταποδοτικό κράτος.
2) Οι πολίτες του «μεγάλου κράτους» έχουν υψηλό το αίσθημα της «κοινωνικής συνείδησης», δηλαδή σέβονται απολύτως το κράτος και τους κανόνες που αυτό έχει θεσπίσει, δηλαδή τους νόμους του.
3) Συνακόλουθα το κράτος έχει το ίδιο αίσθημα κοινωνικής συνείδησης της αποστολής του φροντίζοντας να είναι όσο γίνεται περισσότερο αποδοτικό, πράγμα το οποίο σημαίνει ότι αποκτά δομές, που μεγιστοποιούν το αποτέλεσμα και ελαχιστοποιούν τα λειτουργικά έξοδα, ώστε να μένουν αρκετά για τις παροχές του κράτους προς τους πολίτες. Ένα τέτοιο κράτος φροντίζει για το σκοπό αυτό να επιλέγει τους υπαλλήλους του με αξιοκρατία.

Στην Ελλάδα, το κράτος έχει γίνει ανεπίτρεπτα μεγάλο για λόγους εντελώς διαφορετικούς: Έχει αποκτήσει «πελατειακό» χαρακτήρα, φροντίζοντας να απορροφά όσο γίνεται περισσότερους πόρους από τους πολίτες για να τους μοιράσει στον… εαυτό του και τους «πελάτες», δηλαδή τους πολίτες που προσπαθεί να δελεάσει για να τους καταστήσει συμμετόχους στην κρατική «ευωχία», δηλαδή στην αήθη εκμετάλλευση και διασπάθιση των χρημάτων που αποσπά (με τη βία των νόμων, που το ίδιο θεσπίζει) από τους πολίτες του.
Πρόκειται για «κοινωνική ασυνειδησία» και αναλγησία του κράτους, η οποία συνοδεύεται από αντίστοιχη στάση των πολιτών απέναντι σε ένα τέτοιο κράτος. Οι πολίτες στην Ελλάδα δεν σέβονται το κράτος, είτε «αμυνόμενοι» στις αυθαιρεσίες του, είτε προσδοκώντας να καταστούν οι ίδιοι συμμέτοχοι σ’ αυτό.
Η αξιοθρήνητη αυτή πραγματικότητα, την οποία υπέθαλψαν όλα τα κόμματα εξουσίας τις τελευταίες δεκαετίες, έχει οδηγήσει τη χώρα σε μαρασμό και ανυποληψία και προσλαμβάνει διαστάσεις ακραίας ανηθικότητας, ενόψει του συνεχιζομένου οικονομικού κατήφορου.
Χαρακτηριστικό είναι ότι το ελληνικό κράτος αρνείται πεισματικά να «μικρύνει», διατηρώντας απίθανες δομές και … «οργανισμούς» παντελώς άχρηστους στην κοινωνία και χρήσιμους μόνο στους ειονεί έως εντελώς αργόμισθους υπαλλήλους του. Παράλληλα δεν έχει πλέον κανένα πόρο να διαθέσει για να βοηθήσει για τους πραγματικά αδύναμους πολίτες και θύματα της κρίσης που το ίδιο δημιούργησε, δηλαδή τους ανέργους. (βλ. και «Πελατειακός κοινοβουλευτισμός» & Κρατικιστικός «νεοφιλελευθερισμός»)

Τέλος, δεσμεύει τους υποαπασχολούμενους ή απασχολούμενους σε άχρηστες δομές υπαλλήλους του από το να βρίσκονται στην ελεύθερη αγορά παράγοντας χρήσιμο για την κοινωνία έργο με τη μορφή υπηρεσιών, προϊόντων και συνακόλουθα πλούτου.

Για να διατηρήσει το κράτος το «μέγεθός» του αφαιμάσσει τους μη κρατικοδίαιτους πολίτες με εξωφρενικά υψηλούς φόρους και εισφορές, καταπνίγοντας κάθε προσπάθεια παραγωγικής εργασίας ή/και επενδύσεων και εκμηδενίζοντας κάθε ελπίδα ανάκαμψης από την κρίση.

Αυτή η κατάσταση πρέπει να σταματήσει το συντομότερο. Όλοι οι πολίτες πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πρέπει να γίνει κύριος στόχος και σύνθημά τους το:

«Μικρότερο κράτος»!

Και ένα μικρότερο κράτος θα εξαναγκαστεί να γίνει αποδοτικότερο ή τουλάχιστον λιγότερο εχθρικό και εξοντωτικό για τους πολίτες του.

Υστερόγραφο

Αυτά που γράφονται στην αρχή του άρθρου (1), (2), (3) είναι προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ένα «μεγάλο κράτος» προς όφελος των πολιτών του και απηχούν την ιδεολογία της Σοσιαλδημοκρατίας, η οποία έχει αποδώσει οφέλη και αντίστοιχη πρόοδο στις κοινωνίες όπου εφαρμόσθηκε υπό αυτές ακριβώς τις προϋποθέσεις.

Είναι φανερό ότι στην Ελλάδα, οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν και επιπλέον το ελληνικό κράτος είναι ανυπόφορα, παράλογα και «εκ του πονηρού» υπερβολικά  μεγάλο ακόμα και για τα δεδομένα μιας υγιούς σοσιαλδημοκρατικής κοινωνίας. Κατά συνέπεια, το σύνθημα «μικρότερο κράτος» πρέπει να υιοθετηθεί ΚΑΙ από τους σοσιαλδημοκράτες.

Στην περίπτωση του Κοινωνικού Φιλελευθερισμού, έχουμε την ελάχιστη δυνατή συμμετοχή του κράτους σε οικονομικές πρωτοβουλίες, με τη μέγιστη δυνατή ενθάρρυνση σε ιδιωτικές οικονομικές πρωτοβουλίες, πάντοτε όμως με αυστηρό κρατικό έλεγχο, ως προς την εφαρμογή των νόμων και του θεσμικού πλαισίου, που καθορίζουν τους «κανόνες του παιχνιδιού». Η ιδέα εδώ είναι ότι όσο περισσότερο εφαρμόζονται και τηρούνται οι κανόνες αυτοί, τόσο μεγαλύτερη θα είναι η απρόσκοπτη συμμετοχή όσο γίνεται περισσοτέρων στις οικονομικές πρωτοβουλίες. Η φορολογία εδώ είναι σαφώς μικρότερη και η εξασφάλιση του ελάχιστου επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης θεωρείται επίσης προτεραιότητα, αλλά με άλλο κριτήριο: Δεν επιδιώκεται εδώ η εξίσωση, αλλά η παροχή σε όλους ευκαιριών (όσο γίνεται πιο «ίσων») να γίνουν κοινωνικά και οικονομικά δημιουργικοί, αξιοποιώντας τα όποια ταλέντα και τις ικανότητές τους. ( και βλ.)

Πιστεύουμε ότι ένα τέτοιο σύστημα αφενός μεν ταιριάζει καλύτερα στα ελληνικά δεδομένα για λόγους που ήδη αναλύθηκαν, αφετέρου δε είναι εκείνο που εξασφαλίζει ταχύτερη ανάπτυξη μέσω ιδιωτικών επενδύσεων, τις οποίες έχει ανάγκη η χώρα μας περισσότερο από κάθε άλλη φορά.  

Facebook Comments