Αύριο συμπληρώνεται ένας χρόνος από την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος της 5ης Ιουλίου, ενός δημοψηφίσματος-παρωδία που αποτέλεσε την προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα να μεταθέσει στον ελληνικό λαό την ευθύνη της πολιτικής του ανεπάρκειας και της τραγικής αποτυχίας της επτάμηνης “υπερήφανης” διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη. Ένα δημοψήφισμα που επέφερε την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και τα capital controlls (τα οποία συμπλήρωσαν ήδη ένα χρόνο), έδωσε την χαριστική βολή στην αγορά και τις επιχειρήσεις και δίχασε μετά από πολλά χρόνια την κοινωνία με ένα ψευδές δίλημμα χωρίς περιεχόμενο. Ένα χρόνο μετά από το τραγικό και αξέχαστο καλοκαίρι του 2015 η αποτυχία της διαπραγμάτευσης Τσίπρα – Βαρουφάκη δεν είναι πια κακοπροαίρετη εκτίμηση ούτε αντιπολιτευτικό αφήγημα αλλά καθημερινό βίωμα για κάθε πολίτη αυτής της χώρας. Τώρα πια οι πολίτες βιώνουν στη ζωή τους, στην καθημερινότητά τους, στην τσέπη τους τα αποτελέσματα της τραγικής εκείνης διαπραγμάτευσης, της επιπόλαιης και αδιέξοδης πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ που στην ουσία έπαιξε στα ζάρια τις ζωές των πολιτών και το μέλλον της χώρας, με πειραματισμούς και “τσαμπουκάδες” που όπως επιβεβαίωσε σε πρόσφατη συνέντευξή του ο επικεφαλής του ESM Κλάους Ρέγκλινγκ, μας κόστισαν κοντά στα 100 δισ. ευρώ.
 
Ο λαϊκισμός είναι ευχάριστος αλλά στο τέλος είναι πάντα επώδυνος. Είναι σαρωτικός και ανίκητος στο διάλογο. Ισοπεδώνει εύκολα κάθε λογικό επιχείρημα αφού επικαλείται το συναίσθημα, δεν έχει όρια και ηθικές αναστολές και μπορεί να πει τα πάντα. Διαψεύδεται μόνο εκ των υστέρων αλλά πάντα με βαρύ κόστος. Το είδαμε με το δημοψήφισμα στην Βρετανία. Πως μια χώρα με ισχύ, ιστορία και ευρωπαϊκή κουλτούρα ενέδωσε στις σειρήνες του λαϊκισμού και επέλεξε την έξοδό της από την Ευρωπαϊκή Ένωση παρασυρόμενη από τις εθνικιστικές κορώνες των ακραίων φωνών του αντιευρωπαϊσμού. Σήμερα η Βρετανία πληρώνει ήδη το τίμημα του λαϊκισμού αλλά και της καταστροφικής επιλογής του Κάμερον να πραγματοποιήσει ένα τέτοιο δημοψήφισμα αφήνοντας τις τύχες και το μέλλον της χώρας του στο έλεος της δημαγωγών που αγωνίζονται για την διάλυση της Ευρώπης. Το αφήγημα του λαϊκισμού ίδιο στην Βρετανία και εδώ: “Όχι στην λιτότητα που επιβάλλει η Ε.Ε.”, “θέλουμε μια άλλη Ευρώπη” κ.ο.κ. Τελικά η Αγγλία πήρε το πράσινο φως για να βγει απ την Ευρώπη αλλά δεν άφησε πίσω την λιτότητα. Αντίθετα η Βρετανική κυβέρνηση μιλά ήδη για επερχόμενη αύξηση των φόρων και περικοπές δαπανών, δηλαδή βαρύτερη λιτότητα. 
 
Εδώ σε εμάς, ο Αλέξης Τσίπρας προκειμένου να ανέλθει στην εξουσία υποσχόταν στους συνταξιούχους την επαναφορά των συντάξεων στα επίπεδα του 2009 καθώς και την χορήγηση 13ης σύνταξης. Για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ η αύξηση των συντάξεων ήταν θέμα πολιτικής βούλησης όπως και η κατάργηση της λιτότητας. Ήταν θέμα “αξιοπρέπειας”. Όμως η αξιοπρέπεια δεν κερδίζεται ούτε με ψέματα, ούτε με δημοψηφίσματα και παλικαρισμούς αλλά μόνο με ειλικρίνεια, με σχέδιο και μεθοδική δουλειά. Σήμερα ο κ.Τσίπρας ανακάλυψε ότι το ασφαλιστικό δεν είναι βιώσιμο. Ότι οι συντάξεις της αναξιοπρέπειας πρέπει να μειωθούν κι άλλο και το ΕΚΑΣ των χαμηλοσυνταξιούχων να καταργηθεί. Περισσότεροι από 150.000 χαμηλοσυνταξιούχοι διαπίστωσαν την περασμένη Τετάρτη ότι το ποσό της σύνταξης τους είναι πολύ μικρότερο και συγκεκριμένα κατά 48% σε σχέση με αυτό που έπαιρναν. Και τον Αύγουστο έρχεται η περικοπή των επικουρικών για 250.000 συνταξιούχους. Αυτή είναι η αξιοπρέπεια που ευαγγελιζόταν ο σημερινός πρωθυπουργός; Αφού έχει την πολιτική βούληση, γιατί δεν αυξάνει αλλά μειώνει κι άλλο τις συντάξεις; Γιατί απλά η πραγματικότητα των αριθμών είναι πάνω από τις φαντασιώσεις και τους αγγελικούς κόσμους της Αριστεράς. Γιατί ο λαϊκισμός όσο ευχάριστα ακούγεται, τόσο επώδυνα βιώνεται. 
 
Η αλήθεια είναι ότι οι κκ.Τσίπρας και Κατρούγκαλος δεν πραγματοποιούν καμία ασφαλιστική μεταρρύθμιση. Οι περικοπές αυτές στις συντάξεις δεν αποτελούν ούτε ρύθμιση για την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού ούτε απαίτηση των δανειστών. Είναι ο λογαριασμός της υπερήφανης διαπραγμάτευσης όπως και όλα τα επώδυνα μέτρα του τρίτου μνημονίου. Οι συντάξεις μειώνονται λόγω του δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας το 2015 αφού ως τότε το ασφαλιστικό σύστημα ήταν βιώσιμο ως το 2060 σύμφωνα με την αναλογιστική μελέτη του 2014 υπό την αιγίδα του Ecofin. Με τους δημοσιονομικούς στόχους που πετύχαινε ως τότε η χώρα δεν χρειαζόταν καμιά περαιτέρω μείωση της συνταξιοδοτικής δαπάνης ενώ σήμερα απαιτείται μείωση της δαπάνης αυτής κοντά στα 2 δισ. Ούτε σε αυτό δεν λέει την αλήθεια ο κ.Τσίπρας, αρνούμενος να παραδεχθεί την εθνική καταστροφή την οποία έχει προκαλέσει. Συνεχίζει και σήμερα να ψεύδεται χωρίς αιδώ, να λαϊκίζει και να κατηγορεί την Ευρώπη για την λιτότητα αντί να πει όλη την αλήθεια στους πολίτες. Είναι προφανές ότι η χώρα έχει ανάγκη από μια ηγεσία που πρωτίστως θα λέει την αλήθεια και ύστερα θα μπορεί να φέρει επενδύσεις, να μειώσει δραστικά τους φόρους που πνίγουν την οικονομία και να μειώσει την κρατική σπατάλη την οποία πληρώνει σήμερα ο ιδιωτικός τομέας με το αίμα του.
 

Facebook Comments