Φίλη-oque

Στο “χρονικό ενός προαναγγελθέντος ανασχηματισμού” πολλοί είχαν εκφράσει ενδιαφέρον για την τύχη του -ενισχυμένου στο 2ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ – Νίκου Φίλη. Αν πράγματι πίστευαν ότι ο απερχόμενος υπουργός είχε ελπίδες παραμονής στην κυβέρνηση, τότε δεν έχουν αντιληφθεί τον κυνισμό του Αλέξη Τσίπρα.

Η ανακοίνωση για ανασχηματισμό από πρωθυπουργό και Γεροβασίλη σηματοδοτούσε και ένα μεγαλοπρεπές “χ” στον Φίλη από το υπουργικό σχήμα. Ο Τσίπρας, σαν άλλος Ηρώδης Αντύπας, έδωσε στον Ιερώνυμο την κεφαλήν του συντρόφου του “επί πίνακι”. Εξάλλου, ο Αρχιεπίσκοπος είχε δώσει τα σχετικά μηνύματα στο Μαξίμου, τόσο από τηλεοπτικού άμβωνος όσο και παρασκηνιακά. 

Η αλήθεια είναι ότι ο κ. Φίλης “ήρξατο χειρών αδίκων” μεταβάλλοντας το μειλίχιο Ιερώνυμο σε… Σεραφείμ και Χριστόδουλο, όχι μόνο με την έλλειψη διπλωματίας που τον διέκρινε στο ζήτημα του μαθήματος των Θρησκευτικών, αλλά και με τις προσβλητικές και αρκετά απλουστευτικές- αποστροφές του για το ρόλο της Εκκλησίας στην κατοχή και στη χούντα. Αποστροφές που προκαλούσαν αποστροφή όχι μόνο στην Ιεραρχία, αλλά και στην κοινή γνώμη.

Ο κ. Φίλης σφράγισε επίσης την πολιτική του μοίρα όχι μόνο με την κατηγορηματική άρνησή του να μετακινηθεί σε άλλο υπουργείο, αλλά και με την άρνησή του να γίνει γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ. Το κόμμα επικρότησε το Νίκο Φίλη για τη συγκρουσιακή του στάση έναντι της Εκκλησίας, εκλέγοντάς τον 2ο στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ, (μετά τον Ευκλείδη Τσακαλώτο), καθότι ο συμπαθής πολιτικός ήταν το τέλειο “αριστερό άλλοθι” για ένα πρώην αριστερό κόμμα που έχει υπογράψει και εφαρμόζει με συνέπεια ένα σκληρό μνημόνιο. O Φίλης (ένιωσε ότι) ψήλωσε, και έπρεπε να μπει στην κλίνη του Προκρούστη. Γιατί για τον πρωθυπουργό δεν υπήρξε ποτέ δίλημμα “Εκκλησία ή κόμμα (Φίλης)”. Το κόμμα κατά το μάλλον ή ήττον ελέγχεται ακόμη απ αυτόν, ενώ η σύγκρουση Φίλη – Εκκλησίας ήταν ανοιχτή πληγή που νομοτελειακά θα κακοφόρμιζε και θα λάμβανε ανεξέλεγκτες διαστάσεις, εκδιώκοντας παράλληλα πολύτιμους ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ (ποτέ δεν ξέρεις για τις εκλογές…). Κι όλα αυτά τη στιγμή που η Ελλάδα δεν είναι και… Ελβετία, έχοντας πολλά και δισεπίλυτα προβλήματα να αντιμετωπίσει.

Έτσι, ο πρωθυπουργός αντί για τον περιλάλητο στην Αριστερά διαχωρισμό κράτους – Εκκλησίας αποφάσισε το διαχωρισμό Φίλη – Εκκλησίας, θέλοντας να αποφύγει το “μεγάλο σχίσμα” με τον Ιερώνυμο. “Ανάθεμα” από το κόμμα του άλλωστε δεν πρόκειται να υπάρξει· μόνο οι γνωστές άσφαιρες και γραφικές γκρίνιες μεμονωμένων προσώπων, των “53+” και βέβαια του ίδιου του “θύματος”.

Στο ερώτημα από ποιον εκπορεύεται η εξουσία για λεπτούς χειρισμούς έναντι της Εκκλησίας, από το Θεό-Πρωθυπουργό ή το Θεό-Πρωθυπουργό και τον Φίλη-oque;» (Η λέξη Filioque στα Λατινικά σημαίνει «και ο Υιός») ο κ. Τσίπρας προσπερνά αποφασιστικά τις αντιδράσεις του Αγίου Κόμματος και σαν νέος Μέγας Κωνσταντίνος διατρανώνει το δικό του Σύμβολο (Κομματικής) Πίστεως: Ένας ηγέτης, ένα κέντρο αποφάσεων “νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων”. Αμήν.