Ο Πόλεμος των Κόσμων

Είναι πολύ γνωστή η ιστορία από τη μακρινή δεκαετία του 30, όταν ο νεαρός, τότε, Όρσον Ουέλς, που εργαζόταν σε ραδιοφωνικό σταθμό των ΗΠΑ αποφάσισε να δραματοποιήσει το βιβλίο «Ο πόλεμος των κόσμων» του Χ.Τζ. Ουέλς. Μάλιστα για να το κάνει περισσότερο δραματικό και ραδιοφωνικό μετέφερε τη δράση από την Αγγλία του 19ου αιώνα, στο Νιού Τζέρσεϊ του 1939 και παρουσίασε μια επίθεση Αρειανών στη Γη, περίπου ως δελτίο ειδήσεων!

Το αποτέλεσμα ήταν να καταληφθούν πολλοί ακροατές από πανικό, καθώς νόμισαν πως όσα άκουγαν ήταν αληθινά. Οι κάτοικοι του Νιου Τζέρσεϊ και της Νέας Υόρκης πίστεψαν πως αποτελούσαν τον πρώτο στόχο των Αρειανών, τρομοκρατήθηκαν και ετοιμάστηκαν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους, παίρνοντας μαζί τους τα πολύτιμά τους αντικείμενα.

Τη δόξα του Ουέλς ζήλεψε προφανώς 75 χρόνια μετά, ένας σύγχρονος σταρ των ελληνικών media, ο Άδωνις Γεωργιάδης.  Τι είπε λοιπόν ο Άδωνις; Αν βγει ο ΣΥΡΙΖΑ «θα βγάλω τα λεφτά μου στο εξωτερικό, δεν θα αφήσω να τα πάρει ο Βαρεμένος». Και η αντίδραση του Βαρεμένου ήταν ότι αν υπάρχει μία τραπεζική Αρχή πρέπει να παρέμβει.

Δεν θα σταθώ στα αποτελέσματα αυτής της δήλωσης στην πεδίο της οικονομίας, αλλά μόνο στο πεδίο της πολιτικής. Ούτε στον ίδιο το Γεωργιάδη, από τη στιγμή που και ο ίδιος παραδέχθηκε ότι  η δήλωση ήταν ατυχής. Γιατί όμως ήταν πραγματικά ατυχής;

Το πρόβλημα  της αναφοράς ήταν, ότι μεγάλο μέρος του πληθυσμού είχε κάποτε καταθέσεις, οι οποίες εξανεμιστήκαν, μέσα στα χρόνια της κρίσης. Ο Γεωργιάδης αντί, λοιπόν, να μεταφέρει τη δράση από τη Αγγλία στην Νέα Υόρκη, όπως ο Όρσον Ουέλς, μετέφερε τη δράση από την Ελλάδα σε μία άλλη χώρα, όπου οι κάτοικοί της έχουν σημαντικές καταθέσεις στην τράπεζα.

Η εξίσου αμετροεπής αντίδραση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να στείλει κλιμάκιο στελεχών του να συναντήσει τον Διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας, για να καταδείξουν ότι ενδιαφέρονται για τις καταθέσεις των πολιτών. Αυτές που σε μεγάλο βαθμό εξανεμίστηκαν.

Όμως το 2014, δεν είναι 2012. Το «τρομακτικό» σενάριο της ανάληψης της εξουσίας από το ΣΥΡΙΖΑ έχει πάψει πλέον να είναι το ίδιο τρομακτικό. Μετά από δύο χρόνια στην αξιωματική αντιπολίτευση, άπαντες έχουν συνηθίσει στην ιδέα ότι ο Αλέξης Τσίπρας μπορεί να γίνει Πρωθυπουργός. Από την άλλη, αν κάποιους τρόμαζε το 2012 το ενδεχόμενο ανάδειξης του Αντώνη Σαμαρά στην Πρωθυπουργία, πλέον αυτός βρίσκεται 2 χρόνια σε αυτή τη θέση και έχει διαψεύσει στην πράξη όσους έλεγαν ότι θα φοβηθεί το πολιτικό κόστος δύσκολών αποφάσεων.

Αν αναλύσουμε το εκλογικό σώμα με βάση την ψήφο στις εκλογές του 2012, όσοι ψήφισαν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολύ λογικό να ψηφίσουν στις επόμενες εκλογές με βάση τις επιδόσεις των δύο κομμάτων τα δύο τελευταία χρόνια και αν τους δικαίωσαν ή όχι.

Ένα κρίσιμο μέρος του εκλογικού κοινού αποτελείται από εκείνους που και στις εκλογές του Ιουνίου του 2012 ψήφισαν Ανεξάρτητους Έλληνες και ΔΗΜΑΡ. Αυτό το ποσοστό εκλογέων, αθροιστικά κοντά στο 15%  και άστεγο πολιτικά, αφού τα δύο κόμματα καταρρέουν, αποτελείται από εκλογείς που δεν πρόκειται να ψηφίσουν δικομματισμό από το φόβο του άλλου. Δεν το έκαναν ούτε το 2012 που η κινδυνολογία είχε κτυπήσει κόκκινο. Το ίδιο ισχύει και για όσους παρέμειναν στο ΠΑΣΟΚ μέχρι τότε και ακόμη περισσότερο για τους οι νέους, που θα ψηφίσουν για πρώτη φορά στις επόμενες εκλογές.

Όλες αυτές οι ομάδες ψηφοφόρων δεν αρκεί να φοβηθούν τον αντίπαλο και να ψηφίσουν εναντίον, πρέπει να πειστούν να υπερψηφίσουν. Άλλωστε, η ύπαρξη κυβερνήσεων συνεργασίας από το Νοέμβριο του 2011, μπορεί να ωθήσει τους εκλογείς σε ψήφο υπέρ του κόμματος που θα συμπληρώσει την κυβερνητική πλειοψηφία και όχι ενός εκ των δύο μονομάχων.

Η πολιτική αντιπαράθεση δεν φαίνεται να είναι πλέον πόλεμος των δύο κόσμων. Μπορεί το πολιτικό σκηνικό να αλλάξει, όταν προκηρυχθούν εκλογές, αλλά πόσο πιθανό είναι να μεταφερθεί η δράση ξανά στο 2012 και να αντιπαρατεθούν οι Αρειανοί εισβολείς (γαλάζιοι ή ροζ) με τους τρομαγμένους Νεοϋορκέζους που σηκώνουν τις καταθέσεις τους;