Οι ζωές μας έχουν αλλοτριωθεί στο βαθμό που να αλληλοσυγχαιρόμαστε όταν πέφτει κοινοτικό χρήμα από τους ευρωπαϊκούς ουρανούς. Με τα επιδόματα γράφτηκε η νεότερη πολιτική μας ιστορία.  Χωρίς σχεδιασμό ή όραμα, η έννοια της κοινωνικής μέριμνας ηθελημένα συνδέθηκε με τα ανοιχτά πορτοφόλια. 

Όταν έχεις συνηθίσει τον πολίτη να συνδιαλέγεται με βάση τα φράγκα, τότε πραγματικά μπορείς να τον πουλήσεις και να τον αγοράσεις.  Κανένα κυβερνητικό κόμμα μέχρι σήμερα δεν έχει βάλει τον Έλληνα σε διαδικασία περισυλλογής, όχι μόνο για το τι πρέπει να γίνει, αλλά για το τι θα μπορούσε να είχε συμβεί αν… 

Να εύχεσαι να μη σου δίνουν χρήματα, αλλά να σου τα επιστρέφουν: αν τα λεφτά δεν είχαν γίνει κολυμπηθρόξυλο, θα είχαν επιστραφεί στον πολίτη μέσα από δομές και υπηρεσίες, χρόνια πριν.   

Η οικονομική κρίση δημιούργησε έναν νέο τύπο πολιτικού: «τον κοινωνικά ευαίσθητο».  Πρώτος στα συσσίτια και τις αγαθοεργίες, αλλά με μηδενικές αναφορές στη μόνιμη στήριξη των μονογονεικών οικογενειών ή των ΑΜΕΑ, χωρίς προτάσεις που να αφορούν στην ανάπτυξη ενός πλαίσιου για τη άνοια και την ψυχιατρική φροντίδα, αφού στη βάση του μοντέλου δεν βρίσκεται ο άνθρωπος, αλλά η διαχείριση της ψήφου του: κολακεύοντάς τον με προσωρινές συμβάσεις και άλλους τύπους ελεημοσύνης, κερδίζεις και την προσωρινή του εύνοια.

Αρκετές ομάδες, παλεύουν εντελώς μόνες να δημιουργήσουν τον πολιτισμό της αναγνώρισης της διαφορετικότητας, των ψυχικών αντοχών, της ένταξης σε ένα περιβάλλον που γίνεται – μέσα από την επίσημη πολιτική δραστηριότητα – φιλικό, μόνο κατά τη διάρκεια φιλανθρωπικών εκδηλώσεων. 

Δυστυχώς δεν επαρκούν. 

Η απαξίωση, η αδιαφορία και οι προκαταλήψεις της επίσημα οργανωμένης κοινωνίας, είναι η πεζή πραγματικότητα.  Η ελλιπής εκπαίδευση για τους ανθρώπους με δυσκολίες, τα κενά στην προστατευμένη διαβίωσή τους, η απουσία ανακουφιστικής φροντίδας για τις οικογένειες, το άγχος για το τι θα συμβεί στο μέλλον, όλα αυτά θα διαιωνίζονται αν ο πολίτης δεν μάθει να αξιολογεί και όχι να λειτουργεί σαν οπαδός. 

Απέναντι στη βουβή αξιοπρέπεια μεμονωμένων ομάδων, έχουμε τους τελάληδες των λαϊκών συναθροίσεων που πουλάνε τσαμπουκά και ενσαρκώνουν το όνειρο κάποιων νεοελλήνων για τυφλή εκδίκηση.  Το μίσος όμως είναι αυτοάνοσο νόσημα.

Δεν χρειαζόμαστε σωτήρες, αλλά πολιτικούς συνδυασμούς που θα αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο διαχειριζόμαστε την κοινή ζωή.  Η μεγάλη (μεταρ)ρύθμιση ας γίνει στη νοοτροπία.

Facebook Comments