Οι ηλίθιοι παραμένουν αήττητοι

Ανέκαθεν είχα τη ρομαντική άποψη ότι στο τέλος το καλό, νικά το κακό και ζουν οι καλοί καλά κι εμείς καλύτερα. Κι επειδή εδώ και μερικές δεκαετίες θεωρώ την ηλιθιότητα ένα από το πιο επικίνδυνα χαρακτηριστικά, πολύ χειρότερο από τον αμοραλισμό, την άρρωστη φιλοδοξία, την κλεψιά, την ανηθικότητα,  το ναρκισσισμό, τη μοχθηρία, τη διπροσωπία, την ψυχοπαθολογική προσωπικότητα κλπ,  ήλπιζα ότι η κρίση θα μειώσει δραματικά το ποσοστό ηλιθιότητας στην ελληνική κοινωνία…

Διότι ως fan του Τσίπολα και του σχετικού δοκιμίου του, έκανα μερικούς υπολογισμούς -λάθος όπως αποδεικνύεται- βάσει των οποίων η κατάρρευση πολλών εκ των βασικών νεοελληνικών πυλώνων θα επέφερε τοις πράγμασι δραστικό περιορισμό των ηλίθιων πράξεων.

Βλέπετε άποψη μου είναι ότι δεν υπάρχουν ηλίθιοι άνθρωποι δηλαδή  εξ ολοκλήρου, πλήρως, οριζοντίως καθέτως και διαγωνίως ηλίθιοι. Υπάρχουν όμως  άπειρες  ηλίθιες σκέψεις και εν συνεχεία ενέργειες, οι οποίες αναφύονται και πραγματώνονται από κανονικούς ανθρώπους. Η ανικανότητα να αντιληφθεί κάποιος ότι η τάδε ενέργεια προκαλεί κακό στους άλλους και δεν αποδίδει κανένα όφελος στον ίδιο -ο κατά Τσίπολα ορισμός του ηλίθιου-  δεν είναι μια μόνιμη κατάσταση, είναι περιστασιακή και συγκυριακή.

Κάθε ευφυής άνθρωπος έχει διαπράξει τουλάχιστον δέκα δεκαπέντε απύθμενες «βλακείες» βάσει του παραπάνω ορισμού είτε το γνωρίζει είτε όχι. Και κάθε κακοποιό στοιχείο παρά την έπαρση του ότι ενεργεί πάντα προς δικό του όφελος και σε βάρος των όποιων κορόϊδων, επίσης έχει φερθεί πολλές φορές βλακωδώς.

Στην Ελλάδα των νέο-νεάτερνταλ συμπεριφορών λοιπόν η εύκολη ευμάρεια και το εισαγόμενο γυαλιστερό λούστρο πολλαπλασίασε τη συχνότητα του φαινομένου στα μικρά, τα καθημερινά και στα μεγάλα, τα κρίσιμα. Η πεισματική άρνηση  προσαρμογής στο παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον με ξόρκια κατάρες και αναθέματα, η εμμονή στο ευρωλιγούρικο, αντί του ευρωπαϊκού status, η ψωροπερηφάνεια, ο αρνητισμός, η νέο-φοβία, η ισοπέδωση προς τα κάτω, το πολιτικό προσωπικό κατ ομοίωση των χειρότερων κι όχι των καλύτερων από εμάς , το μίσος προς το ανώτερο κι ο έρωτας προς το κατώτερο  εκδηλώθηκαν με σφοδρότητα επι δεκαετίες. Κερδίσαμε τουλάχιστον κάτι απ αυτή την λαίλαπα;  Νομίζω ότι αποδείχθηκε περίτρανα το μηδενικό συλλογικό κέρδος καθώς η χώρα βούλιαξε αύτανδρη.  Το τελικό αποτέλεσμα σε βάθος χρόνου μας «φωνάζει» ότι σαν σύνολο συμπεριφερθήκαμε, κλασσικά ηλίθια: Προκαλέσαμε μεγάλη διαχρονική ζημιά και δεν κερδίσαμε τελικά τίποτε.

Άρα με την κρίση θα έπρεπε να αλλάξουμε…Αλλάξαμε ή μάλλον αλλάζουμε; Όχι! Παραμένει το ίδιο σχεδόν ποσοστό ηλίθιων πράξεων αυτό που καθορίζει την πορεία της χώρας. Και για να μην έχουμε αυταπάτες οι μεγαλύτερες ηλιθιότητες διαπράττονται από τα διακεκριμένα μέλη  αυτής της κοινωνίας και ακολουθούν όπως πάντα οι πολλοί. Και επίσης για να μην έχουμε αυταπάτες, όχι δεν μιλάμε για τους κακούς,απατεώνες, ψεύτες, λαμόγια κλπ δαίμονες της χώρας και της κοινωνίας μας. Μιλάμε για τους  άλλους, που νομίζουν ότι κρατούν τη ρομφαία των μεγάλων ιδεών και των ορθών πρακτικών για το πώς θα κατατροπώσουν το «κακό» χωρίς να υποψιάζονται καν ότι το δημιουργούν οι ίδιοι, που βλάπτουν ανεπανόρθωτα τους άλλους και δεν κερδίζουν τίποτε ….Άντε να κερδίζουν 15’ δημοσιότητας ή μια ξεφτιλισμένη καρεκλίτσα  εξουσίας.