Παρακολουθώ τις τελευταίες μέρες τη μαζική διαδικτυακή αλληλεγγύη στον Πέτρο Τατσόπουλο για την περιπέτεια της υγείας του. Ευχές, προσευχές, δημόσια επίδειξη φιλίας και αγάπης από χιλιάδες followers, ανώνυμους κι επώνυμους, γενικώς… Πολλοί «φίλοι» του, μάλιστα, έφτασαν στο σημείο να βρίζουν τον Δημήτρη Βίτσα του ΣΥΡΙΖΑ γιατί δήθεν δεν κατάλαβαν ότι το «τελειώνω» που είπε στον αέρα, πιάνοντας το χέρι του Τατσόπουλου που κατέρρεε, ήταν σήμα για να σταματήσει η εκπομπή αλλά νόμιζαν πως ήθελε… να ολοκληρώσει τη συριζέικη παρέμβαση του!

Διαβάζοντάς τα όλα αυτά στο διαδίκτυο, με αφορμή τον Πέτρο Τατσόπουλο, σκεφτόμουν πόσο επιλεκτική – και ενίοτε υποκριτική – είναι η επίδειξη αγάπης και φιλίας προς τα δημόσια και κυρίως προς τα πολιτικά πρόσωπα. Ο Τατσόπουλος κατέβηκε πριν από λίγους μήνες υποψήφιος βουλευτής με τη ΝΔ στο βόρειο τομέα της Αθήνας και δεν εξελέγη. Από τότε λίγοι – για να μην πω ελάχιστοι – «φίλοι» του ασχολούνταν μαζί του. Όποιοι τον γνώριζαν καλά μπορούσαν μάλιστα να διαβλέψουν μια μικρή (μπορεί και μεγάλη) απογοήτευση όχι τόσο για τη μη εκλογή, αλλά για τη συνέχεια…

Τώρα που δίνει μάχη για τη ζωή του όλοι θυμήθηκαν ότι τον αγαπάνε και το διαλαλούν για να το μάθει και να το θυμάται μόλις γίνει καλά. Αν δεν είχε καταρρεύσει στον τηλεοπτικό αέρα και δεν είχε γίνει πρώτο θέμα στα ΜΜΕ, θα περπατούσε σκυφτός, με το γνωστό ελαφρά ειρωνικό χαμόγελό του, που δεν ήξερες αν κρύβει μελαγχολία, περιπαικτική διάθεση ή και τα δυο μαζί και θα συνέχιζε να διαπιστώνει ότι η πολιτική είναι σπορ… ανάδελφο.

Διαβάστε περισσότερα στο DailyPost.gr

Facebook Comments