Θα ήταν πολύ πιο απλά τα πράγματα αν είχε κλείσει η δανειακή «μνημονιακή» συμφωνία και αν είχαμε εισπράξει την τελευταία δόση από την προηγούμενη κυβέρνηση. Θα είχε ενεργοποιηθεί η «γραμμή στήριξης» και θα ήμασταν ήδη «σε πρόγραμμα», ώστε να ικανοποιούνται οι απαιτήσεις του Μάριο Ντράγκι, που θα διευκόλυναν περαιτέρω χρηματοδότηση από τον Ιούνιο. Δεν θα υπήρχε ανασφάλεια, η αγορά θα «ανέπνεε», η δειλή ανάπτυξη δεν θα ανακοπτόταν…

Ίσως και να ήταν διαφορετικό το εκλογικό αποτέλεσμα, το οποίο δεν θα …υπήρχε ακόμη, καθόσον δεν θα είχε επισπευσθεί η εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας.

Τέλος πάντων, αυτά δεν έγιναν και δεν είμαστε σε θέση να αποδώσουμε αποκλειστικά την ευθύνη στην προηγούμενη κυβέρνηση. Μπορεί να έφταιγε και η Τρόϊκα. Και μόνο λόγω αυτού του ενδεχομένου, οι πιστωτές θα έπρεπε να έχουν πιο «ευήκοο ούς» στη νέα κυβέρνηση.
Αυτό που ζητάει τώρα η ελληνική κυβέρνηση δεν φαίνεται παράλογο.

Ναι μεν καταργούσε ή «έσκιζε» το Μνημόνιο για λόγους αντιπολιτευτικής και προεκλογικής δημαγωγίας, πλην όμως αναγνωρίζει σχεδόν επίσημα πλέον ότι αποδέχεται το 70% από αυτά που περιέχει. Αυτό αποτελεί ήδη από μέρους της μια θετική ενέργεια, μια «χειρονομία καλής θελήσεως».

Από την άλλη μεριά, δεν είναι λογικό να περιμένει κανείς από μια αριστερή κυβέρνηση να πράξει πράγματα αντίθετα με την ιδεολογία της (που μάλλον περιέχονται στο υπόλοιπο 70%). Αυτό ίσως αποτελούσε ελάττωμα του ίδιου Μνημονίου, το οποίο θα ήταν πολύ καλύτερα να αρκείτο σε απαιτήσεις αποδεκτές ΚΑΙ από τους λογικούς αριστερούς ή σοσιαλδημοκράτες.

Άρα, κρατάμε τα 2/3 του Μνημονίου και τα καθιστούμε μέρος μιας άλλης συμφωνίας. Συμπληρώνουμε και «επικαιροποιούμε» τη Νέα Συμφωνία (που δεν θα ονομάζουμε … «Μνημόνιο», γιατί είμαστε πλέον …μεταμνημονιακοί) σε δύο φάσεις: Μια πρόχειρη – άμεση μέχρι τον Αύγουστο και μια μόνιμη για μετά.

Την πρώτη φάση, ήδη ονομάσαμε «Συμφωνία – Γέφυρα». Το όνομα της δεύτερης θα σκεφτούμε ποιο θα είναι, όσο ισχύει …η Γέφυρα!
Χωρίς πλάκα τώρα, που δεν είναι άλλωστε …του παρόντος (!). Το κύριο και ουσιώδες πρόβλημα είναι να αρχίσει η Ελλάδα να παράγει, ώστε να απορροφηθεί η ανεργία (που συνεπάγεται και την ανθρωπιστική κρίση) και να υπάρχουν χρήματα να πληρώνονται οι υποχρεώσεις και να βοηθηθεί περαιτέρω η ανάπτυξη.

Αυτό ακριβώς εννοούσε ο κ. Βαρουφάκης όταν έλεγε προς τους Εταίρους του: «Δώστε μας δυνατότητα να ανασάνουμε».http://news.in.gr/economy/article/?aid=1231384704

Οι Ευρωπαίοι Ηγέτες κάνουν πολύ καλά όταν ζητούν να εφαρμόζονται οι Γενικοί Κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης χωρίς εξαιρέσεις. Σε αντίθετη περίπτωση θα έβαζαν σε δοκιμασία το συνολικό ευρωπαϊκό οικοδόμημα. (Αν και στην περίπτωση του Ηνωμένου Βασιλείου επί Θάτσερ είχαν βάλει «πολύ νερό στο κρασί τους»). Δεν είναι όμως ολέθριο να αντικαταστήσουν μια συμφωνία (το Μνημόνιο) με μιαν άλλη, όταν οι οφειλέτες για κάποιους λόγους αδυνατούν να την εκπληρώσουν και συγχρόνως προτείνουν οι ίδιοι μια διαφορετική, αλλά λογική συμφωνία. Και οι ιδιωτικές τράπεζες άλλωστε το ίδιο ακριβώς κάνουν με τους δικούς τους οφειλέτες. Και αυτό δεν μπορεί να ισχυρισθεί κανείς ότι «εκφεύγει» των Κανόνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Άλλωστε, το ίδιο το Μνημόνιο και – κυρίως – η πλημμελής εφαρμογή του τόσο από την προηγούμενη κυβέρνηση, όσο και από την ίδια την Τρόϊκα, δεν απέδωσαν τα λαμπρότερα των αποτελεσμάτων…
Ας το σκεφτούν λοιπόν όλα τα εμπλεκόμενα μέρη με νηφαλιότητα και καλή διάθεση για συνεννόηση – κάτι που αποτελεί ήδη «παράδοση» στην Ε.Ε.- μακρυά από πείσματα, εμμονές και επίδειξη «πυγμής». http://www.skai.gr/…/xoris-sumfonia-i-koino-anakoinothen-e…/

Δεν θα πρόκειται για μία δοκιμασία μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και το «πνεύμα» της. Το οποίο πρέπει να οδηγεί σε κατανόηση των ειδικών συνθηκών και αντίστοιχη προσαρμογή. Τουλάχιστον όσο όλα τα εμπλεκόμενα μέρη επιδεικνύουν σεβασμό προς το ίδιο το «πνεύμα».

Ας δούμε τώρα το ζήτημα και από μιαν άλλη πλευρά:

Ναι μεν ο ΣΥΡΙΖΑ και οι ΑΝΕΛ δεν ήθελαν «μνημόνια» και «υποτέλεια», αλλά η παρούσα κυβέρνηση, αυτό ακριβώς …επιδιώκει! Μετά το Μνημόνιο, μια άλλη – καλύτερη – συμφωνία, που δεν θα λέγεται μεν μνημόνιο, αλλά θα περιλαμβάνει κάποιας μορφής επιτήρηση, έστω χαλαρότερη από εκείνη της Τρόϊκας, που δεν θα λέγεται πλέον …Τρόϊκα (!)

Αυτό έχει δύο καλά:

Αφενός μεν θα προφυλάξει την ελληνική κοινωνία από τις (ήδη διαφαινόμενες) ακρότητες ορισμένων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, αφ’ ετέρου δε θα εξασφαλίσει στους δανειστές ότι κάποτε θα πάρουν πίσω τα χρήματά τους, έστω και με λιγότερο τόκο, αν «ελέγχουν διακριτικά» τις ελληνικές κυβερνήσεις.

Οι οποίες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας, δεν έχουν επιδείξει και την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά ως προς την αποδοτικότητα της ελληνικής οικονομίας και παραγωγικής μηχανής.

Facebook Comments