Η παραίτηση, ειδικά στην πολιτική, μπορεί να σηματοδοτεί μια στιγμή κορυφαίας αυτογνωσίας, εξομολογητικής ταυτοποίησης και εσωτερικής κάθαρσης. Όταν φτάνεις στο σημείο ενδοσκοπικού “βρασμού” όπου αναγνωρίζεις την αδυναμία σου να υπηρετήσεις τα περισσότερα από αυτά που με πάθος διακήρυξες όλο το προηγούμενο διάστημα και κυρίως ότι οι επιλογές σου ηθελημένα καθυστερούν την ανάκαμψη του τόπου σου, το συνειδητό κατέβασμα από τον ματαιόδοξο θρόνο της εξουσίας αποτελεί μια πράξη τιμής και ηθικού εξαγνισμού.

Αυτή η κυβέρνηση έχει αποδείξει με τις πράξεις και την συμπεριφορά της, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο που ανέλαβε τα ηνία της χώρας, ότι δεν αντέχει, δεν επιδιώκει και τελικά δεν της αξίζει μια τέτοια αποχώρηση. Τα εύσημα μιας τέτοιας εθνικής αντρειοσύνης δεν ταιριάζουν στον… θλιμμένο θίασο της δημιουργικής ασάφειας, της αδημιούργητης οικονομικής φιλοσοφίας και της βαθιά… φιλοσοφημένης ταξικής απέχθειας.

Δεν δικαιούνται το παράσημο της οικειοθελούς αποχώρησης αυτοί που σπατάλησαν πολύτιμο διαπραγματευτικό χρόνο για να ικανοποιήσουν ένα θυμικό καπρίτσιο. Δεν αξίζουν καμιά συγχώρεση για ειλικρινή μετάνοια όσοι χρησιμοποίησαν τις εκλογές του Σεπτεμβρίου ως κολυμπήθρα του Σιλωάμ για τα προηγούμενα λάθη τους κι ως απαλλακτικό εφαλτήριο για τα επόμενα. Δεν νοείται να περάσουν στην μνήμη της ιστορίας απλά ως απολωλότα πρόβατα κάποιοι που δεν δίστασαν να χρησιμοποιήσουν το ταξικό μίσος ως όπλο πολιτικής αυτοσυντήρησης και την παρεοκρατία ως υπέρτατη μεθοδολογία διαχείρισης της εξουσίας.

Αυτό που τους αρμόζει είναι η σταδιακή, αλλά ολοκληρωτική, κοινωνική απαξίωση, η κατάποση, γουλιά, γουλιά, του δηλητηρίου των συνεπειών των προτεραιοτήτων τους, η πλήρης και οριστική απογύμνωση από επιχειρήματα αποδεικνύοντας ότι ο βασιλιάς (συγγνώμη ο σύντροφος!) ήταν γυμνός από τα γεννοφάσκια του.

Αν η ελληνική κοινωνία αποδειχτεί και πάλι έρμαιο των εγγενών αδυναμιών της, της υποσχεσιολογίας, των συλλογικών απωθημένων και εμμονών, τότε θα γνωρίζουμε, μια για πάντα, ότι οι παθογένειες της μεταπολίτευσης έχουν τόσο γερές ρίζες που θα χρειαστεί μεγάλη υπομονή και μια μακρά παιδευτική διαδικασία για να απαλλαγούμε από αυτές χτίζοντας στο ακόμη άκαυτο πρόπλασμα των επόμενων γενεών.

Υ.Γ. Ανεξάρτητα από το αν φοβούνται τις όποιες μαζικές συγκεντρώσεις ως δείγμα υγιούς κοινωνικής αντίδρασης ή αντίθετα επιζητούν τις αντικυβερνητικές συγκεντρώσεις ως εικονοστάσι στοχευμένου ταξικού διαχωρισμού και πέρα από το γεγονός ότι καμιά κυβέρνηση δεν έπεσε αποκλειστικά από τέτοιου είδους πρωτοβουλίες και μόνο η πρόσφατη, εντελώς σπασμωδική και επικοινωνιακά άγαρμπη κυβερνητική αντίδραση ανοίγει μια ρωγμή αντιδημοκρατικότητας και μονομέρειας που εκθέτει ανεπανόρθωτα τους εμπνευστές αυτής της τακτικής. Κι αυτό είναι ήδη μια πρώτη νίκη!

Facebook Comments