Όσο οι μέρες περνούν κι εντρυφούμε, είτε από επαγγελματική διαστροφή, είτε από ανάγκη για ενημέρωση, στις αχανείς σελίδες του τετάρτου μνημονίου, ανακαλύπτουμε «καλούδια», που είναι αδύνατον να περάσουν απαρατήρητα. Όπως είναι αδύνατον να μη γίνει η συνειρμική σκέψη περί συμψηφισμών, όταν διαβάζεις στα δύσκολα μνημονιακά άρθρα για περικοπές σε συντάξεις κι επιδόματα και σε άλλα, για απλόχερες παροχές σε νυν αλλά και νεοπροσλαμβανόμενους «ημέτερους».

Στις 27 – 02 – 2016, η πρώτη φορά αριστερά κυβέρνηση πέρασε στο ΦΕΚ Νόμο, σύμφωνα με τον οποίο εισαγόταν ένα αξιοκρατικό σύστημα στις προσλήψεις του Δημοσίου, όπου, τουλάχιστον, δεν χρειαζόταν να χρησιμοποιηθεί το αντικειμενικό σύστημα του ανοιχτού, δημόσιου διαγωνισμού. Μάλιστα, εισαγόταν ένα ιδιαίτερα περίπλοκο σύστημα, προκειμένου να αξιολογηθεί κάποιος επαρκώς και να προαχθεί σε ανώτερη θέση. Η ψήφιση του Νόμου αυτού συνοδεύτηκε, μάλιστα, από τις αντίστοιχες αριστερίστικες κορώνες περί διάλυσης του κομματικού και πελατειακού κράτους.

Στο νόμο περί εξωδικαστικού μηχανισμού ρύθμισης οφειλών επιχειρήσεων που ψηφίστηκε στις 03-05-2017, μία περίεργη και άσχετη διάταξη κάνει την εμφάνισή της, με βάση την οποία, το σύστημα επιλογής προϊσταμένων φαίνεται να κόβεται στα μέτρα των… «δικών» μας παιδιών, σε κάποιες «ειδικές υπηρεσίες» του Δημοσίου. Λίγο πιο κάτω, πάλι μία άσχετη ρύθμιση, χορηγεί στους υπαλλήλους αυτών των ειδικών υπηρεσιών επίδομα, αποκλείοντας, όμως, από αυτό, τους υπαλλήλους της ΜΟΔ, μίας άλλης ειδικής υπηρεσίας του Δημοσίου.
Προκειμένου να εξαλειφθεί αυτή η … «αδικία», διά του δικαιότατου μνημονίου καταργείται αυτή η εξαίρεση της ΜΟΔ και πλέον άπαντες οι υπάλληλοι όλων των ειδικών υπηρεσιών του Δημοσίου μπορούν να απολαύσουν το νεοχορηγηθέν επίδομά τους.

Τι γίνεται όμως, με όσους δεν είχαν την πολυτέλεια να ανήκουν στο δυναμικό κάποιας εξ αυτών των ειδικών υπηρεσιών; Για αυτούς, δεν υπάρχει φυσικά χορήγηση επιδόματος, αλλά περικοπή: Η οικογενειακή παροχή (των συντάξεων του Δημοσίου) και το επίδομα συζύγου (των συντάξεων του ιδιωτικού τομέα), η προσωπική διαφορά που προβλεπόταν για τις καταβαλλόμενες κατά την έναρξη ισχύος του Ν. 4387/2016 κύριες συντάξεις κατά το μέρος που δεν υπερβαίνει το 18% της καταβαλλόμενης (κατά την έναρξη ισχύος του Ν. 4387/2016) σύνταξης (Κατά το μέρος που υπερβαίνει το εν λόγω ποσοστό, το επιπλέον ποσό εξακολουθεί να καταβάλλεται στον δικαιούχο ως προσωπική διαφορά συμψηφιζόμενο κατ΄ έτος και μέχρι την πλήρη εξάλειψή του με την εκάστοτε αναπροσαρμογή των συντάξεων).

Περικοπή επίσης της προσωπικής διαφοράς που προβλεπόταν για τις καταβαλλόμενες κατά την έναρξη ισχύος του Ν. 4387/2016 επικουρικές συντάξεις, κατά το μέρος που δεν υπερβαίνει το 18% της καταβαλλόμενης (κατά την έναρξη ισχύος του Ν. 4387/2016) σύνταξης, περικοπή των προσωπικών διαφορών που προβλέπονται στο Ν. 4387/2016 για τους συνταξιούχους των οποίων οι αιτήσεις συνταξιοδότησης κατατέθηκαν/κατατίθενται εντός των ετών 2016, 2017 και 2018. Ένας χορός περικοπών, δίχως τέλος.

Είναι αδύνατον να συμψηφίσεις μία οριζόντια περικοπή στις συντάξεις και στα επιδόματα με ένα επίδομα που χορηγείται σε συγκεκριμένη κατηγορία υπαλλήλων που προσλαμβάνει η κυβέρνηση. Είναι προφανές πως δεν είναι δυνατόν να ισοσκελίζεται η περικοπή από χιλιάδες συνταξιούχους με την παροχή σε μία μερίδα υπαλλήλων. Όμως, καταδεικνύει την αφερεγγυότητα της νομοθετικής εξουσίας και της κυβέρνησης, που ενώ με το ένα χέρι περικόπτει συντάξεις κι επιδόματα, με το άλλο ενισχύει το καλοστημένο πελατειακό της κράτος με επιδοματική πολιτική.

Αυτή η ανάπτυξη που άπαντες ευαγγελίζονται είναι σαφές πως δεν έρχεται μόνο με νόμους, αλλά και με πράξεις. Όταν όμως οι Νόμοι το μόνο που κάνουν είναι να περικόπτουν χρήματα και να τα δίνουν σε κάποιους, χωρίς καμία λογική δικαιοκρατίας, τότε αυτή η δημιουργούμενη ανισότητα είναι που θα καταπιεί την όποια προσπάθεια ανάκαμψης.

Facebook Comments