Μια άλλη συνεδρίαση

Mετά από 16 ώρες παρακολούθησης μίας και μόνης συνεδρίασης της Βουλής – χωρίς καμία επαγγελματική υποχρέωση για κάτι τέτοιο- το συμπέρασμα βγαίνει αβίαστα: Δεν ήταν μία από τα ίδια ήταν μια άλλη συνεδρίαση…. Διαφορετικά, πιστέψτε με, δεν θα μπορούσα ποτέ να «χαρίσω» τόσες ώρες στους εθνοπατέρες μας και τις ανούσιες σοφιστείες που ακούγονται όταν δεν ακούγονται οι πεζοδρομιακές εκφράσεις…

Ήταν λοιπόν μια άλλη συνεδρίαση διότι ήταν η πρώτη φορά που δέκα τον αριθμό πρώην πρωθυπουργοί και υπουργοί τσουβαλιάστηκαν «αμελλητί» βάσει του γελοιοδέστερου κι αναποτελεσματικότερου νόμου παγκοσμίως. Για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει τι σημαίνει να παραπέμπονται για προανάκριση -κοινώς ανάκριση στο ευγενικό της- δύο πρώην πρωθυπουργοί και οκτώ πρώην υπουργοί, σημειώνω απλά ότι εκτός Ελλαδιστάν και ειδικότερα  εκεί που λειτουργούν κανονικά οι διακριτές εξουσίες, η παραπομπή ισούται με τεκμηριωμένη υπόθεση προς περαιτέρω δικαστική διερεύνηση. Χρειάζεται  μισή ώρα και πολύ σάλιο να εξηγείς την …..μοναδικότητα, του δικού μας συστήματος και πιστέψτε με σ΄αυτό το «αμελλητί» όλοι σε κοιτούν με απόλυτη δυσπιστία. «Τι εννοείς κλείνουν τον φάκελο μόλις δουν όνομα πολιτικού;» Δεν σε πιστεύει -ξένος- άνθρωπος ότι κι αν λες…

Το κακό είναι ότι σε πιστεύει ο Έλληνας. Κι όχι μόνον σε πιστεύει αλλά έχει προσχηματίσει λόγω παρελθόντος, την άποψη του: Τα παίρνουν…  Τώρα μπορεί να τα παίρνει ο Τάδε κι όχι ο Δείνα αλλά δε βαριέσαι, τα παίρνουν! Φταίει ο Έλληνας πολίτης που σχημάτισε αυτή την ακλόνητη σχεδόν πεποίθηση; Όχι δεν φταίει, εδώ δεν ισχύει ούτε κατ΄ελάχιστον το «μαζί τους συκοφαντήσαμε». Ισχύει το «βάλανε τα χεράκια τους και βγάλανε τα ματάκια τους» διαχρονικά. Προστατεύοντας τους εαυτούς τους και τις Υπουργικές τους περιόδους, θέσμισαν έναν ηλίθιο νόμο -που τον άλλαξαν και δυο τρεις φορές επι τα χείρω -για να προστατευτούν από τον υπαρκτό κίνδυνο της καταδίωξης από παλαβούς δικομανείς ιδιώτες αλλά και αδίστακτους  πολιτικούς αντιπάλους. Επίσης να προστατευτούν από μεροληπτούντες πολιτικά δικαστικούς λειτουργούς αλλά αυτό δεν θα το παραδεχτούν εύκολα δημόσια… Σαν να μην ήταν αρκετό αυτό το εξαμβλωματικό πλαίσιο, οι πολιτικοί εδώ και μερικές δεκαετίες ξεκίνησαν μόνοι τους την σκανδαλολογία σαν πολιτική μανιέρα όχι σαν εξαιρετική διαδικασία. Διότι άλλο αποκαλύπτω ένα σκάνδαλο κι άλλο τα μισά πεπραγμένα μιας κυβέρνησης είναι σκάνδαλα ή περιγράφονται σαν τέτοια. Βοηθούντων των ΜΜΕ που βρήκαν πρωτοσέλιδα και πρώτες ειδήσεις «λαϊκής αποδοχής» πήξαμε στα σκάνδαλα. Ναι αλλά δεν πήξαμε σε καταδίκες! Για την ακρίβεια τα μεν «σκάνδαλα» είναι εκατοντάδες η δε απόδοση ευθυνών ….στα δάχτυλα του ενός χεριού!  Γιατί; Διότι παραγράφηκαν διότι δεν αποδείχτηκαν ποτέ, διότι δεν έγιναν ποτέ… Πώς εξηγεί κανείς σε έναν ολόκληρο λαό ότι όλα όσα άκουγε, διάβαζε, παρακολουθούσε, όλα τα εκατομμύρια και τα δισ., οι καταγγελίες, τα χαρτιά, οι αποκαλύψεις, οι πολιτικές επιθέσεις κλπ μετουσιώνονται σε αέρα κοπανιστό ως προς την κάθαρση; Οπότε ο λαός σχημάτισε αβίαστα την πεποίθηση ότι οι πολιτικοί κουκουλώνουν διαχρονικά τη διαφθορά τους  με ειδικούς  νόμους και με ειδικές επιτροπές και πως όλοι ή σχεδόν όλοι όσοι ασκούν εκτελεστική εξουσία είναι διεφθαρμένοι σε μικρό ή μεγαλύτερο βαθμό.

Η συνεδρίαση λοιπόν με τους «δέκα» ήταν το κερασάκι στην άθλια τούρτα μιας διαχρονικής παθογένειας που ναι μεν επιτρέπει την κατίσχυση της συκοφαντίας απέναντι στην αλήθεια αλλά επιτρέπει και την κατίσχυση της ατιμωρησίας απέναντι στην παραδειγματική καταδίκη. Και επειδή ήταν «δέκα» ελπίζω και εύχομαι να ήταν η τελευταία  υπόθεση που θα κριθεί από λαϊκίζοντα δικαστήρια και διατάξεις εκτρώματα νόμου. Οι επόμενες όποιες κι αν είναι θα πρέπει επιτέλους να κριθούν από την Δικαιοσύνη σε όλα τους τα στάδια.