Το Μεγάλο Σάββατο που μας πέρασε, κάποιοι από εμάς παρακολουθήσαμε την Ακολουθία της Αναστάσεως από την Αγία Τριάδα του Πειραιά (στο ALPHA TV) και  μετά τα μεσάνυχτα και το «Χριστός Ανέστη» (οπότε και διακόπηκε (!) η σύνδεση…) συνεχίσαμε την παρακολούθηση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο (OPEN). 

Έτσι είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε ένα μήνυμα από τον Μητροπολίτη Πειραιώς Σεραφείμ που ανέγνωσε κάποιος αρχιμανδρίτης (πολύ εκτενές και αρκετά κουραστικό) και στη συνέχεια την ομιλία του ίδιου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου (πολύ πιο σύντομη, αλλά περιεκτική).

Το ουσιαστικό μήνυμα και από τις δύο ομιλίες ήταν σχεδόν ταυτόσημο:

Ο Κύριος δια της Αναστάσεως κατενίκησε την αδικία, το μίσος και το θάνατο και έτσι επικράτησαν η Δικαιοσύνη, η Αγάπη και η (αιώνιος) Ζωή.

Η σχεδόν πλήρης σύμπτωση των δύο σημαντικών ιεραρχών (που είναι αρκετά διαφορετικοί ως προσωπικότητες) ως προς την ουσία του μηνύματος που εκπέμπεται από την Ανάσταση, μου προκάλεσαν κάποιες σκέψεις:

Ό,τι και αν πιστεύει κανείς για την Ανάσταση του Ιησού Χριστού, είναι απολύτως βέβαιο και από όλους αποδεκτό ότι η καταδίκη του σε (μαρτυρικό) θάνατο από το διεφθαρμένο κατεστημένο της εποχής του υπήρξε η απόλυτη αδικία και η έκφραση του πλέον απεχθούς μίσους απέναντι σε έναν άνθρωπο, ο οποίος διακήρυσσε μόνο τη ανάγκη για δικαιοσύνη, αγάπη, αλληλεγγύη, συγγνώμη και συγχώρεση, ενώ απεχθανόταν και καταδίκαζε κάθε χρήση βίας ακόμη και προς όσους θέλουν να μας βλάψουν.

Έτσι, δεν θα μπορούσε να υπάρξει διαφορετική «δικαίωση» από την ανατροπή του τελικού αποτελέσματος της άκρας αδικίας και του μίσους, δηλαδή του αδίκως επελθόντος θανάτου. Δηλαδή η Ανάσταση!

Ο Χριστιανισμός είναι (από όσα γνωρίζω) η μόνη θρησκεία, της οποίας ο Εμπνευστής και Καθοδηγητής θανατώθηκε με τόσο άδικο και βάρβαρο τρόπο. Η πίστη στην Ανάσταση και ο εορτασμός της από τους οπαδούς της ως του πλέον σημαντικού γεγονότος της ιστορίας σηματοδοτεί και την τελική νίκη του Ανθρώπου με όλα τα θετικά στοιχεία που υπονοεί το κεφαλαίο Α έναντι των φθηνών και ταπεινών ενστίκτων που έχουμε κατ’ ανάγκη κληρονομήσει από τους άξεστους και απολίτιστους προγόνους μας και το υπόλοιπο ζωϊκό βασίλειο, στο οποίο επίσης ανήκουμε.

Έχοντας όλα τα παραπάνω υπόψη μας, θα μπορούσαμε να δώσουμε ένα ουσιαστικό νόημα στην παραδοσιακή αλλά εντελώς μηχανικά αναπαραγόμενη «ανταλλαγή διαπιστώσεων» (που δεν αποτελούν «ευχές») :

– Χριστός Ανέστη! (μια υπενθύμιση για κάτι ήδη γνωστό, συνεπώς περιττή)

– Αληθώς Ανέστη! (μια επιβεβαίωση εξίσου άχρηστη) 

(αυτό το «αληθώς» ανέκαθεν με προβλημάτιζε: Γιατί άραγε το λέμε και το επαναλαμβάνουμε; Ανάμεσα σε υποτιθέμενους χριστιανούς τίθεται ζήτημα… αμφισβήτησης;)

Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, θα μπορούσαμε να χρησιμοποιούμε τις ίδιες ακριβώς φράσεις, αλλά με το εξής ουσιαστικό περιεχόμενο, το οποίο και θα είναι απολύτως συμβατό με όσα ανέλυσαν οι προαναφερόμενοι ιεράρχες:

– Χριστός Ανέστη! (και νίκησε την αδικία, το μίσος, τον εγωισμό, τη χρήση βίας, την αντεκδίκηση … και γι’ αυτό θα επιδιώξω να ακολουθήσω την οδό της Δικαιοσύνης, της Αγάπης, αλληλεγγύης, της πειθούς, της συγγνώμης, που Εκείνος δίδαξε και ζήτησε από μας να ακολουθήσουμε με το παράδειγμα και τη θυσία Του)

– Αληθώς Ανέστη! (και εγώ το ίδιο, εν Χριστώ αδελφέ μου!)

… … …

Σε όλες τις θρησκείες υπάρχει ως ουσιαστική αποστολή ο κατευνασμός της αγωνίας του θανάτου με μία υπόσχεση «μετά θάνατον ζωής» της μιας ή της άλλης μορφής.

Η χριστιανική θρησκεία δεν αποτελεί εξαίρεση, με τη διαφορά ότι εδώ η «ανάσταση» δεν αφορά μόνο τους νεκρούς (κάτι για το οποίο μπορεί κάποιος ευλόγως να αμφιβάλλει…) αλλά και την ανάταση της ψυχής των ζωντανών υπό την έννοια όσων αναφέρθηκαν παραπάνω. Και αυτό είναι κάτι εφικτό, και ζήτημα δικής μας ελεύθερης επιλογής, είτε πιστεύουμε σε μετά θάνατον ανταμοιβή, είτε όχι.

… … …

Τελειώνω να συμπληρώνοντας ένα κείμενο που είχα γράψει προ ετών, όπου έγραφα ότι η Ανάσταση του Κυρίου συμβολίζει τη νίκη του Καλού στην αέναη πάλη του με το Κακό.

Σε όλες (ή σχεδόν) τις θρησκείες βλέπουμε ένα είδος ‘μετά θάνατον ανταμοιβής’ για ό,τι η καθεμιά από αυτές θεωρεί «καλό», ή τιμωρίας  για ό,τι θεωρεί «κακό».

Ωστόσο, ο Χριστιανισμός είναι μία θρησκεία, όπου το «καλό» είναι πράγματι καλό για όλους χωρίς προϋποθέσεις ή εξαιρέσεις, σε αντίθεση με κάποιες άλλες θρησκείες, όπου το θεωρούμενο ως «καλό» μπορεί να ταυτίζεται με την επιδίωξη του κακού για κάποιους (π.χ.) «απίστους» (και όχι μόνο…) σε μια προσπάθεια εξάπλωσης της επιρροής τους παγκοσμίως ακόμη και με τη βία.  

Δυστυχώς από μια τέτοια φάση εξέλιξης πέρασε ακόμα και ο χριστιανισμός στη «σκοτεινή» (γι’ αυτό άλλωστε την ονομάσαμε έτσι) περίοδο του μεσαίωνα. Ευτυχώς, τους τελευταίους αιώνες όλα αυτού του είδους τα εγκλήματα τα έχουμε αφήσει οριστικά πίσω μας.

Δυστυχώς όμως, αυτό δεν συμβαίνει με όλες τις θρησκείες…  

 

Facebook Comments