Όλο και περισσότερο το δελτίο των ειδήσεων απασχολείται από περιστατικά βίας. Ποιος θα μπορούσε να φανταστεί, για παράδειγμα, ότι ένας ιεράς θα μπορούσε να πάρει δύο μπουκάλια βιτριόλι και να τα ρίξει σε επτά Μητροπολίτες, επειδή τον καθαίρεσαν στο Συνοδικό «εφετείο«, μέσα στη Μονή Πετράκη; Είναι προφανές, δε, ότι ο άνθρωπος πήγε έτοιμος για να διαπράξει το έγκλημα. 

Έχουμε λοιπόν περισσότερο έγκλημα; Δεν προκύπτει από τα νούμερα, ακόμα και αν δούμε επιμέρους κατηγορίες και σκεφτούμε ότι θα μπορούσε να υπάρχει επιμέρους αύξηση, με ταυτόχρονη μείωση σε άλλες κατηγορίες, ώστε ο μέσος όρος να μην αλλάζει. Το πρόβλημα όμως δεν είναι το περισσότερο έγκλημα, αλλά το διαφορετικό έγκλημα. Οι προσλαμβάνουσες είναι διαφορετικές και πλέον το έγκλημα είναι κανονικοποιημένο στη συνείδηση πολλών. Ασυναίσθητα και έχοντας ερεθίσματα από προηγούμενα εγκλήματα πολλοί διαβαίνουν τον Ρουβίκωνα με έναν τρόπο που ίσως δεν ήταν νοητός στο παρελθόν. 

Ένα βασικό πρόβλημα, λοιπόν, είναι το εξής: το έγκλημα δεν είναι πια μυθοποιημένο, ούτε στη σφαίρα του ανέφικτου. Είναι παντού, από τα δελτία ειδήσεων ως τα βιντεοπαιχνίδια. Γίνεται μέρος της καθημερινότητας, έστω και ως ερέθισμα ή είδηση. Είναι αναπόδραστο να βρεθούν μιμητές, να εξαφθούν τα βασικά ένστικτα μετά την καραντίνα ή, απλώς, να υπάρξουν άνθρωποι που να θεωρούν ότι πρόκειται για έναν κανονικό τρόπο να λύνουν τις διαφορές τους. 

Το νέο έγκλημα, λοιπόν, σημαίνει και ανάγκη νέας προσέγγισης από την Πολιτεία. 

 

Ο εξ απορρήτων

Facebook Comments