Το έχουμε ξαναγράψει και ξαναπεί: η κυβέρνηση Σαμαρά είναι εγκλωβισμένη στις επιλογές της, τόσο σε επίπεδο πολιτικής, όσο και σε επίπεδο διαθέσιμου πολιτικού προσωπικού.

Ως προς την πολιτική, έχοντας εξαρχής δώσει «γην και ύδωρ», αδυνατεί να προβάλλει οιαδήποτε αντίσταση στις διαθέσεις της Τρόικας. Ως προς το πολιτικό προσωπικό, οι «πρόθυμοι» ευρίσκονται στους ίδιους πάντα χώρους: το «παλαιό», «εναπομείναν» και διαρκώς συρρικνούμενο ΠΑΣΟΚ και στην ακροδεξιά.

Με αυτά τα δεδομένα, ο πρόσφατος ανασχηματισμός θυμίζει τις ρώσικες κούκλες, ιδιαίτερα στα κρίσιμα υπουργεία Οικονομίας και Υγείας: ο μεν κ. Χαρδούβελης μοιάζει να βγήκε μέσα από τον κ. Στουρνάρα (αμφότεροι πρώην σύμβουλοι του κ. Σημίτη), ο δε κ. Βορίδης μοιάζει να βγήκε μέσα από τον κ. Γεωργιάδη (γνήσια τέκνα του ΛΑΟΣ).

Τίποτε νέο δεν μπορούμε να περιμένουμε από την «νέα» κυβέρνηση. Κανένα «άνοιγμα», έστω σε επίπεδο προσώπων, ώστε να δικαιολογηθεί κάποιος ισχυρισμός πως «ελήφθη το μήνυμα» της κάλπης και πως θα υπάρξουν κάποιες διορθώσεις.

Αντίθετα, όσα δεν τολμά να πει ο πρωθυπουργός, τα αποκαλύπτει η ειδησεογραφία των ημερών: Το ΔΝΤ, στην έκθεσή του, μιλά απροκάλυπτα για νέα μέτρα 7,7 δις για την τριετία που έρχεται. Η αποκάλυψη της επιστολής Σαμαρά-Στουρνάρα-Προβόπουλου προς το ΔΝΤ, όπου δεσμεύονται να εφαρμόσουν όποια μέτρα τους ζητηθούν, μιλά μόνη της.

Η μετακίνηση του κ. Στουρνάρα στην Τράπεζα της Ελλάδας, χωρίς συνεννόηση με την αξιωματική αντιπολίτευση, το ίδιο. Επιστέγασμα είναι το αιφνιδιαστικό κλείσιμο της Βουλής, που αφήνει ανοιχτό και χωρίς συζήτηση/ενημέρωση, το τεράστιο θέμα των σχέσεων κυβέρνησης-νεοναζί, όπως αποκαλύφθηκε με το Μπαλτάκος-gate.

Αφήνει επίσης έντονες υπόνοιες πως η κυβέρνηση θα προσπαθήσει να περάσει νομοσχέδια που σχετίζονται με το νέο μνημόνιο (που είναι έτοιμο αλλά θα βαφτιστεί αλλιώς), στα μουλωχτά, από κάποιο θερινό τμήμα.

Η κάλπη των Ευρωεκλογών έδωσε στον ΣΥΡΙΖΑ καθαρό προβάδισμα, που πρέπει να μετουσιωθεί σε αέρα νίκης. Μια κυβέρνηση του λιγότερο από 31% δεν μπορεί ούτε να συνεχίσει να επιβάλλει σκληρή λιτότητα στους αδύνατους, ούτε να δεσμεύσει τη χώρα για δεκαετίες, ιδιαίτερα στο κρίσιμο ζήτημα του χρέους. Χρειάζεται μια κυβέρνηση με άλλη πολιτική και νωπή λαϊκή εντολή. Η απόκρυψη της πραγματικότητας, η υπεκφυγή μέσω «ανασχηματισμού» που στην πραγματικότητα είναι «ανακύκλωση» της αντίληψης και πολιτικής που αποδοκιμάστηκαν στην κάλπη, δεν μπορούν να προχωρήσουν.

Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, η συνεχής βελτίωση σε όλους τους τομείς είναι υποχρέωσή μας απέναντι σε όσους μας εμπιστεύτηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να γίνει πιο μαζικός, ανοιχτός και εξωστρεφής. Ο λόγος μας πρέπει να είναι πιο τεκμηριωμένος και πειστικός και ταυτόχρονα πιο εύληπτος και λαϊκός. Τίποτα δεν έχει μπει στον αυτόματο πιλότο. Μόνον έτσι θα γίνουμε κυβέρνηση αλλά και θα μπορέσουμε να προωθήσουμε τις μεγάλες αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος.

Επιδιώκουμε την συγκρότηση μιας πλατιάς δημοκρατικής κυβέρνησης. Ακόμη κι αν ο λαός μας δώσει αυτοδύναμη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, εμείς θα επιδιώξουμε πολιτικές και κοινωνικές συμμαχίες, με βάση συγκλίσεις γύρω από το πρόγραμμά μας και με αξιόπιστα πρόσωπα.

Το δίλημμα «κυβέρνηση με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τη ΝΔ» θα είναι ακόμη πιο πολωτικό στις εθνικές εκλογές και θα το έχουν άλλοι. Σε αυτά δεν χωρούν ίσες αποστάσεις. Ιδιαίτερα ο λεγόμενος «κεντροαριστερός» χώρος, καλείται να εγκαταλείψει την ταύτιση με νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις και πολιτικές, αλλιώς απειλείται με στρατηγική, μη αναστρέψιμη ήττα, όπως φάνηκε καθαρά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στην Γαλλία για παράδειγμα.

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, είναι μοχλός πίεσης για αλλαγή πλεύσης τόσο προς την σημερινή ευρωπαϊκή ηγεσία, όσο και για τις ευρύτερες δυνάμεις της ευρωπαϊκής Αριστεράς και Κεντροαριστεράς, ώστε να ανοίξει στο μέλλον ο δρόμος για τη διαμόρφωση μίας νέας πολιτικής και λαϊκής πλειοψηφίας, τόσο στην Ελλάδα, όσο και στην Ευρώπη.

Facebook Comments