Όταν ακούς έναν πρωθυπουργό να λέει ότι με τη βοήθεια του Θεού η Ελλάδα θα βγει από την κρίση, σε πιάνει σύγκρυο. Πρώτον διότι σκέφτεσαι ότι ήταν θέλημα Θεού να χρεοκοπήσουμε, όπως κάποτε η Πόλη να τουρκέψει. Γιατί όμως; Να τιμωρήσει τον θεομπαίχτη τον Αντρέα, το καταλαβαίνω – όλο στη λαμογιά και στο φουστάνι είχε το μυαλό του ο ερίφης, αλλά να τιμωρήσει και τον Κωστάκη, που τίμησε τις λαοσυνάξεις του μακαριστού και υπέγραψε και για τις ταυτότητες;

Μπέρδεμα. Για να μην έχει αναλάβει δράση ο Ύψιστος, τόσον καιρό τώρα, για μας, τον περιούσιο λαό Του (το επιβεβαιώνει και ο Άνθιμος και ο Πειραιώς) μία μόνον εξήγηση υπάρχει: μας τιμωρεί. Αλλά πόσο θα κρατήσει η τιμωρία; Και ποιοι θα τιμωρηθούν συνολικά; Γιατί βλέπω, μέχρι τώρα να την πληρώνουν άσχετοι, και οι κουμπάροι μια χαρά να περνούν με τις καταθέσεις στο εξωτερικό. Κι αν, τελικά, δεν έχουμε τιμωρηθεί αρκετά, κι η κρίση πάρει σε μάκρος; Κι αν τιμωρεί πρώτα την Αργεντινή και τη Βενεζουέλα και ασχοληθεί αργότερα με μας; Δεν μας τα διευκρίνησε αυτά ο Αντώνιος και νοιώθω μια ανασφάλεια.

Αλλά για κάτι άλλο είμαι σίγουρος: ένας πρωθυπουργός, που πηγαίνει στο Άγιον Όρος, και μιλάει στις κάμερες σαν μουλάς είναι για λύπηση. Τουλάχιστον.

Πρώτον, γιατί δείχνει ότι υποκύπτει στην επικοινωνιακή ανάγκη να το παίξει ευσεβής. Λυπάμαι,  Αντώνιε, αλλά δεν είναι αυτό ευσέβεια. Δεν είναι ούτε με όρους Αγίου Όρους: σε έναν χώρο ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας (θεωρητικά τουλάχιστον…) δεν κουβαλάς τηλεοπτικά συνεργεία, δημοσιογράφους, κουστωδία, βαν, προβολείς και μπαλαντέζες, να τον κάνουν τσίρκο. Πας σεμνά, κουβεντιάζεις σεμνά, φεύγεις σεμνά. Αν πάλι ήθελες να δείξεις την προσήλωσή σου σε ένα ανώτερο ήθος, είχες όλον τον χρόνο να το κάνεις καθαρίζοντας τη Νέα Δημοκρατία από όλη τη μεταπολιτευτική σαβούρα, από όλα τα λαμόγια που αντέγραψαν τη σχολή κρατικής μαφίας του ΠΑΣΟΚ και έκαναν το διδακτορικό τους στη Γαλάζια Λίμνη.  Εσύ όμως τους περιθάλπεις ως στελέχη πρώτης γραμμμής και μερικούς τους έχεις ακόμα υπουργούς.  Ξέρω, εξοφλείς εσωκομματικές επιταγές, αλλά αυτό δεν είναι δείγμα ανώτερου ήθους, ε;

Δεύτερον, γιατί σε βάζει στο δίλημμα να σκεφτείς: το πιστεύει αυτό ή μας δουλεύει κανονικά; Αν ένας πρωθυπουργός πιστεύει πράγματι ότι η ανάπτυξη δεν είναι θέμα σεβασμού των θεσμών, σταθερότητας του οικονομικού πλαισίου, λογικής και δίκαιας φορολόγησης, λειτουργίας της Δικαιοσύνης, εκσυγχρονισμού της Δημόσιας Διοίκησης, εξάλειψης της γραφειοκρατίας, πάταξης της διαφθοράς, αλλά είναι κάτι μεταφυσικό, περίπου σαν θαύμα που περιμένουμε από μια ανώτερη δύναμη να το κάνει για μας, είναι ένας ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ πρωθυπουργός. Αν δεν το πιστεύει, αλλά σκέφτεται, “με καλόγερους είμαι,  θα τσιμπήσω κανένα ψηφουλάκι από τους φανατικούς, ας πω και την παρόλα μου” είναι πάλι ένας ΠΟΛΥ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ πρωθυπουργός, δεν χρειάζεται, νομίζω, να αναλύσω το γιατί.

Για να βγούμε από την κρίση και να αγαλλιάσουν και οι ψυχές και τα σώματά μας χρειάζονται πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Τα υποστηρίζουν όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σ΄ αυτή τη χώρα, ανεξάρτητα από την πολιτική τους καταγωγή. Τα υποστηρίζει ο ΟΟΣΑ, η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι σύμβουλοι που αφειδώς έχει πληρώσει το Υπουργείο Ανάπτυξης. Όλοι λένε το ίδιο: αλλάξτε τη δομή του κράτους – αυτό μπλοκάρει την ανάπτυξη! Βάλτε πληροφορική παντού, απλοποιήστε την οικονομική νομοθεσία, ορίστε τίμιους κανόνες οικονομικού παιχνιδιού και κρατήστε τους σταθερούς, δώστε φορολογικά κίνητρα, μειώστε τη φορολογία, ώστε να διευρύνετε τη φορολογική βάση, επιταχύνατε τη Δικαιοσύνη, στείλτε στον Εισαγγελέα ΟΛΟΥΣ τους καταχραστές δημόσιου χρήματος, σεβαστείτε τον πολίτη. Και τον Θεό να ρωτούσαμε αυτό θα έλεγε, να είσαι σίγουρος. Αλλά όταν δεν έχεις μάθει να ακούς τίποτε και κανέναν, παρά μόνον τους αφισοκολλητούς σου, ακόμα και το “Σαούλ, Σαούλ τί με διώκεις;” να ακούσεις, θα νομίζεις ότι παραμιλάει ο Λαζαρίδης.

Πάντως το «Αντώνιε, Αντώνιε τι με διώκεις;» το λέει οιμώζοντας η ελληνική επιχειρηματικότητα. Όχι δεν εννοώ την διαπλεκόμενη κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα που εξευτέλισε και δαιμονοποίησε την έννοια του επιχειρείν στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Αυτοί μια χαρά κάνουν και τώρα αυτό που πάντα ήξεραν. Δεν βλέπεις πώς πλευρίζουν τον Αλέξις; Εννοώ κάθε εργαζόμενο, κάθε επαγγελματία που παλεύει με τον τυφώνα του ελληνικού σοβιετοκρατισμού προσπαθώντας, με νύχια και με δόντια, να κρατήσει στην επιφάνεια το ελαφρύ του πλεούμενο. Όμως να χαίρεσαι που ακόμα τους ακούς απελπισμένους. Γιατί σε λίγο δεν θα ακούς κανέναν. Όπως σε εκείνη τη σκηνή μετά τη βύθιση του Τιτανικού, όταν είχαν παγώσει τα πάντα. Κι όταν παγώσει ο ιδιωτικός, το επόμενο δευτερόλεπτο θα πάθει ανακοπή και ο δημόσιος. Εκεί πάμε, Αντώνιε, ολοταχώς, γιατί κι εσύ όπως και ο Γεώργιος ο Πορφυρο(πρασινο)γέννητος πήρατε εντολή να τα αλλάξετε όλα και δεν αλλάξατε τίποτε. Ούτε καν τα ασεβή επικοινωνιακά τρυκ με τα σταυροκοπήματα.

Κι όταν ο πρωθυπουργός δίνει αυτό το μήνυμα ευτελούς στασιμότητας, ποιος θα πάρει πάνω του τον πόλεμο με το τέρας της ακινησίας; Πριν σταθείς στην κάμερα, ας ρωτούσες, τουλάχιστον, κανέναν γέροντα. Θα σου υπενθύμιζε το «εάν το άλας μωρανθή εν τίνι αλισθήσεται;» Την απάντηση, πολύ φοβάμαι ότι θα σου την δώσει, πολύ σύντομα, η ιστορία: «Εις ουδέν ισχύει έτι, ει μη βληθήναι έξω και καταπατείσθαι υπό των ανθρώπων.”

Facebook Comments