Εάλω η Πόλις, Εάλω η Πόλις… Η ιαχή αυτή εξαπλώθηκε και το τέλος της μεγαλύτερης σε ζωή αυτοκρατορίας έλαβε χώρα. Πριν από 563 χρόνια, στις 29 Μαΐου 1453 η Κωνσταντινούπολη, η μόνη που αποκαλείται Πόλη,  αλώθηκε από τους Οθωμανούς. Πριν από 563 χρόνια, έλαβε τέλος η ελληνορωμαϊκή οικουμένη με τη μορφή οργανωμένης κοινωνίας. Το πνεύμα της όμως σιγοκαίει έως σήμερα, σε κάθε γωνιά και σε κάθε ανθρώπινη υπόσταση, η οποία έχει αναγνωρίσει το μεγαλείο της χιλιετούς εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Εμβαθύνοντας στην ιδέα της α-λήθειας, ως αποκαλύπτεται ετυμολογικώς, οδηγούμεθα στην απουσία λήθης, νοούμε την αιώνια μνήμη, κιβωτό της ιστορικής διαδρομής στον χώρο και στον χρόνο και ακόμη πιο πέρα. Επομένως αβίαστα οδηγούμεθα στο συμπέρασμα ότι η μη λήθη ταυτίζεται με τη συνεχή, αέναη και αιώνια μνήμη, η οποία εμπεριέχει την πορεία των Ελλήνων και των άλλων στο χώρο και χρόνο, την πολιτισμική δημιουργία τους και τη διαδραστική σχέση μεταξύ τους.  Αυτή η φλόγα οφείλουμε να διατηρείται, να καλλιεργείται, με τελικό σκοπό την άνθησή της. Αυτή η φλόγα εμπεριέχει την πεμπτουσία της υπάρξεως της Ρωμανίας.

Η ανατολική Ρωμανία κατέχει μια δεσπόζουσα θέση στην ιστορία. Είναι το μέρος όπου ο πολιτισμός αναδεικνύει το μεγαλείο του μέσα από έναν συναρπαστικό ρεαλισμό, όπως αναφέρει και ο κ. Γιανναράς  «Καθώς η ύλη και το κάλλος, η τέχνη και το εμπόριο, η διπλωματία  και η στρατιωτική ισχύς»  λαμβάνουν χώρα ταυτόχρονα χωρίς όμως να αλληλοαναιρούνται, αλλά να αλληλοσυμπληρώνονται, δημιουργώντας ένα εκρηκτικό μείγμα που δρα και αναπτύσσεται ιδιοφυέστατα. Η εμπειρία της Αρχαίας Ελλάδας με τη σύνδεση της πόλεως, της πολιτικής με την αλήθεια και το όντως υπαρκτό σε συνδυασμό με τον χριστιανισμό και την απόλυτη ελευθερία που εκδηλώνεται μέσω της αγάπης και δια της οποίας αποκτά υπόσταση το Είναι του, είχε ως αποτέλεσμα τον ύμνο προς την κοινωνία των προσώπων, την κοινότητα και την πρακτικότητα της κρατικής επιστασίας! Και στις δύο κοινωνίες αυτές, είναι διάχυτη συνειδητά η γνώση των ορίων ανάμεσα στους υπαρκτούς στόχους και στα χρηστικά μέσα. Όπως κοινή είναι και η κοινωνιοκεντρική στόχευση τους. Εδώ διαφαίνεται και η ιστορική συνέχεια της ελληνικής καταγωγής πολιτισμού.

Η ζώσα, ενσυνείδητη διατήρηση της ουσίας της ελληνορωμαϊκής οικουμένης, προσφέρει απλόχερα την ολότητα της αδιαίρετης ελληνικής ψυχής, που τη συνθέτουν το θετικό και το αρνητικό μέσα στον ρου της ιστορίας. Συσσωρευμένη εμπειρία αιώνων μας δίδεται ακούραστα. Η υποχρέωσή προς τους προγόνους μας, είναι η τελειοποίηση του εγχειρήματός, η αποφυγή παρόμοιων λαθών και η νέα πρόταση πολιτισμού, ικανή να γονιμοποιήσει όλη την οικουμένη. Η πορεία μας απαιτεί, ιώβια υπομονή και θυσιαστική επιμονή όλων μαζί και έκαστου ξεχωριστά. Θα ματώσουμε, θα εισέλθουμε σε κατάσταση έντονης αποσύνθεσης και παρακμής, πριν από την πνευματική αναγέννησή μας. Η αποφυγή των λαθών του παρελθόντος θα μας ανυψώσει ως πνευματικά όντα. 29 Μαΐου 1453, το τέλος μιας εποχής για τον ελληνικό τρόπο και η απαρχή μιας νέας. Η ένδοξη θυσία τόσων ανθρώπων υπό την καθοδήγηση του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου, αποτελεί το επιστέγασμα του μεγαλείου της εξελληνισμένης Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά και το έναυσμα για τους επόμενους αγώνες.

Ήρθε η ώρα για τους δικούς μας αγώνες, για τις δικές μας θυσίες, για τη δική μας προσφορά στην ανθρωπότητα. Οι καρποί του αγώνα και της ενδεχόμενης επιτυχούς κατάληξης  ζωντανεύουν την ενσυνείδητη σχέση μας με την ιστορία και δικαιώνουν τη ρήξη με την κατεστημένη υποκρισία, τα ύπουλα ένστικτα και τις επιδιώξεις και εν τέλει δικαιώνουν την ύπαρξή μας ως πνευματικά όντα. Όπλα μας η πίστη και η αγάπη προς τον άνθρωπο! Όπως είπε και ο Κολοκοτρώνης:  «Πρέπει να φυλάξετε την πίστη σας και να την στερεώσετε, όταν επιάσαμε τα άρματα είπαμε πρώτα υπέρ Πίστεως και έπειτα υπέρ Πατρίδος».

«Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο»!

Facebook Comments