Η μη παραγωγική ανασυγκρότηση

Η μη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας μας είναι γεγονός. Η νέα συγκυβέρνηση μετά από πέντε χρόνια λυσσαλέας αντιπολίτευσης με υπερδόσεις λαϊκισμού και παροχολογίας καθώς και μόλις έξι μήνες άπρακτης διακυβέρνησης της χώρας, κατάφερε επιτέλους να θέσει στέρεες βάσεις για την μη παραγωγική ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας.

Η τραγική έλλειψη ανταγωνιστικότητας της οικονομίας μας και η ανεργία δεν απασχολούν διόλου τη νέα συγκυβέρνηση που αδιαφορώντας επιδεικτικά για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις και το προσωπικό τους, κατάφερε να εγκαθιδρύσει ένα νέο μοντέλο, μια παγκοσμία πρωτοτυπία, αυτό της πραγματικής οικονομίας της μή παραγωγικότητας.

Κλείσιμο των τραπεζών, capital controls, επιτροπές έγκρισης κίνησης κεφαλαίων, στάση πληρωμών στο εσωτερικό, αθέτηση πληρωμών στο εξωτερικό, πάγωμα δημοσίων και ιδιωτικών επενδύσεων, πάγωμα αποκρατικοποιήσεων, απώλειες θέσεων εργασίας, απόδραση επιχειρήσεων και στελεχών στο εξωτερικό είναι λίγες μόνο από τις ευεργετικές δράσεις της μη παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Ο αγώνας για επιβίωση φαίνεται μάταιος καθώς οι επιχειρήσεις που  άντεξαν τα τελευταία χρόνια την πτώση της ζήτησης, την υπερφορολόγηση και τις δυσκολίες στη χρηματοδότηση, τώρα αντιμετωπίζουν πολύ σοβαρότερα ζητήματα, τα οποία δεν εντάσσονται στη σφαίρα της επιχειρηματικότητας.

Όλες οι επιχειρήσεις ανεξαιρέτως, εγκαταλείπονται θεσμικά στη μοίρα τους ενώ όντας όμηροι τραγικών κυβερνητικών επιλογών και ιδεοληψιών, καλούνται για ακόμα μια φορά να αγωνιστούν για τη σωτηρία τους. Μόνο που αυτή τη φορά, η πλειονότητα τους θα αναζητήσει ένα πιο βέβαιο μέλλον σε γειτονικές χώρες, γυρνώντας οριστικά την πλάτη στη χώρα τους.

Η όποια εμπιστοσύνη του επιχειρηματικού κόσμου προς το Ελληνικό δημόσιο έχει γίνει παρελθόν και αυτό που επιβεβαιώνεται πλήρως είναι ότι ο κρατικός μηχανισμός δίνει τον υπέρ πάντων αγώνα για τη σωτηρία του, εμμένοντας σε δόγματα και πρακτικές του περασμένου αιώνα, αδιαφορώντας πλήρως για την ιδιωτική πρωτοβουλία και τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου μας.

Η άλωση της πραγματικής οικονομίας που τόσο αποζητούσαν οι υπερασπιστές του κρατισμού και της κεντρικής διοίκησης της οικονομίας, εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς.

Σε σύντομο χρονικό διάστημα η πλειονότητα των μικρομεσαίων επιχειρήσεων η οποία αποτελεί την αποκαλούμενη ραχοκοκαλιά της εθνικής οικονομίας, κινδυνεύει να γίνει ένα μακρινό όνειρο, μια όμορφη ανάμνηση ενώ αναπόφευκτα το Δημόσιο θα κληθεί να πληρώσει για τις συνέπειες των επιλογών του σε μακροοικονομικό επίπεδο.

Η απόδραση από το φαύλο κύκλο της καταστροφής της ελληνικής οικονομίας δεν φαίνεται να εντάσσεται στην ατζέντα της συγκυβέρνησης, η οποία αν και αποδεκατισμένη, εξακολουθεί να υπόσχεται στον καθημαγμένο λαό μας εκτός από συνεχείς εκλογές και αμεσοδημοκρατία, ότι θα θέσει τέρμα στη συνέχιση της λιτότητας χωρίς ζωντανές επιχειρήσεις, νέες  θέσεις εργασίας, κόπους και στερήσεις.

Η εξήγηση είναι απλή, η συγκυβέρνηση μάλλον δεν απευθύνεται ουσιαστικά στον καθημερινό πολίτη, η πλειονότητα των οποίων είναι αντιμέτωπη με την ανεργία και την κοινωνική απαξίωση, αλλά στα άεργα κομματικά της στελέχη και τους προνομιούχους, υψηλόβαθμους, ισόβιους κρατικούς υπαλλήλους.