Το 1862 o Ουγκώ εμπνεύστηκε από το υπαρκτό πρόσωπο τον Φρανσουά Ευγένιο Βιντόσκ με την διπλή ιδιότητα αστυνομικού και εγκληματία για να γράψει τους άθλιους (Les Misérables). 

Ενάμιση αιώνα μετά στην Ελλάδα του 2016 με τη διπλή αυτή ιδιότητα, την αστυνομική και την εγκληματική, υπαρκτά φυσικά πρόσωπα ακολουθούν τα χνάρια των Αθλίων, χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν τα αντίστοιχα λογοτεχνικά βραβεία που έχουν πάρει οι Άθλιοι.

Καίτοι η διαφθορά και η πολιτική διαπλοκή στην χώρα μας είναι δύο σε ένα, εκείνο που καταφέρνουν μόνο είναι να δημιουργούν μια παρακμιακή Ελλάδα αντίστοιχη των τελευταίων στιγμών της Πομπηίας. Το γεγονός βέβαια δεν έμεινε απαρατήρητο από τον ξένο τύπο με τους FT και τον βρετανό δημοσιογράφο Τόνι Μπάρμπερ τον Απρίλη του 2015 να γράφει χαρακτηριστικά: Οι Έλληνες ζουν σαν τις τελευταίες ημέρες… της Πομπηίας. «Ο ήλιος λάμπει, τα εστιατόρια γεμάτα και η Αθήνα απέχει πολύ από τον πανικό».

Στην αντίπερα όχθη μιας άλλης Ελλάδας για όσους περπατούν καθημερινά αλλά και συμμετέχουν στα των “δρόμων κοινά” τα φαινόμενα είναι διαφορετικά,από τα του Μαξίμου δρώμενα με τα μαλακά χαλιά.

Οι ενεργοί πολίτες περιδιαβαίνοντας στα στενά των συνοικιών της Αθήνας, αναγνωρίζουν διαβάζουν μεγάλες αφίσες και μάλιστα συχνά πυκνά με εξατομικευμένες στοχευμένες καταγγελίες.

Οι μομφές περιγράφουν το συνοικιακό κατάστημα Χ,το πολυκατάστημα Ψ, όπου αυτομάτως γίνεται εξατομικευμένος στόχος, γιατί σύμφωνα με τις καταγγελίες παραβιάζει τις ηθικές αξίες,το περί δικαίου αίσθημα αλλά και όχι μόνο αυτά.

Αξίες που για τους τοπικούς πυρήνες δράσης εδράζονται σε μια δίκαιη κοινωνία δακτυλοδείχνοντας εμφατικά και ονομαστικά τους υπαιτίους στην εκάστοτε γειτονιά.

Το φαινόμενο μπορεί να μην έχει πάρει μεγάλη διάσταση, σχετίζεται όμως με την αντιπαλότητα των κοινωνικών ομάδων και αναδεικνύοντας την προσπάθεια ομάδων δράσης, που προσπαθούν να δραπετεύσουν από τον στραγγαλισμό θανάτου των μνημονίων, και την περιθωριοποίηση που οι κυβερνώντες του επιβάλουν σαν μονόδρομο.

Αυτό συμβαίνει την ίδια στιγμή όπου το μεγαλύτερο σώμα της κοινωνίας ,προσπαθεί να διατηρήσει την αξιοπρέπεια του , την ίδια στιγμή που βάλλεται από την στοχευμένη ανέχεια,παραμένοντας αντικοινωνικά και σιωπηρά εσώκλειστο σε τέσσερις μοναχικούς τοίχους.

Η αξιολόγηση της μεθοδολογίας σαν ορθή ή ανορθόδοξη ,θέτει τα ερωτηματικά του βιβλίου του Peter Gelderloos How Nonviolence Protects the State “Πως η μη βία προστατεύει το κράτος”.

Ο Peter Gelderloos έγραψε αυτό το βιβλίο σε μια προσπάθεια να σπάσει το μονοπώλιο της άποψης των πασιφιστών, οι οποίοι ηγεμονεύουν ιδεολογικά το αμερικανικό αναρχικό κίνημα, όσον αφορά το ζήτημα της πολιτικής βίας. 

Μια ηγεμονία που εκφράζεται με αποκλεισμό από τα κινηματικά μέσα των κριτικών της μη βίας, όπως επίσης και με την απομόνωση των πιο μαχητικών ακτιβιστών σε διαδηλώσεις. Aκόμα και την παράδοση τους στην αστυνομία μέσω της γνωστής περιφρούρησης,που κοιτά πάντοτε προς το εσωτερικό του κινήματος και η οποία στις Η.Π.Α έχει το όνομα Peace Marshals.

Ο Σαιν Σιμόν, ον Πιερ Ζοζέφ Προυντόν ο Κάρολος Φουριέ αλλά και ο Πλωτίνος Ροδοκανάκης εάν μπορούσαν να παρατηρήσουν την καθημερινότητα του Έλληνα πολίτη θα ανακάλυπταν ότι αυτή η αλλαγή της κοινωνίας από το όλον στο εξατομικευμένο είναι η αναγκαία μετάβαση για την επίτευξη της ελευθερίας του ανθρώπου.

Ο νομικός φορμαλισμός τον οποίον παγκοσμίως βιώνει ο πλανήτης θα έλεγε κανείς σατυρίζοντας ότι “εγκλωβίζει”(sic) τον κάθε μπουρζουά και ταυτόχρονα τον “καταδικάζει”(sic) να μεγαλώνει τα πλούτη του, αναγκάζοντας τον να ανακαλύπτει μονομερώς διαρκώς νέους τρόπους αύξησης του πλούτου του δημιουργώντας και ελαφρύ πονοκέφαλο(sic).

H μαζική αφισοκόληση εξατομικευμένων καταγγελιών μετατρέπει το μαζικό μέχρι πρότινος κατηγορώ απέναντι σε όλους, αόριστα για όλα, σε εξατομικευμένο, με όνομα και επώνυμο ,και μάλιστα σε κάθε γειτονιά, σε κάθε γωνιά, σε κάθε κολόνα ηλεκτροδότησης.

Έτσι η Δομική Βία που εφαρμόζει το κράτος στους απλούς πολίτες με τους κάθε λογής έμμισθους υποστηρικτές του επιστρέφει ακέραια στους υποστηρικτές της κρατικής ανομίας.

Η κοινωνία έχει αντανακλαστικά και προσπαθεί να αντισταθεί στην λαίλαπα που εξαθλιώνει και ισοπεδώνει όλες τις πανανθρώπινες αξίες στο όνομα του άυλου χρήματος . Η εξατομικευμένη διαπόμπευση φυσικών προσώπων όπως τις ημέρες των εκδιδομένων οροθετικών ή των σημερινών “ελεγκτών” εισιτηρίων του 1,40€ αξίας ,μέσω του νομικού φορμαλισμού τα αποτρέπει θεωρητικά μόνο και όχι πρακτικά.

Η μετάβαση σε μια κοινωνία αξιών με ισοτιμία Ελευθερία δικαιοσύνη όπου στην σύγχρονη Ελλάδα το 1974 προσπάθησε να εκφραστή με το Ψωμί Παιδεία Ελευθερία ,δυστυχώς πέρασε από τους μη τιμητές του αγώνα του Πολυτεχνείου ,στον ολικό ξεπεσμό ,και μετασχηματισμό του σηκώματος της γροθιάς ψηλά σε άνοιγμα της παλάμης για ζητιανιά.

Η υπαρκτή ανάγκη μιας κοινωνίας να ζήση όταν η κυβέρνηση-κράτος δεν έχει την δυνατότητα να παρέχει τα συνταγματικά κατοχυρωμένα δικαιώματα του ,παρά τους επιτηδευμένα ανείσπρακτους παράνομους και καταχρηστικούς και μη ανταποδοτικούς βαρείς φόρους είναι υπαρκτή . Οι καταπιεσμένοι ζητούν να σπάσουν τα δεσμά τους από ανάγκη αλλά και ένστικτο επιβίωσης παρά τα συνεχή πρόσφατα και ασυνεπή ,χαμογελαστά πολιτικά ψέματα.

Η εξατομικευμένη βια σε κάθε γειτονιά όπου “πρέπει να πράξουν οι πολίτες τα δέοντα” έχει πλέον όνομα και επώνυμο και την βιώνουμε, όπως και τα νέα ήθη και τις νέες εποχές .

Οι ΄λιγοστοί “περιπατούντες” πολίτες στα Μega city θα μπορούσαν να περιγράψουν την εξατομικευμένη αντίδραση τους με την φράση : “Μη φοβάσαι τις σκιές. Οι σκιές είναι απόδειξη πως υπάρχει φως”.
 

Facebook Comments