Ζούμε σε εποχές μεγάλης αναταραχής κι αβεβαιότητας, που επιτείνεται από το μεταναστευτικό πρόβλημα, που καθίσταται το μείζον πρόβλημα, που αντιμετωπίζει η χώρα κι απειλεί ακόμα και με αλλοίωση την ελληνική κοινωνία.
 
Ο φόβος, εν πολλοίς δικαιολογημένος, δίνει τη θέση του στη λογική και την ψηχραιμία. Κι οι κραυγές, που ήδη ακούγονται, εξαιτίας της μεγάλης διάστασης, που λαμβάνει στην κοινωνία η παρουσία παράνομων, κυρίως μουσουλμάνων, μεταναστών, οδηγεί ήδη σε έκρηξη πολιτικού λαιϊκισμού, που εκ των πραγμάτων πληρώσαμε πολύ ακριβά τα τελευταία δεκα χρόνια με την αντιμνημονιακή πολιτική, εξαιτίας της χρεοκοπίας του 2010, αλλά και τώρα μπορεί να προκαλέσει νέα αμφισβήτηση του δημοκρατικού μας συστήματος. Ο λαικισμος όμως δεν προέρχεται μόνον από την άκρα δεξιά, που προσπαθεί να εκμεταλλευθεί το όλο θέμα για να προωθήσει την αντιπολιτευτική της αντζέντα. Αλλά και από την αριστερά με την μορφή της δήθεν «πολιτικής ορθότητας».
 
Πολλά θα μπορούσαν να ειπωθούν για το θέμα της μετανάστευσης, νόμιμης ή μη, και των επιπτώσεών της στις τοπικές κοινωνίες και στη χώρα γενικότερα. Άλλωστε το θέμα δεν είναι σημερινό, εδώ και μια δεκαετία τουλάχιστον σημειώνεται έξαρση του φαινομένου, ενώ ειδικά τους τελευταίους μήνες η κατάσταση τείνει να ξεφύγει από κάθε έλεγχο. Την ίδια στιγμή που οι τοπικές κοινωνίες καλούνται να αναλάβουν φορτίο που δεν θα έπρεπε να τους αναλογεί, με λύπη διαπιστώνω ότι μέρος της συζήτησης εξακολουθεί να αναλώνεται γύρω από την ορολογία που χρησιμοποιείται. Λαθρομετανάστες, παράνομοι μετανάστες, παράτυποι μετανάστες, μετανάστες χωρίς χαρτιά, πρόσφυγες, όπως και να τους αποκαλέσει κάποιος, αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου τις τοπικές κοινωνίες. Το ζητούμενο είναι πως θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα.
 
Οι λέξεις που χρησιμοποιούνται βέβαια, υποδηλώνουν εμμέσως και τον τρόπο αντιμετώπισής του από το κράτος, για αυτό και η χρήση συγκεκριμένων όρων έχει αποτελέσει διαχρονικά πεδίο εύκολης και φτηνής θα έλεγα, πολιτικής εκμετάλλευσης, με την αριστερά να πουλάει ανθρωπισμό, μόνο στα λόγια φυσικά. Έτσι, για παράδειγμα, η αριστερά και οι κάθε λογής υπέρμαχοι ανθρωπίνων δικαιωμάτων διατείνονται, διαρρηγνύοντας τα ιμάτιά τους, ότι δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, προβάλλοντας το έωλο ασφαλώς, επιχείρημα «ότι κανείς άνθρωπος δεν είναι λαθραίος». Θα το εξηγήσω λοιπόν μόνο μια φορά και δεν θα επανέλθω, γιατί δε θέλω να δώσω παραπάνω αξία σε φτηνή πολιτική ορθότητα. Η λέξη «λαθραίος» αναφέρεται στο καθεστώς εισόδου τους στη χώρα, όχι φυσικά στην ανθρώπινή τους υπόσταση. Φανταστείτε πόσο γελοίο θα ήταν να ονομάζαμε για λόγους πολιτικής ορθότητας, ή στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου ανθρωπισμού, τον λαθρεπιβάτη «παράτυπο επιβάτη», τον λαθρέμπορο «έμπορο χωρίς χαρτιά» ή το λαθροθήρα «κυνηγό χωρίς άδεια».
 
Η σκόπιμη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που γίνεται από την πλευρά της αριστεράς σε αυτό το θέμα, αποσκοπεί στον χαρακτηρισμό των χρηστών του όρου, ως «ακροδεξιών», «ρατσιστών», «φασιστών» και εμμέσως στην (αυτο)λογοκρισία τους. Εξ αιτίας του γεγονότος αυτού, δεν είναι σπάνιο άλλωστε, πολλές συζητήσεις γύρω από το θέμα να ξεκινούν από τους ομιλητές με απολογητικό χαρακτήρα του τύπου «δεν είμαι ρατσιστής αλλά…».
 
Αυτό το ιδιότυπο ταμπού, μετά την ομιλία του πρώην πρωθυπουργού στο πρόσφατο συνέδριο της ΝΔ, φαίνεται να σπάει. Είναι καιρός θα έλεγα, και ο απλός κόσμος να υιοθετήσει την άποψη ότι η πολιτική ορθότητα πρέπει να επιστραφεί στους πολιτικούς. Εγώ προσωπικά δεν θα πάρω 

Facebook Comments