Αν θα έπρεπε να αναφέρουμε μία λέξη, η οποία έχει υποστεί τη μεγαλύτερη κακομεταχείριση στο δημόσιο πολιτικό λόγο, αυτή δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από την πολύπαθη «ανάπτυξη». Την τελευταία διετία, όμως, φαίνεται να αποκτά και περαιτέρω ιδιότητες. Ιδιότητες μεταφυσικές, καθώς την ακούμε συνεχώς από τα πλέον αρμόδια χείλη, αλλά εκείνη παραμένει κρυμμένη στο ημίφως. Άραγε τι έχει γίνει στους βασικότερους αναπτυξιακούς τομείς επί ημερών ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ; Ήρθε και η ανάπτυξη μαζί με την ελπίδα; Ή, μήπως, ο κυβερνητικός σχεδιασμός, αντί για γκολ, κάνει συνεχόμενα τάκλινγκ;

Μία απαράβατη κυβερνητική αρχή

Εκ προοιμίου, θα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν μία απαράβατη και θεμελιώδη αρχή στην πρώτη φορά αριστερά διακυβέρνηση. Έχουμε πλείστες όσες φορές γίνει μάρτυρες των κροκοδείλιων δακρύων υπουργών της κυβέρνησης, που με το δεξί χέρι υπογράφουν νομοσχέδια και με το αριστερό κραδαίνουν το λάβαρο της αντιμνημονιακής ρητορικής τους, ισορροπώντας, με τον τρόπο αυτό, σε δύο βάρκες, που ουσιαστικό και μόνιμο θύμα έχουν αυτό στο οποίο ομνύουν, όταν κόβουν κορδέλες και ονοματίζουν σήραγγες: την ανάπτυξη. Συνήθως, δηλαδή, αυτά τα διφορούμενα νομοσχέδια έχουν να κάνουν είτε με ιδιωτικοποιήσεις, είτε με την σύμπραξη του ιδιωτικού τομέα σε κρατικό έργο επιχειρηματικής λογικής. Σε ό,τι, δηλαδή, έχει να κάνει με κάποιο ψήγμα αναπτυξιακής πολιτικής. Μία αναπτυξιακή πολιτική, που αν και κακώς έχει συνδεθεί απόλυτα με τις αποκρατικοποιήσεις, αυτή η ιδεοληπτική αριστερά που κυβερνάει, μάς έφτασε να θεωρούμε απόλυτη πανάκεια.

Τα αντι-αναπτυξιακά φάουλ

Η αρχή έγινε με την ψήφιση του νέου φορολογικού και ασφαλιστικού νομοσχεδίου. Με το πρωτόλειο, αλλά δίκαιο δόγμα «πολλά από τους λίγους, λίγα από τους πολλούς», η κυβέρνηση ανέβασε τους συντελεστές σε δυσθεώρητα και δημευτικά ύψη και εισήγαγε μία άκρως αντιαναπτυξιακή λογική στο φορολογικό – ασφαλιστικό σύστημα: Σχεδόν 7 στα 10 ευρώ για το Κράτος, για την υγεία και για τη σύνταξή μας. Μία σύνταξη επ ουδενί αναλογική και παροχές υγείας τριτοκοσμικές. Με δεδομένες και τις συνεχείς μεταβολές στο σύστημα, άλλο ένα λιθαράκι στο εξοντωτικό υπόστρωμα για την ανάπτυξη έκανε την εμφάνισή του.

Η αναπτυξιακή … λαίλαπα συνεχίστηκε με τον πολυδιαφημισμένο Αναπτυξιακό Νόμο: Η κατάληξη ήταν να καταθέσουν προτάσεις 881 επενδυτές για έργα συνολικής αξίας μόλις 2,2 δισεκατομμυρίων ευρώ, όπου περίπου οι μισοί ζητούν φορολογική απαλλαγή για να προχωρήσουν! Από κοντά και τα προγράμματα ΕΣΠΑ, με την κυβέρνηση να διαφημίζει την «απορροφητικότητά» της, όταν αυτή έφτανε στα 2 δις από ένα πρόγραμμα 24ων και την κα Κρέτσου να διαμηνύει στον κο Σταθάκη πως το χαμένο 1,5 δις του προηγούμενου ΕΣΠΑ θα πρέπει να πληρωθεί από τον Έλληνα φορολογούμενο.

Κάπου στις αρχές του 2016, η κυβέρνηση περιέφερε στα Μέσα μετά βαΐων και κλάδων το περίφημο «πακέτο Γιουνκέρ», ένα Ευρωπαϊκό Ταμείο Στρατηγικών  Επενδύσεων, το οποίο, μαντέψτε, δεν έχει μέχρι τούδε χρηματοδοτήσει ούτε ένα έργο! Προ ημερών, δε, ο Αναπληρωτής Υπουργός Χαρίτσης επευφημούσε τον εαυτό του για την αναβίωση των αποκαλούμενων «χρηματοδοτικών εργαλείων», όταν τα είχε στη διάθεσή του δύο χρόνια πριν, αλλά αποφάσισε τον Μάρτιο του 2017 να ενεργοποιήσει. Αν, βέβαια, και αυτά ακολουθήσουν την λογική του «πακέτου Γιουνκέρ», είναι σφόδρα πιθανό να παραμείνουν ακόμα μία αναπτυξιακή κυβερνητική εξαγγελία.

Ένα ακόμα Ευρωπαϊκό Πρόγραμμα, αυτό για την Αγροτική Ανάπτυξη, μένει ανεφάρμοστο και χωρίς χρήματα, στα χαρτιά. Το «Εξοικονομώ κατ’ οίκον» φαίνεται να ξεπαγώνει τώρα, μετά από 2 χρόνια απραξίας. Και οι συμπράξεις με τον ιδιωτικό τομέα, κυρίως στην αποκομιδή απορριμμάτων, παραμένουν  ανενεργές, με την χώρα μας να συνεχίζει να πληρώνει υπέρογκα πρόστιμα.

Τα λεφτά της προκαταβολής των 330 εκατομμυρίων ευρώ από τον επενδυτή του Ελληνικού έγιναν φτερά, καθώς, αν και ψηφίστηκε τον περασμένο Σεπτέμβριο, μετά από πολλές κωλυσιεργίες, η νέα εμπλοκή στο έργο αφορά στον χαρακτηρισμό ως δάσους (!), μίας έκτασης με φυτά καλλωπισμού!

Τέλος, ακόμα δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι του νομοσχεδίου για τον εξωδικαστικό μηχανισμό ρύθμισης οφειλών, αναγγέλθηκαν τροποποιήσεις, πιστοποιώντας την αδυναμία να καταρτιστεί ένα λειτουργικό νομοσχέδιο και καταδεικνύοντας τη βεβαιότητα της νέας επερχόμενης δικαστικής εμπλοκής των υποθέσεων.

Το συμπέρασμα

Είναι δεδομένο πως οι ευρωπαϊκές κάνουλες ρευστότητας βγάζουν πλέον ευρώ με το σταγονόμετρο. Ή τουλάχιστον απαιτούνται οι «κατάλληλες» ενέργειες για να γίνει αυτό. Είναι όμως λυπηρό, ενώ υπάρχει γόνιμο έδαφος και η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα επιθυμεί διακαώς να ανθήσει, η έλλειψη διάθεσης ή η ανικανότητα των κυβερνώντων να στερεί πολύτιμους πόρους. Που, δυστυχώς, φαίνεται να είναι οι μοναδικοί. Είναι καιρός να σταματήσουν τα τάκλινγκ στην ανάπτυξη. Ας βάλουμε επιτέλους ένα γκολ!

Facebook Comments