Σα να περίμενε από καιρό η κοινωνία την αποκάλυψη του ειδεχθούς εγκλήματος στη Πάτρα. Και πως να μη τη περιμένει. Για μέρες φιγουράριζαν και στο πιο απόκρυφο σημείο του διαδικτύου οι εικασίες, οι προβλέψεις, οι εκτιμήσεις.

Όλοι με το χέρι στη σκανδάλη. Οι αρθρογράφοι, οι δημοσιογράφοι, οι αναγνώστες, οι αστυνομικοί ρεπόρτερ, οι επίδοξοι ντέντεκτιβ, οι γεννημένοι συνωμοσιολόγοι.

Αυτό το εξαγριωμένο πλήθος με το άκουσμα της είδησης πετάχτηκε έξω. Με μια απίστευτη ορμή κύκλωσε το σπίτι, την πόρτα, τα παράθυρα της κατοικίας της συλληφθείσας. Φαγητά ξεχάστηκαν στη φωτιά, μπουγάδες έμειναν στη μέση, σχολικά βιβλία αφέθηκαν ανοιγμένα σε γραφεία. Απλοί, καθημερινοί άνθρωποι της γειτονιάς, μεσήλικοι, γιαγιάδες κι εγγόνια, σύσσωμοι, σχημάτισαν την αποφασιστική στρατιά. Στη πυρά, όχι λιγότερο. Συνθήματα, ιαχές και γκράφιτι.

Η κραυγή μιας κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που βράζει εσωτερικά, κάτω απ’ το δέρμα. Κακές διαπροσωπικές σχέσεις, απωθημένα, παιδιά που γεννήθηκαν όχι από θέληση αλλά από « πρέπει », έλλειψη αγάπης, εκδίκηση, εμμονές, κακό βιοτικό επίπεδο, οικονομική κρίση, καθίζηση, σχέσεις συμφέροντος, εκμετάλλευση της ανθρώπινης υπόστασης, έλλειψη παιδείας, κακό μορφωτικό επίπεδο…ψυχές σε παροπλισμό.

Σε αυτά ήρθε να προστεθεί μια ιδιωτική τηλεόραση, ο κόσμος της κινητής τηλεφωνίας, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα ριάλιτι σόου, το λουκέτο των βιβλιοπωλείων, οι έρωτες πίσω από την οθόνη και τόσα άλλα. Και σαν κερασάκι έπεσε ένας κορωνοιός, μια πανδημία με τις γνωστές προεκτάσεις.

Για όλα αυτά όμως δεν άνοιξε ρουθούνι. Καμία στρατιά δεν κατέκλυσε τους δρόμους. Κανένα φαγητό δεν ξέμεινε στη φωτιά. Και τα λίγα συνθήματα στους τοίχους της Αθήνας και οι λίγες φωνές που αντιδρούσαν δεν αλλάξαν τη σκέψη, την αποφασιστικότητα, τη δράση.

Αλήθεια ποιος πρόβαλε τη παρέλαση των υγειονομικών σε αναστολή έξω απ’ τη βουλή. Ποιος ασχολείται με αυτούς τους χιλιάδες εργαζόμενους που φυτοζωούν;
Περισσότερο ενδιαφέρον έχει ένα talent show έτσι;

Facebook Comments