Τώρα πια ξέρουμε. Αλλιώς τα μάθαμε στο πανεπιστήμιο, αλλιώς μας τα είπαν από τα μπαλκόνια και αλλιώς τα βρήκαμε στην πορεία. Ας θυμηθούμε τι προσπαθήσαμε να πετύχουμε με την ΟΝΕ και τις κοινές πολιτικές της ΕΕ.

ΣΤΟΧΟΣ 1ος. Ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων, εργαζομένων.

ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΜΕ; Εκροή Ελληνικών κεφαλαίων μεγαλύτερη από την εισροή ξένων επενδύσεων, αύξηση των εισαγωγών προϊόντων και dumping των εγχώριων προϊόντων, brain drain και εκροή εργατικού δυναμικού υψηλής στάθμης, έναντι εκατομμυρίων ανειδίκευτων λαθρομεταναστών από τρίτες χώρες, ελέω Δουβλίνου ΙΙ.

ΣΤΟΧΟΣ 2ος. Οικονομίες κλίμακας, μείωση κόστους παραγωγής και υποκατάσταση της κοινοτικής παραγωγής με εισαγωγές φθηνότερων προϊόντων από τρίτες χώρες, ανάπτυξη τεχνολογικού τομέα.

ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΜΕ; Καταστροφή των σημαντικότερων και εξαγωγικών παραγωγικών τομέων της Ελλάδας: Αγροτική παραγωγή, Κλωστοϋφαντουργία, Ναυπηγεία, Ορυκτές πρώτες ύλες. Γιγάντωση της κινέζικης οικονομίας, αύξηση εισαγωγών προϊόντων που δεν παράγονται πλέον στην Ευρώπη αλλά που δεν εισάγονται πια και τόσο φθηνά.

ΣΤΟΧΟΣ 3ος. Ενιαίο, ισχυρό νόμισμα, ανταγωνιστικό του δολαρίου, Ισχυρός μηχανισμός νομισματικής αλληλεγγύης και σταθερότητας.

ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΜΕ; Το Ατσάλινο ΕυρωΜάρκο, σκληρό αλλά εύθραυστο και επιρρεπές στις επιθέσεις του δολαρίου. Το πετρέλαιο και ο χρυσός αποτιμώνται πάντα σε δολάρια. Το Ευρώ δεν έχει βασικές ιδιότητες νομισματικού χειρισμού, όπως η υποτίμηση. Οι κατά τόπους τράπεζες είναι αντικειμενικά πολύ μικρές για να επιβιώσουν και η ΕΚΤ αδυνατεί να στηρίξει τις οικονομίες της Ευρωζώνης χωρίς την “βοήθεια” του ΔΝΤ.

ΣΤΟΧΟΣ 4ος. Δημιουργία μιας Ευρωπαϊκής Υπερδύναμης, οικονομικά και γεωπολιτικά, ως τρίτος ή δεύτερος παίκτης στην παγκόσμια σκακιέρα.

ΤΙ ΠΕΤΥΧΑΜΕ; Η Ευρώπη παραμένει δεκανίκι των ΗΠΑ. Δεν ανέπτυξε ισχυρές συμμαχίες με τους φυσικούς “γείτονες”, αντίθετα αναβίωσε το “σιδηρούν παραπέτασμα” με την Ρωσία και δεν απέκτησε ποτέ δυνατότητες παρέμβασης στην Μ.Ανατολή.

Τι πέτυχε ή δεν πέτυχε η Ελλάδα: Επί 30 χρόνια σχεδόν λάβαμε μεγάλα ποσά με τα Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης, προκειμένου να αναδιαρθρώσουμε την οικονομία μας στα νέα κοινοτικά πρότυπα και να αναπτύξουμε άλλους (;) τομείς.  Δεν το κάναμε, αλλά ίσως και να μην ήταν ποτέ σκόπιμο και εφικτό. Μπήκαμε στην ΟΝΕ με μια απαράδεκτη ισοτιμία, εν μέσω μιας συγκυριακής ευμάρειας, χωρίς να είμαστε ποτέ ουσιαστικά έτοιμοι. Όχι μόνο δεν εξυγιάναμε, αλλά γιγαντώσαμε τον δημόσιο τομέα, βολεύοντας κομματικούς στρατούς σε ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ του Δημοσίου. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει κανένας αναπτυσσόμενος παραγωγικός τομέας, πλην του τουρισμού. Δημιουργήσαμε μια πλήρως εξαρτημένη από τις εισαγωγές οικονομία, ακόμα και σε τομείς που είχαμε δυνατότητες αξιόλογης εγχώριας παραγωγής και αυτάρκειας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ. Η Ελλάδα δεν έχει κανένα λόγο να παραμένει στην Ευρωζώνη, ίσως και στην ΕΕ, πλην του φόβου της έκ-πτωσης και του συνεπακόλουθου σοκ. Δεν έχει κανένα λόγο να ακολουθεί αυτό το οικονομικό μοντέλο, αλλά δεν είναι καθόλου προετοιμασμένη να περάσει σε άλλο, γιατί η παραγωγική βάση είναι καμένη. Αποπληθωριστήκαμε, κουρευτήκαμε, αλλά δεν εξορθολογιστήκαμε. Παγιδευτήκαμε και αυτο-παγιδευτήκαμε στην διεθνή οικονομική ύφεση, χωρίς δυνατότητα διαφυγής.

ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ; Η ελληνική οικονομία δεν σηκώνει μερεμέτια. Χρειάζεται συνολική αναδιάρθρωση και επανεκκίνηση. Η ελληνική κοινωνία είναι κακομαθημένη, ηθικά χρεωκοπημένη και ήδη κουρασμένη, πριν ακόμα ξεκινήσει ο αγώνας. Όμως ο ελληνικός λαός δεν ήταν ποτέ πιο έτοιμος για πόλεμο και για θυσίες. Αρκεί να πεισθεί ότι οι θυσίες του θα πιάσουν τόπο. Αρκεί να του πουν ξεκάθαρα: «Σας υποσχόμαστε μόνο αίμα και δάκρυα. Βάλτε όλοι (όλοι όμως!) πλάτη, και θα πετύχουμε, ή θα πεθάνουμε.»

Τι χρειαζόμαστε για να βγούμε από τον φαύλο κύκλο; Καταρχάς χρειαζόμαστε μια σοβαρή κυβέρνηση που θα δεσμευτεί ότι δεν θα κάνει εκλογές πριν την εκπνοή της 4ετίας, και ΔΕΝ θα κάνει εκλογές, ότι και να γίνει. Μια κυβέρνηση τεχνοκρατών που ξέρουν τι τους γίνεται, αλλά και συνάμα πατριωτών, που δεν λειτουργούν ως κομματικοί εγκάθετοι και ως υπάλληλοι πολυεθνικών και διεθνών χρηματοπιστωτικών οίκων. Μια κυβέρνηση που θα δουλέψει για την Ελλάδα, με θάρρος και αυτοθυσία, χωρίς εξαρτήσεις και μικροπολιτικές φιλοδοξίες. Χωρίς να ασχολείται με το πώς θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές, παρά μόνο με το πώς θα παραμείνει ζωντανή για να ολοκληρώσει το έργο της. Μια κυβέρνηση «καμικάζι» και «σαμουράι» μαζί, προετοιμασμένη να βάλει το μαχαίρι στο κόκκαλο και να υποστεί το ενδιάμεσο πολιτικό κόστος, αλλά που αν πετύχει θα «σηκώσει την μπάνκα» και θα κερδίσει το πολιτικό παιχνίδι, τον κόσμο και τη χώρα.

Ναι, τώρα χορεύουμε στο ζουρνά άλλων, με το χαλκά στη μύτη. Θέλει μεγάλα… κότσια η επανάσταση, Αλέξη. Αντέχεις;

Facebook Comments