Ο πολιτισμικός και αξιακός σχετικισμός κάποτε θα χτυπούσε και την πόρτα της χώρας μας, ήταν δεδομένο. Στην Ελλάδα εξαιτίας του ότι δεν έχουμε μία διακριτή, δική μας κουλτούρα, επέκεινα του «εκσυγχρονιστικού» ρεύματος, προμετωπίδα του οποίου απετέλεσε η ομάδα Σημίτη, έχουμε συνηθίσει να πηθικίζουμε ακρίτως ό,τι προέρχεται από «τας Ευρώπας» και την «Εσπερίαν». Απεφάσισε ο «πολιτισμένος κόσμος» να εισαγάγει το πείραμα της πολυπολιτισμικότητας; Θα το εισάγουμε και εμείς. Δεν έχει σημασία εάν απέτυχε και η μία τρομοκρατική φρικαλεότητα διαδέχεται την άλλη, εμείς πρέπει να μιμηθούμε ό,τι «προοδευτικό». Τώρα, η «θεία από το Σικάγο» μας ενημέρωσε ότι «στο Αμέρικα εμείς διαθέτουμε τουλέτας αι οποίαι είναι ουδετέρου φύλου». Ποιος μπορεί να αντέξει τέτοια αισχύνη και τέτοια οπισθοδρομικότητα; Το υπουργείο προοδευτικής μας παιδείας ανταπάντησε ότι «και εμείς θα κάνουμε θεματικές εβδομάδες για τις έμφυλες ταυτότητες».

Ασχέτως εάν αυτός ο μιμητισμός υφίσταται στην Ελλάδα είτε εξαιτίας ενός συνδρόμου κατωτερότητας είτε για λόγους ψηφοθηρίας με στόχο ο ΣΥΡΙΖΑ να υφαρπάξει τις ψήφους ομοφυλοφίλων, τρασέξουαλ κοκ το αποτέλεσμα είναι ένα και μοναδικό: να γίνονται κοινωνικά πειράματα επάνω σe αθώα μυαλά και ψυχές. Πολλές φορές ακούγεται ή καταγράφεται ότι η «επιστήμη δεν έχει ιδεολογία». Δεν υπάρχει μεγαλύτερο ψέμα και ανοησία από αυτό. Όποιος γνωρίζει στοιχειωδώς την ερευνητική διαδικασία γνωρίζει ότι ακόμα και οι επιστήμες που ασχολούνται με την βιολογία και την αθρωπολογία καταλήγουν σε συμπεράσματα τα οποία λανσάρονται ως αντικειμενικά ενώ στην πραγματικότητα οι επιστήμονες που διεξάγουν τις έρευνές τους έχουν – συνειδητά ή ασυνείδητα – καταλήξει από πριν στο ποιο είναι το τελικό τους συμπέρασμα. Πολλώ δε μάλλον στις έρευνες που αφορούν τις ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες η έννοια «αντικειμενικότητα» σπανίως υφίσταται.

Έτσι, και στο ζήτημα της ομοφυλοφιλίας ή του γενικότερου αυτοπροσδιορισμού της έμφυλης ταυτότητας ενός ατόμου υφίστανται έρευνες που καταλήγουν σε πολύ διαφορετικά συμπεράσματα. Γεννιέται κανείς ομοφυλόφιλος ή γίνεται στην πορεία και εάν γίνεται στην πορεία κατά πόσον αυτό είναι κάτι το επιθυμητό; Κάποιος πολιτικά φιλελεύθερος θα μπορούσε να αντιτάξει ότι η ελευθερία επιλογής είναι το πιο σημαντικό αγαθό σε μία εκπολιτισμένη κοινωνία. Αλλά και από την άλλη, κάποιος συντηρητικός θα μπορούσε να του ανταπαντήσει ότι η ελευθερία επιλογής τελειώνει εκεί που ξεκινά η επιβίωση της κοινότητας αφού εάν δημιουργήσουμε μία κοινωνία η βάση της οποίας είναι η «εκθήλυσνη» τότε κινδυνεύει ακόμα και η δημογραφική της επιβίωση. Καταλαβαίνει λοιπόν ο αναγνώστης εδώ ότι αυτά τα ζητήματα εκτός από τους διαξιφισμούς που δύνανται να προκαλέσουν σε ένα επίπεδο ανάγνωσης των ευρημάτων της βιολογικής επιστήμης εγείρουν και σκληρές φιλοσοφικές ή ιδεολογικής φύσεως διαφωνίες.

Βέβαια, αυτός είναι ο στόχος αυτής της κυβέρνησης, αφού γνωρίζοντας ότι ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι Συντηρητικός στα κοινωνικά ζητήματα επιθυμούν να προσελκύσουν όλο το ακροατήριό του και τους ψηφοφόρους του αφήνοντάς τον μόνο με το Συντηρητικό κομμάτι της ΝΔ το οποίο έχει έντονες ενστάσεις για την ιδεολογική κατεύθυνση του κόμματος ιδίως μετά από την προσχώρηση της ΔΡΑΣΗΣ. Σε γενικές γραμμές όμως η πολιτική της «ουδετεροποίησης» του φύλου ενός παιδιού (άφυλα παιδιά) βασίζεται σε νεομαρξιστικής ιδεολογικής προσέγγισης αναλύσεις οι οποίες εκπηγάζουν από την Αλτουσσεριανή ψυχαναλυτική. Τόσο στην Αγγλία, στις ΗΠΑ όσο και στην Σουηδία – την χώρα εκείνη που κάθε πολιτική αριστερής προελεύσεως εφαρμόζεται – δοκιμάζονται κοινωνικά πειράματα όχι απλά στην πλάτη της κοινωνίας, αλλά και στην πιο ευαίσθητη μερίδα της, τα ανήλικα παιδιά. Ουδέτερα φύλα με ανακάλυψη μίας νέας αντωνυμίας που δεν είναι «ο, η», ουδέτερες τουαλέτες στα σχολεία, «ελευθερία» αυτοπορσδιορισμού του φύλου του παιδιού πριν την ενηλικίωση. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ιδιότυπες ολοκληρωτικές, αποστειρωμένες κοινωνίες, όπου υπό την επίφαση της «δημοκρατικής επιλογής» και του «αυτοπροσδιορισμού» τα πάντα θα ρυθμίζονται από το κράτος. Αυτό που σιχαίνονται περισσότερο όμως τα ανελεύθερα καθεστώτα περισσότερο είναι το γέλιο. Όσο θα μπορούμε να γελάμε εναντίον οποιουδήποτε πράγματος μας φαίνεται εξωφρενικό τότε θα γνωριζουμε πως ακόμα είμαστε ελεύθεροι. Και η γελοιοποίηση τέτοιων πρακτικών είναι μία πολύ σοβαρή λύση.

Facebook Comments