Πόσες φορές έχουμε παραδεχτεί, ότι της οικονομικής κρίσης  προηγήθηκε γενικότερη decadence και διάλυση όλων των βασικών πυλώνων θέσμισης της κοινωνίας μας;  Ας αφήσουμε λοιπόν για λίγο στην άκρη τους πολιτικούς όχι γιατί δεν ευθύνονται, αλλά γιατί η «τεράστια» σκιά τους, συνήθως  κρύβει τους άλλους… Κι αυτό δεν το θέλουμε εκτός κι αν θέλουμε να αυτοκαταστραφούμε πριν βγει αυτός ο αιώνας.

Πάμε λοιπόν στους άλλους, αυτούς που συνδιαμόρφωσαν την μεταπολιτευτική μας ταυτότητα μετά τα 80ς. Ήταν η πλειοψηφία των opinion makers, η επιτυχημένη κάστα των… νέων- νεοελλήνων που ένοιωθαν cosmopolitans αλλά φυσικά ήταν bourgeois gentilhommes. Η επέλαση της νοοτροπίας τους – που έγινε κρατούσα σε ελάχιστο χρόνο ελλείψει σοβαρών αντιστάσεων- ήταν το μεγαλύτερο και πιο επικίνδυνο διαβρωτικό σε μια ήδη προβληματική  κοινωνικά πραγματικότητα.

Χωρίς αστική τάξη, νεοφερμένοι τότε στην Ενωμένη Ευρώπη, μπουχτισμένοι από τις συντηρητικές λογικές των προηγούμενων δεκαετιών, διψασμένοι για το νέο και το διαφορετικό αλλά εντελώς ανερμάτιστοι και κοινωνικά ασυνείδητοι, επιλέξαμε την επιφανειακή αλλαγή. Και για πάνω από 20-25 χρόνια, η ελληνική κοινωνία ακολούθησε «ηγέτες» που αναδείχθηκαν στη δημόσια σφαίρα έχοντας χαρακτηριστικά παγωνιού και όχι κουκουβάγιας.

Και αφού το «φαίνεσθαι» σάρωσε το «είναι» σε όλα τα επίπεδα, το τότε νοσηρό φαινόμενο, έγινε κανονικότητα για να χρησιμοποιήσουμε μια trendy έκφραση του σήμερα. Ο πολιτικός λαϊκισμός ωχριά μπροστά στον χυδαιότερο λαϊκισμό των media, του life style, των επωνύμων κάθε κατηγορίας  κλπ. Mια εκδοχή του demi monde στα όρια του υποκόσμου, εξόρισε εύκολα την πραγματική elite της χώρας που δεν είχε πια  μέσα να επικοινωνήσει τα μηνύματα της όπως δεν είχε και εκπροσώπους πρόθυμους να δώσουν τη μάχη κόντρα στην ευτέλεια. Η πνευματική elite αποσύρθηκε στα ενδότερα και στον κόσμο που αναζητούσε το νέο στίγμα, τα πρότυπα  αυτής της νέας Ευρωπαϊκής Ελλάδας, δόθηκαν οι  λάθος απαντήσεις με τον πιο λάθος τρόπο: Γκρεμίζουμε το παλιό αλλά στη θέση του χτίζουμε «αυθαίρετα λυόμενα», όχι σύγχρονα οικοδομήματα.  Το γκρέμισμα δεν άφησε τίποτε όρθιο…

Τα όρια του συλλογικά ανεκτού, πέραν των οποίων περνά κάποιος στο κοινωνικό περιθώριο, δεν μετατοπίστηκαν απλά, αλλά κυριολεκτικά καταργήθηκαν. Μια κοινωνία που περνά σε ιστορικό χρόνο dt από τον συντηρητισμό στην ασυδοσία, είναι μια ανισόρροπη κοινωνία. Αυτή την ανισορροπία, την πληρώσαμε πολύ ακριβά καθώς επεκτάθηκε σε όλα τα επίπεδα από το επιχειρείν ως την πολιτική κι από τα ΜΜΕ ως τα σχολεία. Σε αντίθεση με άλλες δυτικές κοινωνίες που μετεξελίχθηκαν σταδιακά, εμείς κάναμε άλμα εντελώς απροετοίμαστοι για τους πιθανούς κινδύνους της μετεξέλιξης μας.

Δέκα χρόνια μετά την χρεωκοπία μας, τι από τα παραπάνω συζητήθηκε διεξοδικά όπως π.χ τα επιτόκια δανεισμού ή το ύψος των συντάξεων ή ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων;  Καταλάβαμε  -σχηματικά μιλώντας- ότι το trash συνδιαμόρφωσε τα spreads;   Ή μήπως νομίζουμε ακόμη ότι χρεωκοπήσαμε παρότι ήμασταν μια υπεύθυνη, σοβαρή,  συνεκτική και δυναμική  κοινωνία;   Συνειδητοποιήσαμε ότι προηγήθηκε η πολιτισμική ερήμωση, ο συλλογικός αμοραλισμός, η αδυναμία προσαρμογής στην παγκοσμιοποίηση, η «επαρχιώτικη» ματιά κι η φοβική άρνηση στην ουσιαστική πρόοδο; Ή είμαστε αμετανόητοι και τυφλοί με τα λάθη μας, οπότε μοιραία θα τα επαναλάβουμε στο μέλλον με άγνωστες συνέπειες;  Όσοι δεν αντιλαμβάνονται την άρρηκτη σχέση  των γενικών ποιοτικών χαρακτηριστικών μιας κοινωνίας και της οικονομικοπολιτικής της πορείας, είναι απλά ανόητοι. Όσοι την γνωρίζουν και υπηρετούν το trash  με τον τρόπο τους, είναι κοινωνικά «κακοποιά» στοιχεία. Όσοι δεν προσπαθούν να βελτιώσουν τον συσχετισμό, είναι είτε δειλοί είτε κακόβουλοι. Όσοι δίνουν μικρές ή μεγάλες μάχες είναι οι εθνικοί μας «ήρωες».

Facebook Comments