Τσίπρας ή τανκς

Και να λοιπόν που ψηφίσαμε το (θεωρητικά) τελευταίο μνημόνιο.
Θεωρητικά επίσης, περιλαμβάνει τα πάντα με μια ματιά που του έριξα, 1000 σελίδες είναι, θα έπρεπε να περιλαμβάνει τα πάντα, αν μην τι άλλο.

Έως το 2020, 12 χρόνια μνημόνια, η ζωή που περνά και χάνεται.
Τα 2 επόμενα χρόνια θα μοιάζουν με αιώνες.

Οικονομική δυσπραγία, μισθοί και συντάξεις φτώχειας και απανωτή σίγουρη ύφεση.
Προσωρινή σταθερότητα όμως. Η λέξη “σταθερότητα” σαγηνεύει τον συντηρητικό Έλληνα.
Έχουν γίνει απανωτά λάθη, στιγμιαία και μοιραία λάθη πολιτικής δειλίας.

Πρώτο τεράστιο λάθος το μη κούρεμα χρεών το 2010, δεύτερο ο συμβιβαστικός γάμος του Σαμαρά με τον αιώνιο αντίπαλο και τρίτο η δειλία του Τσίπρα με τον Βαρουφάκη.

Η Citigroup επιμένει ότι θα χρειαστούμε κι άλλο μνημόνιο το 2018. Αλοίμονο αν συμβεί αυτό. Τερματίσαμε. The end. Niet. Nada.
Οι Γερμανοί έχουν στυλώσει τα πόδια, ούτε βήμα πίσω, λόγω εκλογών, λόγω εθνικής ιδιοσυγκρασίας, δεν ξέρω, θα δείξει.

Εν τω μεταξύ ο Τσίπρας κάνει παιχνίδι στο εσωτερικό και μοιράζει παιχνίδι με τους δικούς του όρους, κάνει και αντιπολίτευση στον εαυτό του κι έχει και τους ΑΝΕΛ θεματοφύλακες της πατρίδας και του χριστιανισμού άμα λάχει.

Ο Κυριάκος δεν τραβάει και το βλέπουν και οι ξένοι, τον έχουν σταντ μπάι όμως για αναλώσιμη εξουσία, εάν χρειαστεί.
Η αντιπολίτευση είναι υπό έλεγχο, ο Τσίπρας αποκτάει σιγά σιγά τα “μέσα” και τα “έξω”, όπως επίσης και το εκλογικό σώμα που πεινάει και θα μεταστραφεί ευκολότατα με λίγα ψίχουλα αγάπης και κανέναν διορισμό.

Το καραμανλικό στρατόπεδο τηρεί ουδέτερη στάση και αποστασιοποιημένα παρακολουθεί την κατάληξη. Δεν είναι χαζοί να τα βάλουν με την δημοφιλία του Τσίπρα και το ξήλωμα του σημιτικού συστήματος, ούτε και να φανούν προδότες της ΝΔ.
Η κλεψύδρα των εκλογών ξανά άδειασε και θέλει γερά νεύρα και υπομονή.

Το θέμα είναι τι θα γίνει μετά το 2019 και πιθανότατα και το 2020 με την εκλογή προέδρου.
Τίποτα δεν θα γίνει ή θα γίνουν όλα μαζί.
Τίθεται πλέον δίλημμα ή με τον Τσίπρα ή με κανέναν.
Το 80% της βουλής θέλει σταθερότητα και ησυχία για ευνόητους λόγους.

Ο Τσίπρας είναι η αναίμακτη προμετωπίδα των σκληρών μεταρρυθμίσεων. Όλοι μας ξέρουμε, ακόμη και οι αντίπαλοι, ότι αν καταρρεύσει ο δημοφιλής Τσίπρας, ο επόμενος θα τα βρει ζόρικα και κολυώμενα.

Μερικοί προτιμούν προσωρινά τον Τσίπρα μέχρι να δουν τι θα γίνει, φοβούνται να αναλάβουν την ευθύνη και την μήνι του κόσμου τώρα κι ας ζητούν εκλογές (ξέρουν ότι δεν θα γίνουν). Αν υποθέσουμε ότι το εννοούν κιόλας είναι απλά κουτοί.

Ξέρουν ότι χωρίς την αριστοτεχνική “πολιτική διαρκούς αντιπολίτευσης” της διακυβέρνησης του Τσίπρα, θα είχαμε σοβαρές αναταράξεις.
Μερικοί μάλιστα προβλέπουν πολιτειακές ανωμαλίες σε περίπτωση πλήρους αποτυχίας της παρούσας κυβέρνησης.

Το επόμενο διακύβευμα των εκλογών το βλέπω από τώρα :
“Τσίπρας ή τανκς” (παραφράζοντας το “Καραμανλής ή τανκς”).