Με την πανωλεθρία στο Eurogroup, η Κυβέρνηση Τσίπρα κερδίζει επαξίως τον τίτλο της πλέον πετυχημένης από την αρχή της κρίσης στο να αποτύχει σε όλους τους στόχους που η ίδια έθεσε. 

Και ο ΦΠΑ αυξήθηκε, και το αφορολόγητο μειώθηκε, και οι εισφορές και οι φόροι κάθε είδους αυξήθηκαν, και ο ΕΝΦΙΑ θα αυξηθεί, και δημόσια περιουσία θα πουληθεί με μη αναπτυξιακούς όρους, και οι αυτοματισμοί στις περικοπές ενσωματώθηκαν, και το χρέος δεν μειώθηκε ούτε πρόκειται να μειωθεί, ενώ ο ίδιος ο κ. Τσίπρας το προσαύξησε με τη “διαπραγμάτευσή” του και το δημοψήφισμα καμιά 50ριά δις.

Πέραν των δύο Κυβερνήσεων ειδικού σκοπού, της Κυβέρνησης Παπαδήμου, με συγκεκριμένο στόχο (την ολοκλήρωση του PSI), και Πικραμένου, που έλυσε σε λίγες βδομάδες, χωρίς καν να μπορεί να νομοθετήσει, διοικητικά προβλήματα χρόνων και προχώρησε την εφαρμογή συμφωνηθέντων ρυθμίσεων και γενικώς των νόμων, όλες οι άλλες μετά την κρίση Κυβερνήσεις απέτυχαν παταγωδώς.

Όμως ετούτη ξεπέρασε τον εαυτό της. Απέτυχε στα πάντα που δήλωνε ότι επιδιώκει, σε κάθε στόχο που  ίδια έθεσε.

Φταίει η αμάθεια; φταίει. Φταίει η αδεξιότητα και η ανικανότητα; Φταίνε. Φταίει η αδυναμία κατανόησης του διεθνούς περιβάλλοντος και ο επαρχιωτισμός; Φταίνε. Και σε τούτη την Κυβέρνηση αυτά περισσεύουν παραπάνω από κάθε προηγούμενη.

Όμως κυρίως φταίει σε όλες τις περιπτώσεις κάτι ουσιαστικότερο: όταν όλοι αποτυγχάνουν στους ίδιους στόχους, τότε πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως οι στόχοι αυτοί δεν είναι εφικτοί. Μήπως είναι ο στόχος λάθος.

Ποιος είναι (και υπήρξε όλα αυτά τα χρόνια) τούτος ο στόχος; Η διατήρηση, πάση θυσία, του ίδιου οικονομικού μοντέλου, που αναδιανέμει διαρκώς τον όποιο πλούτο υπέρ των προηγούμενων γενεών, των μη παραγωγικών κρατικών δραστηριοτήτων και μιας ομάδας μη ανταγωνιστικών διεθνώς ολιγαρχών. Ξεγελώντας όλους τους υπόλοιπους με λαϊκίστικες εθνικιστικές ανοησίες για τους κακούς ξένους και όλα τα σχετικά.

Εντός αυτού του μοντέλου, θα παράγεται όλο και λιγότερος πλούτος ο οποίος αναπόφευκτα θα διανέμεται όλο και πιο άνισα. Οι φτωχοί θα γίνονται ταχύτερα φτωχότεροι, η μεσαία τάξη θα κινείται διαρκώς προς χαμηλότερα επίπεδα, μέχρι να απωλέσει τα πάντα. 

Ουδείς έχει ενδιαφερθεί να απαντήσει με σαφήνεια στο βασικό ερώτημα,  όπου πρέπει να επιλέξει η ελληνική κοινωνία ανάμεσα σε πραγματικές εναλλακτικές λύσεις:

Από τι θα ήθελε να ζει η κοινωνία αυτή σε πέντε χρόνια από σήμερα; Τι να παράγει και τι να πουλάει στον κόσμο, προϊόντα και υπηρεσίες; Σε ποιους τομείς έχει πλεονέκτημα και θα επενδύσει όλους τους πόρους της, δημόσιους και ιδιωτικούς, για να το εκμεταλλευτεί περικόπτοντας κάθε άλλη δαπάνη. Ώστε να μπορεί με τη σειρά της με τα χρήματα που εισπράττει (σε διεθνώς αποδεκτό νόμισμα) να αγοράζει τα προϊόντα και τις υπηρεσίες που αντιστοιχούν στην αξία των δικών της τα οποία δεν συμφέρει ούτε μπορεί να παράγει η ίδια; Ποιες είναι οι δραστηριότητες υψηλής εγχώριας προστιθέμενης αξίας που θέλει να προσελκύσει στης οικονομίας της και πώς θα κάνει οτιδήποτε, όχι μόνο για να μη φέρνει προσκόμματα, αλλά για να παρέχει ελκυστικό περιβάλλον για να αναπτυχθούν; Εργασιακό, φορολογικό, υποδομές, δικαιοσύνη, ασφάλεια, καλή παιδεία, καλή υγεία για όλους με το μικρότερο δυνατό κόστος για τον φορολογούμενο. 

Και ποιος είναι ο δρόμος για να πάει εκεί;

Μόνον όποιος απαντήσει σε αυτό το ερώτημα αξιόπιστα μπορεί να κερδίσει και τη μείωση του χρέους και πρόσβαση σε διεθνή βοήθεια και ιδιωτικά κεφάλαια, τόσο για το κράτος όσο και για τις επιχειρήσεις.

Μέχρι τότε κάθε διαπραγμάτευση είναι προδιαγεγραμμένη: θα αφορά την κατανομή της όλο και μεγαλύτερης φτώχειας σε όλο και λιγότερους κατοίκους.

Facebook Comments