Αγώνας από την αρχή

Έχει άραγε επιτέλους περάσει η εποχή που μοιράζαμε τριαντάφυλλα αντί να αναγνωρίζουμε ισοτιμία και ελευθερίες στις γυναίκες για την περίφημη Ημέρα, την αφιερωμένη στους αγώνες τους;

Διαβάζοντας τα τελευταία στοιχεία από την έρευνα των UN Women, η πανδημία τράβηξε απότομα την κουρτίνα μιας επίπλαστης προόδου στις κατακτήσεις μας, αποκαλύπτοντας μάλλον κάστρα χτισμένα στην άμμο.  Η επιστροφή στο σπίτι με την ανάληψη περισσότερων υποχρεώσεων απλήρωτης εργασίας γύρω και μέσα σε αυτό, με ταυτόχρονες απώλειες στα πεδία της επαγγελματικής σταδιοδρομίας και της κοινωνικής δράσης για τις γυναίκες, θυμίζουν στερεότυπα προηγούμενων δεκαετιών.  Τα στοιχεία σε κάνουν να σκέφτεσαι αν πράγματι υπήρχε κάτι σταθερό, συμπαγές, εκεί πέρα πάνω στο οποίο μπορούσες υπεύθυνα να στηριχθείς.  Η φοβισμένη απάντηση που δίνω στον εαυτό μου είναι το όχι. 

Κι ενώ ήδη πριν την πανδημία οι γυναίκες ήταν υπεύθυνες για τα 3/4 της οικιακής εργασίας – που δεν αφορούσε μόνο στο δικό τους σπιτικό αλλά συμπεριελάμβανε τη φροντίδα εξαρτημένων μελών και την τακτοποίηση εκκρεμοτήτων για την ευρύτερη οικογένεια – σήμερα ο όγκος των υποχρεώσεων μοιάζει να έχει διπλασιαστεί.  Σε αυτό το ποσοστό έρχονται με λύπη να προστεθούν ο αριθμός των υπαλλήλων που βρέθηκε εκτός εργασίας λόγω απόλυσης ή αναστολής εξαιτίας της πανδημίας και εκείνη η ομάδα των πληττόμενων επαγγελματιών με κλειστές επιχειρήσεις, όπως αντιπροσωπεύονται σε ένα μεγάλο ποσοστό από  γυναίκες. Σύμφωνα με στοιχεία της McKinsey, η εργασία συνεχίζει να διακατέχεται από μια ισχυρή, έμφυλη πραγματικότητα που βρίσκει ένα 54% γυναικών στην Αμερική να δραστηριοποιείται στην εστίαση και στον τουρισμό, ένα 43% με τις πωλήσεις λιανικής/χονδρικής σε οποιοδήποτε πόστο και ένα 46% με άλλες υπηρεσίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι τέχνες, η ψυχαγωγία και η διοίκηση: όλα δηλαδή τα πεδία που ακόμα παλεύουν να περισώσουν ό,τι σώζεται.

Το πρόβλημα είναι ότι οι κανόνες του παιχνιδιού για την ισότητα άλλαξαν ακριβώς τη στιγμή που νομίζαμε ότι είχαμε συμφωνήσει σχετικά με το ποιοι είναι οι κανόνες.  Έτσι τα περίφημα work-life balance και η διεκδίκηση (που φυσικά ποτέ δεν σταματάει αλλά όμως παλινδρομεί) μιας ισχυρότερης παρουσίας στον επαγγελματικό στίβο, μοιάζουν αυτή την εποχή σαν φιλοσοφικά εδάφια.  Η κοινωνικοοικονομική κρίση που ήδη δείχνει τα δόντια της σε πολλές χώρες του κόσμου, απειλεί να ακυρώσει τα όποια επιτεύγματα κερδήθηκαν με αίμα και αγώνες.  Η επιστροφή στο σπίτι με μηδενικές διεξόδους (αφού δεν υπάρχει ή δεν έχει κοινοποιηθεί κάποιο σχέδιο επιστροφής στην κανονικότητα, ακόμα κι εκείνη την προηγούμενη που είχαμε οικοδομήσει κουτσά-στραβά), μας φέρνει στο όριο των προσωπικών, ψυχικών μας αποθεμάτων.

Έχοντας όχι απλά να κουβαλήσουμε στους ώμους αλλά να αναδιοργανώσουμε τον κόσμο μας σε όλα τα επίπεδα ξανά και με τις υποστηρικτικές δομές και υπηρεσίες να έχουν φτάσει στο μάξιμουμ των αντοχών τους από τις αλλεπάλληλες τριβές με τον εφιάλτη του COVID19, δεν ξέρω αν πραγματικά έχουμε τίποτα περισσότερο ανάγκη από η μια την άλλη.  Μείναμε μόνες, καταπονημένες και φτωχότερες, κυριολεκτικά και μεταφορικά.  Υποψιάζομαι ότι το μέλλον θα είναι βαθιά επαναληπτικό μιας εποχής κατά την οποία θα χρειάζεται εκ νέου να  παλέψουμε για το αυτονόητο εκεί που η απάντηση σε όλα μας τα προβλήματα θα είναι το “Όχι τώρα.  Τώρα προέχει η επιβίωση”.