Οι νάρκες στον δρόμο του Αλέξη

Το αποτέλεσμα των εκλογών τον Γενάρη του 2015 ήταν μια ιστορική στιγμή για τις δυνάμεις που αποτελούσαν εκείνη την εποχή τον ΣΥΡΙΖΑ. Η πηγή ήταν εκεί μπροστά, γάργαρη και προκλητική. Μετά από δεκαετίες στο περιθώριο ποιός θα τολμούσε να μην πιεί νερό στο όνομα της ιδεολογικής συνάφειας, των προγραμματικών συγκλίσεων και των κοινών αξιών;

Ουδείς φυσικά.

Ο Πάνος Καμμένος και οι ΑΝΕΛ ήταν πάντα το αναπάντητο ερώτημα στις Κεντρικές Επιτροπές, τις Πολιτικές Γραμματείες και τα Συνέδρια του ΣΥΡΙΖΑ.

Τον Σεπτέμβριο του 2015 οι αιφνιδιαστικές εκλογές, ο μέγας τακτικισμός του Τσίπρα πέτυχε διάνα: «ξεφόρτωσε» τους ενοχλητικούς της εσωκομματικής του αντιπολίτευσης δηλαδή καμια τριανταριά βουλευτές, επέβαλε τον Π. Καμμένο ως μοναδική επιλογή συγκυβέρνησης, άφησε ζαλισμένο τον πολιτικό του αντίπαλο να ψάχνεται πως την έπαθε έτσι –«αφού άλλα συμφώνησαν στο Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών»-,  και τους πολίτες να μην έχουν ιδέα για το τι ακριβώς ψηφίζουν από την στιγμή που στο μόνιτορ των ΜΜΕ δεν κυριαρχούσαν τα νέα βαριά μέτρα του τρίτου μνημονίου, αλλά τα καψώνια της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην Βουλή.

Η ανανέωση της πολιτικής εντολής δεν έδωσε μόνον έναν αέρα εννιά ακόμα μηνών διακυβέρνησης στον ΣΥΡΙΖΑ. Εδωσε το βασικό πολιτικό επιχείρημα από εκείνη την στιγμή και μετά.  Η φράση «ο λαός  εμπιστεύτηκε εμάς που είμαστε το μόνο κόμμα το οποίο έκανε εκλογές αφού ψήφισε μνημόνιο» επαναλήφθηκε και επαναλαμβάνεται μονότονα τόσο από τον Αλέξη Τσίπρα όσο και από κάθε στέλεχος αυτής της κυβέρνησης στις πολιτικές αντιπαραθέσεις.

Από εκείνη την στιγμή και μετά δύο ήταν οι –μέχρι στιγμής- τακτικές ήττες του ΣΥΡΙΖΑ. Και οι δύο ήρθαν ασύμμετρα και έξω από κάθε λογική τινάζοντας στον αέρα τον τακτικό σχεδιασμό του Μαξίμου. Η απλή αναλογική και το όνομα της ΠΓΔΜ.

«Μα δεν θα ψηφίσει η Δημοκρατική Συμπαράταξη την απλή αναλογική; Θα πυροβολήσουν τα πόδια τους;» ήταν η εκτίμηση κορυφαίου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στην Βουλή.

Η μη ψήφιση της απλής αναλογικής από την ΔΗΣΥ αιφνιδίασε άπαντες και ακύρωσε το σχέδιο Τσίπρα για να εφαρμοστεί ο εκλογικός νόμος από τις επόμενες εκλογές.

Ο δεύτερος τακτικισμός που ανατράπηκε αναπάντεχα ήταν οι διεργασίες για την ονομασία της ΠΓΔΜ.  Η υπόγεια ανακίνηση του θέματος από Τσίπρα-Ζάεφ βασίστηκε στην παραδοχή ότι η Νέα Δημοκρατία δεν θα τολμήσει να αντιταχθεί σε μια σύνθετη ονομασία έναντι όλων.

Όμως η ΝΔ, απάντησε με τακτικισμό στον τακτικισμό. Παίζοντας πολιτικές καθυστερήσεις άφησε να ξεδιπλωθεί η κυβερνητική αλαζονεία και μετά ελίχθηκε κάνοντας ένα βήμα πίσω.

«Πράγματι υπήρξε ένας αιφνιδιασμός στο πολιτικό σύστημα, ένας έντονος τακτικισμός και βεβαίως ένας ιδιότυπος, επικίνδυνος λαϊκισμός. Η κατάσταση όμως αυτή διαμορφώνεται αποκλειστικά και μόνο απ’ το ότι η ηγεσία της ΝΔ υπαναχώρησε και μετεστράφη απολύτως σε σχέση με όσα διαλαμβάνονται τουλάχιστον απ’ το 2008 (με αφορμή τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι)» παραδέχτηκε ο Νίκος Βούτσης αφήνοντας να ξεδιπλωθεί ένα μέρος του τακτικισμού της κυβέρνησης στο θέμα.

Προσωπική εκτίμηση είναι πως εάν τελικά έρθει πρόταση λύσης στο ελληνικό κοινοβούλιο ο Αλέξης Τσίπρας θα ζητήσει ψήφο 180 και όχι απλή πλειοψηφία επί των παρόντων.

Έρθει δεν έρθει πάντως το θέμα στην Βουλή, η κυβέρνηση μετράει μια τακτική ήττα.

Η πρόκριση μιας λύσης blitzkrieg ακυρώθηκε στην πράξη τόσο από τα αντανακλαστικά της ΝΔ όσο και από τον όγκο των συλλαλητηρίων και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων.

Ο πολιτικός χρόνος ωστόσο παραμένει πυκνός και ευμετάβλητος.

Θα είναι το κλείσιμο του τρίτου μνημονίου η τρίτη νάρκη για την κυβέρνηση;