Όμηρος στην πόλη μου…

Ουφ… βρήκα επιτέλους τίτλο για την ταλαιπωρία που βιώνω εδώ και 2 μήνες που λόγω ανεξήγητης βλάβης του αυτοκινήτου μου καλούμαι εγώ που δεν ξέρω καν που είναι η είσοδος του μετρό να χρησιμοποιήσω τα Μέσα Μεταφοράς της πόλης.

Η περιπέτειά μου ξεκινά ένα βράδυ όπου το αυτοκίνητό μου έσβησε εν κινήσει κάπου στη Συγγρού και χρειάστηκε να περπατήσω κάνα χιλιόμετρο για να φτάσω στη στάση από όπου θα περνούσε το λεωφορείο που θα έφτανε Μαρούσι. Πριν φτάσω στη στάση του λεωφορείου πήγα στο κοντινό περίπτερο για να πάρω εισιτήριο, ενθυμούμενη συνήθειες από τα φοιτητικά μου χρόνια στα Ιωάννινα. Μάταιος κόπος εισιτήρια υπήρχαν μόνο στο μετρό, το οποίο ήταν πολύ μακριά. Μαζεύω το κουράγιο μου, δεν δίνω σημασία στον πόνο από τα τακούνια που είχαν αρχίσει να χτυπάνε τις γάμπες και να αγγίζουν και τη μέση και συνέχισα προς τη στάση. Εκεί ρωτούσα όποιον έβλεπα, αν είχε ένα επιπλέον εισιτήριο να του αγόραζα. Μάταιος κόπος. Δίπλα μου μια κυρία γύρω στα πενήντα από τη Σερβία η οποία με άκουγε και μου έδειξε με περίσσεια αυτοπεποίθηση, την ηλεκτρονική της κάρτα με την οποία έμπαινε στα λεωφορεία. Μετά από σαράντα ολόκληρα λεπτά έφτασε το λεωφορείο, απεγνωσμένη πήγα στην πρώτη πόρτα του οδηγού και τον παρακάλεσα να με πάρει για να εφοδιαστώ εισιτήριο, στη στάση του  μετρό Συγγρού- Φιξ. Ο άνθρωπος από τη μια ξαφνιάστηκε από την άλλη με ένα νεύμα συμφώνησε και έτσι ανέβηκα στο λεωφορείο.

Μέχρι εκείνη τη στιγμή ήμουν γεμάτη ευγνωμοσύνη που μου γινόταν τέτοια εξυπηρέτηση καθώς δεν ήξερα πως είχε εξελιχθεί το σύστημα με τα λεωφορεία. Στην επόμενη στάση ομολογώ πως μπήκε αρκετός κόσμος και από τους 15 ανθρώπους μόνο ο ένας χτύπησε το εισιτήριό του. Θεώρησα ότι μπορεί οι υπόλοιποι να είναι άνεργοι ή να υπάγονται σε κάποια ειδική κατηγορία που δεν χρειάζεται να έχουν εισιτήριο. Στην επόμενη στάση το ίδιο, στην παρεπόμενη ούτε ένας και να μην τα πολυλογώ μέχρι να κατέβω στο μετρό για να πάρω το δικό μου, το λεωφορείο γέμιζε και άδειαζε με ανθρώπους που δεν χτυπούσαν εισιτήρια.

Δίπλα μου η κυρία από τη Σερβία, η οποία τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια βρίσκεται στη χώρα μας και καθαρίζει σπίτια, μου εξηγούσε: «αυτό γίνεται χρόνια, δεν πληρώνουν εισιτήριο οι περισσότεροι. Κρίμα γιατί στη χώρα μου έχει πορτάκι που ανοίγει αν έχεις εισιτήριο και αν πάλι δεν έχεις δίπλα στον οδηγό υπάρχει ο εισπράκτορας που σου πληρώνεις το εισιτήριο και έτσι είσαι νόμιμος σε κάθε διαδρομή».

Την ευχαρίστησα για τις πληροφορίες και κατέβηκα στο μετρό. Εκεί εκτυλίχτηκε πάλι ένα μικρό δράμα καθώς η ώρα περνούσα και έπρεπε να τρέξω να βρω το σχετικό μηχάνημα, να επιστρέψω στη στάση για να μη χάσω το τελευταίο λεωφορείο. Βρίσκομαι μπροστά στην οθόνη και ειλικρινά δεν ξέρω τι να πατήσω.. με τη βοήθεια ενός αστυνομικού διαλέγω το σωστό εισιτήριο γιατί ήμουν ικανή να πληρώσω εκείνο που πάει στο αεροδρόμιο και φεύγω γρήγορα για τη στάση. Πρόλαβα το πολυπόθητο λεωφορείο και   έφτασα σπίτι μου μετά από δυο ολόκληρες ώρες, κατάκοπη.

Την άλλη μέρα με το εισιτήριο στη στάση, περιμένω ως νομοταγής πολίτης το λεωφορείο.

Είμαι στη στάση, κάθομαι στο σιδερένιο κάθισμα με 40 βαθμούς κελσίου και περιμένω, και περιμένω, τελικά το λεωφορείο ήρθε μετά από μια ολόκληρη ώρα.

Μπαίνω από τη μπροστινή πόρτα και ρωτάω τον οδηγό για το τι συνέβη :«το ξέρω μου λέει κυρία μου αλλά παίρνουν άδειες οι οδηγοί, είναι για σέρβις κάποια λεωφορεία και δυστυχώς γίνεται αυτό».

Τον ρωτάω ξαφνιασμένη λες και δεν ξέρω πως δουλεύει το ελληνικό δημόσιο. «Μα τι μου λέτε και εμείς πως θα πηγαίνουμε στη δουλειά μας;»  «το ξέρω, είναι δύσκολα τα πράγματα» μου απαντά.

Και να σας ρωτήσω και κάτι άλλο του λέω, «τι συμβαίνει με τα εισιτήρια;» Εκεί ο άνθρωπος αναστέναξε βαριά. «το ξέρετε κυρία μου ότι μεταφέρω κάθε μέρα απίστευτο αριθμό ατόμων και χτυπά εισιτήριο μόνο ο ένας στους 30, εγώ ως οδηγός δεν έχω καμία δικαιοδοσία απέναντι σε αυτούς που δεν έχουν  εισιτήριο και ξέρετε πόσα λίτρα πετρέλαιο θέλει αυτό το λεωφορείο για να γεμίσει;; Ούτε μας δίνουν να έχουμε εμείς εισιτήρια αν και κάποια άλλα λεωφορεία έχουν. Τι να πούμε, δεν μπορούμε να πούμε τίποτα.»

Τον άκουγα και προσπαθούσα να μη ζαλιστώ από το έντονο άρωμα μιας κυρίας γύρω στα 70 που ήταν και αυτή όρθια κολλημένη πάνω μου γιατί δεν υπήρχε άδειος χώρος πουθενά στο λεωφορείο.

Το λεωφορείο για ακόμη μια φορά ήταν γεμάτο αλλά τον χαρακτηριστικό ήχο του μηχανήματος του ηλεκτρονικού εισιτηρίου ελάχιστα τον είχαμε ακούσει.

Ήμουν όρθια χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί περνάω αυτή την ταλαιπωρία..

Και να δεις, σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή η κυβέρνηση θα πάρει πόρους από τον κρατικό κορβανά για να ανανεώσει τον στόλο του ΟAΣΑ αφού τα έσοδα από τις μετακινήσεις των κατοίκων δεν θα έφταναν ούτε για δείγμα.

Κι όμως τα λεωφορεία είναι μια μικρογραφία του τι συμβαίνει γενικώς στην Ελλάδα.

Στην ‘Ελλάδα υπάρχει ο φόβος «του μη σε πιάσουν», αν δεν σε πιάσουν είσαι ο έξυπνος, αυτός που δεν πληρώνει και αυτός που ζει εις υγείαν των κορόιδων.

Στην Ελλάδα δεν εφαρμόζουν τα απλά γιατί στην Ελλάδα αυτοί που αποφασίζουν συνήθως ζουν σε άλλο περιβάλλον και δεν βιώνουν ούτε την ταλαιπωρία ούτε λογοδοτούν αν οι αποφάσεις τους ή οι ενέργειές τους είναι ανεπαρκείς.

Έχει εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα με ηλεκτρονικά εισιτήρια έχουν μπει κάμερες στα λεωφορεία και ένας άνθρωπος δεν υπάρχει για να δει ποιος χτυπά το εισιτήριο ποιος έχει και ποιος μετακινείται δωρεάν.

Πόσο πιο απλά για το φτωχό μου το μυαλό θα ήταν όλα αν μείωναν το εισιτήριο παραδείγματος χάρη στα 50 λεπτά και υπήρχε ένας εισπράκτορας μέσα στο λεωφορείο να ελέγχει και να δίνει εισιτήρια.

Έτσι απλά και τόσο πρακτικά.

Με αυτόν τον παλιό, πανάρχαιο τρόπο οι νομοταγείς πολίτες και αυτοί που πληρώνουν εισιτήρια, κόβουν αποδείξεις, πληρώνουν τα χρέη τους στην εφορία δεν θα νιώθουν ότι κουβαλάν στην πλάτη τους, τον κάθε ένα που ζει στην πόλη του.

Όσο αφορά την μικρή μου προσωπική τραγωδία συνεχίζεται μέχρι και σήμερα δύο μήνες μετά να σπαταλώ στους δρόμους της Αθήνας δυο με δυόμιση ώρες καθημερινά για να κάνω τη διαδρομή Μαρούσι-Συγγρού, τις περισσότερες φορές παστή από τις μυρωδιές και σε συσκευασία σαρδέλας.