Τελικά πώς μπορεί να λυθεί ο γόρδιος δεσμός των «επιχειρηματικών κόκκινων δανείων»; Ποιος μπορεί να τον λύσει προστατεύοντας ή ακόμα και δίνοντας ώθηση σε επαγγελματίες ή επιχειρήσεις που μπορεί να αναταχθούν; Με ποιόν τρόπο θα γίνει ευκολότερη και προφανώς παραγωγικότερη για τις τράπεζες η διαχείρισή τους;

Δυστυχώς όσο μεγάλο είναι το πρόβλημα τόσο μεγαλύτερο το καθιστά η αδυναμία ουσιαστικής και δομικής διαχείρισής του, καθώς δεν είναι λίγοι εκείνοι που αντιλαμβάνονται την διαχείριση όχι ως μέσον επίλυσης του αντιαναπτυξιακού προβλήματος της χώρας, αλλά μοναδική ευκαιρία επαγγελματικής ενασχόλησης και πλουτισμού «στην πλάτη» αδύναμων δανειοληπτών.

Χωρίς να θέλω να επεκταθώ περισσότερο είναι απορίας άξιο το γεγονός βέβαια πως δεν δίνεται η δυνατότητα – στο επίπεδο στεγαστικών και καταναλωτικών δανείων- σε αποδεδειγμένα οικονομικά αδυνάτους να «αγοράζουν» το δάνειό τους στο ίδιο επίπεδο με αυτό που «προσφέρονται» στα funds. Ως προς τα επιχειρηματικά δάνεια, δυστυχώς η τόσο προβεβλημένη διαδικασία του «εξωδικαστικού συμβιβασμού» όχι μόνον δεν αναμένεται να αλλάξει ουσιαστικά τον τρόπο προσέγγισης των τραπεζών, αλλά κυρίως δεν προβλέπεται να δώσει λύσεις ή βιώσιμες διεξόδους στους έμπορους και επιχειρηματίες.

Μπορεί ο «εξωδικαστικός συμβιβασμός» να φαντάζει ως μία προσπάθεια ανάδειξης του συμβιβαστικού προσώπου των τραπεζών, όμως αν οι ίδιες οι τράπεζες δεν αναλάβουν να κάνουν αυτό που γνωρίζουν καλύτερα, κάθε απόπειρα βελτίωσης του κλίματος είναι καταδικασμένη σε αποτυχία. Προς το παρόν η νομοθετημένη αυτή διαδικασία φαίνεται να είναι μπλεγμένη σε ένα δαιδαλώδες χαρτοβασίλειο πολλαπλών σχέσεων και ισορροπιών -αν εμπλέκονται περισσότερες της μίας τράπεζες – ευθυνοφοβίας και τελικά των ίδιων των αγκυλώσεων των τραπεζών.  Την λύση θα πρέπει να την επιδιώξουν απευθείας οι επιχειρηματίες με τις τράπεζες. Με μεθοδικότητα και οργάνωση των κινήσεων τους, αφού βέβαια πρώτα διαμορφώσουν τις αναγκαίες «άμυνες» προς το «σύστημα».

Δεν θα πρέπει να παρασύρονται οι δανειολήπτες από τις στοχευμένες και προγραμματισμένες κινήσεις κάθε τράπεζας. Σε κάθε διαπραγμάτευση κάθε πλευρά ξεκινάει με την σκληρή θέση και την πιεστική τις περισσότερες φορές προσέγγιση. Όσο και αν φανεί περίεργο όμως, πολλές φορές ο δανειολήπτης όσα προβλήματα και να έχει, βρίσκεται σε πλεονεκτικότερη θέση από την τράπεζα. Απλά δεν το γνωρίζει καθώς δεν έχει εικόνα του πώς λειτουργεί μία τράπεζα, ή έχει την εικόνα που σε πρώτη προσέγγιση του μεταφέρεται. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική από εκείνη που είναι ευρέως γνωστή, καθώς πολλές είναι οι περιπτώσεις όπου με μεθοδικότητα, στοχευμένη στρατηγική και φερεγγυότητα στην προσέγγιση με την τράπεζα –με την βοήθεια εξειδικευμένων συμβούλων πολλές φορές- «κόκκινες» επιχειρήσεις πέτυχαν αναδιαρθρώσεις των δανείων τους και με σταθερά βήματα πήραν χρόνο επανεκκίνησης.

Η όλη προσέγγιση αποκτάει μεγαλύτερη βαρύτητα, καθώς πλέον οι περισσότερες τράπεζες έχουν αντιληφθεί πως –μετά από οκτώ χρόνια καθυστερήσεων – στην νέα αρχιτεκτονική του υπό εξυγίανση τραπεζικού συστήματος, είναι αναγκαία η ισορροπία μεταξύ εξυγίανσης, κεφαλαιακής ενίσχυσης και εκκαθάρισης προβληματικών δανείων. Χωρίς ακρότητες, αλλά με προγραμματισμό και συνειδητοποίηση πως η χρήση απλής λογικής και η απαλλαγή από την ευθυνοφοβία στην προώθηση αναδιαρθρώσεων, είναι δυνατόν οι τράπεζες να διαπραγματευθούν με τους εμπόρους και επιχειρηματίες με στόχο όχι μόνον διαχειρίσιμα αποτελέσματα, αλλά και ουσιαστική συμβολή στην εκκίνηση της ανάπτυξης της χώρας.

Facebook Comments