Πάει κι η γλώσσα

Ας κάνουμε μια υπόθεση εργασίας: Ότι το 1977, ο καθηγητής Μπαμπινιώτης έβαλε λάθος υπογραφή σε κείνο το κείμενο του ΟΗΕ για τις γλώσσες. Ο ίδιος βέβαια δείχνει να έχει πλήρη συνείδηση για το τι συνέβη τότε και οι απαντήσεις που έχει δώσει είναι σαφέστατες. Υπέγραψε ένα τεχνικό κείμενο που αφορούσε τον μεταγραμματισμό τοπωνυμίων χωρών και γλωσσών ώστε να διαβάζονται απ’ όλους και αυτό δεν συνιστά επ’ ουδενί λόγο αναγνώριση γλώσσας.

Αλλά ας υποθέσουμε ότι ο καθηγητής δεν έπρεπε να υπογράψει ούτε αυτό. Ας πούμε ότι δεν σκέφτηκε ή δεν συνειδητοποίησε τότε, ότι η υπογραφή του θα ήταν στο απώτατο μέλλον δεκτική κακόβουλων ερμηνειών. Ότι η συμφωνία σ’ ένα τέτοιο τεχνικό κείμενο θα μπορούσε να γίνει αντικείμενο παρερμηνείας της πάγιας ελληνικής θέσης ότι δεν υφίσταται αυτόνομη Μακεδονική γλώσσα, όπως άλλωστε δεν υφίσταται και Μακεδονική ταυτότητα. Το ερώτημα για τον κ. Κοτζιά είναι απλό: Γιατί αποδέχεται την ερμηνεία των Σκοπιανών;

Όλοι ξέρουμε πως τις δεκαετίες που πέρασαν, οι Σκοπιανοί προσπαθούσαν με νύχια και με δόντια να πετύχουν μια έμμεση αναγνώριση τους από την Ελλάδα με το όνομα Μακεδονία. Παντού, από τις συνελεύσεις του ΟΗΕ, μέχρι τους αγώνες καράτε των σχολείων. Κι από τις συναντήσεις της Ε.Ε ή του ΝΑΤΟ, μέχρι τα πανεπιστημιακά φόρουμ για το διάστημα ή τους βυθούς. Από τους σκακιστικούς αγώνες, μέχρι την αεροπλοΐα και τα τρένα. Παντού εισέβαλαν επιδεικτικά με την ταμπέλα ‘’Μακεδονία’’ και προσδοκούσαν η κάθε ελληνική αντιπροσωπία να παραμείνει στο φόρουμ, καθότι αυτό θα εκλαμβανόταν ως έμμεση αναγνώριση του ‘’Μακεδονικού’’ κράτους. Ήταν πάγια τακτική τους και ήταν πάγια η ελληνική αντίδραση.

Κι αν δηλαδή κάποια απ’ αυτές τις εκατοντάδες -άσχετες με την υπόθεση- ελληνική αντιπροσωπεία έκανε το λάθος να αντιδράσει με μη ενδεδειγμένο τρόπο, αυτό δηλαδή τι θα σήμαινε; Ότι οι Σκοπιανοί που θα χρησιμοποιούσαν το λάθος ως αναγνώριση, θα είχαν την αποδοχή του κ. Κοτζιά; Ο υπουργός των εξωτερικών μας θα αποδεχόταν την Σκοπιανή εκδοχή ως δεδομένη; Θα δεχόταν ότι η Ελλάδα αναγνώρισε de facto την ‘’Μακεδονία’’ και συνεπώς δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα πια; Είναι δυνατόν;

Και εν’ πάσει περιπτώσει, ο κ. Κοτζιάς πρέπει να απαντήσει και σ’ ένα επιπλέον ερώτημα. Αν υποθέσουμε ότι εκείνη η προ 41 χρόνων υπογραφή σήμαινε αναγνώριση «Μακεδονικής» γλώσσας, καλώς ή κακώς την έβαλε ο κ. Μπαμπινιώτης; Κι αν την έβαλε καλώς να το πει  υπουργός, αν την έβαλε κακώς να την αναιρέσει, να μην την αναγνωρίσει. Αυτός εκφράζει σήμερα το ελληνικό κράτος. Στο τέλος-τέλος, δεν γίνεται μια υπογραφή ενός καθηγητή να δεσμεύει αιωνίως την χώρα, αν υποθέσουμε ότι η υπογραφή αυτή ήταν λάθος.

Ο κ. Κοτζιάς όμως, ούτε το ένα κάνει, ούτε το άλλο. Απλώς επικαλείται την υπογραφή Μπαμπινιώτη, για να ρίξει στους άλλους την ευθύνη για κάτι που ο ίδιος –παρέα με τον Αλέξη- έχει ήδη αποφασίσει και παραχωρήσει στους Σκοπιανούς. Κι όταν δίνεις την γλώσσα, προφανώς δίνεις και την ταυτότητα.