Δύο λάθη δεν κάνουν ένα σωστό

Ναι, χρειάζονται εργατικά χέρια στον πρωτογενή τομέα. Γιατί όμως δεν έχουμε; Για τους εξής λόγους:

• Έλλειψη εκσυγχρονισμού. Η γεωργική παραγωγή (και οι κατασκευές) επαναπαύθηκε, από το 1990 και μετά, στην εισαγωγή «φθηνών» εργατών. Όταν η Ολλανδία και το Ισραήλ, για παράδειγμα, χρησιμοποιούν ρομπότ, drones και εξελιγμένα μηχανήματα για την καλλιέργεια και τη συλλογή, εμείς περιμένουμε τη δουλειά να την κάνει ο Πακιστανός. Έτσι, όμως, η ανταγωνιστικότητά μας πέφτει ακόμα περισσότερο. Η Ολλανδία παράγει περίπου σε αξία 1700 ευρώ ανά στρέμμα, το Ισραήλ 1290 ευρώ, και η Ελλάδα μόλις 190 ευρώ ανά στρέμμα.

• Επιδοματική ψηφοθηρία. Κανένας δε λέει να μην έχουμε ένα υποστηρικτικό κράτος πρόνοιας. Για όσους, όμως, έχουν πραγματικά ανάγκη. Όταν μια γενικευμένη και άκριτη πολιτική επιδομάτων εξασφαλίζει τεμπέλικο εισόδημα σε νέους και υγιείς ανθρώπους, γιατί να πάνε να δουλέψουν; Όλα τα κόμματα, προς άγραν ψήφων, οδηγούν μεγάλο ποσοστό εργατικού δυναμικού στο εργασιακό περιθώριο και σε μια μίζερη ζωή διαρκείας. Επιπλέον, διαβρώνουν την εργασιακή συνείδηση και την ηθική των νέων: το επίδομα θεωρείται δικαίωμα, η λαμογιά κατόρθωμα και η εργασία κάτι που αφορά όσα «κορόιδα» δεν έχουν βρει άκρες για να ροκανίζουν τον κρατικό κορβανά. Για την εξεύρεση αυτών των πόρων, όσοι εργάζονται νόμιμα φορολογούνται όλο και περισσότερο. Οι ασφαλιστικές εισφορές, που αιμοδοτούν ένα γενναιόδωρο, όπως καμαρώνει ο Άδωνις, συνταξιοδοτικό σύστημα, εκτινάσσουν σε μη ανταγωνιστικά επίπεδα το εργασιακό κόστος, δημιουργώντας ροπή προς τη μαύρη και αδήλωτη εργασία.

• Υπερπληθώρα άεργων πτυχιούχων. Για λόγους καθαρά μικροκομματικούς, τα κυβερνητικά κόμματα έχουν σπείρει σε όλη την Ελλάδα πανεπιστημιακές σχολές που δεν συνδέονται με τις ανάγκες της αγοράς και κυρίως του πρωτογενούς τομέα. Μαθητές που δεν θα έπρεπε να έχουν τελειώσει ούτε καν το δημοτικό, με ανεπαρκέστατες γνώσεις και ικανότητες, παίρνουν όπως – όπως ένα πανεπιστημιακό «χαρτί» άχρηστων ειδικοτήτων, που κι αυτές δημιουργήθηκαν για να βολευτούν ως διδακτικό προσωπικό στα Α.Ε.Ι. πολιτικοί φίλοι του συστήματος. Όλοι αυτοί οι «ημιπιτσιρικάδες» ζουν με τη σύνταξη του παππού, με δουλειές του ποδαριού και με την ελπίδα του διορισμού στο Δημόσιο, διότι ο μπαμπάς εξασφάλισε την σχετική υπόσχεση από τον βουλευτή «που όλοι στην οικογένεια ψηφίζουμε», και αισθάνονται «μειωμένοι» εάν αναγκαστούν να δουλέψουν στον πρωτογενή τομέα. Τόσα χρόνια το πληρώναμε το παιδί για να σπουδάσει, να πάει στα χωράφια;

Μα, θα μου πεις, αυτά είναι δομικά προβλήματα. Γίνεται να λυθούν τώρα; Και μέχρι να λυθούν, ποιος θα μαζέψει τις ελιές;

Η απάντηση είναι ότι όσο κρύβουμε τα δομικά προβλήματα κάτω από το χαλί, πριμοδοτώντας μερεμέτια, τα προβλήματα θα οξύνονται και κάποια στιγμή κανένα μερεμέτι δεν θα μπορεί να τα καλύψει. Όμως, δεν διορθώνεις ένα λάθος με ένα χειρότερο. Εάν χρειαζόμαστε επειγόντως εργατικά χέρια και πρέπει οπωσδήποτε να τα εισάγουμε, ας εισάγουμε εργάτες από την Ινδία ή από τους χριστιανικούς πληθυσμούς της Αφρικής οι οποίοι θα έρθουν για συγκεκριμένο σκοπό και θα είναι νόμιμοι από την πρώτη μέρα παρουσίας τους στην χώρα, μέχρι την τελευταία – θα φύγουν δηλαδή μετά το πέρας της συγκομιδής.

Η Ισπανία, για την συλλογή των εσπεριδοειδών, δίνει βραχυχρόνια άδεια παραμονής μόνο σε γυναίκες – μητέρες από τη βορειοδυτική Αφρική, που μόλις πληρωθούν είναι σίγουρο ότι θα επιστρέψουν στα παιδιά τους. Όσοι μπήκαν παράνομα στη χώρα και, επιπλέον, απέφυγαν να περάσουν από τους μηχανισμούς καταγραφής (γιατί άραγε;) θα πρέπει να συλληφθούν με επιχείρηση-σκούπα, και να διαβιούν υπό κράτηση, σε κλειστές δομές, με μόνη προοπτική την απέλαση, όσον χρόνο κι αν απαιτήσουν οι γραφειοκρατικές διατυπώσεις, εκτός αν αποφασίσουν να φύγουν με δική τους πρωτοβουλία.

Έχω πει χιλιάδες φορές ότι οι ροές δεν κόβονται στο Αιγαίο και στον Έβρο. Κόβονται στο τηλέφωνο, όταν ο Αχμέτ μιλήσει με τον ξάδερφο στο Ισλαμαμπάντ και του πει «είμαι κρατούμενος και δεν υπάρχει καμμία πιθανότητα να πάρω άδεια παραμονής – μην έρθεις».

Οποιαδήποτε άλλη ρύθμιση κλείνει το μάτι στις στρατιές εισβολέων εν αναμονή, που περιμένουν το σύνθημα από τους διακινητές για να μπουκάρουν. Είναι απολύτως βέβαιο ότι μετά την ψήφιση της κατάπτυστης ντροπολογίας «Καιρίδη» η εισβολική πίεση θα αυξηθεί και το πρόβλημα θα διογκωθεί περιμένοντας μια μελλοντική παρόμοια λύση.

Άλλωστε, εάν η απάντηση στην έλλειψη εργατικών χεριών είναι η παροχή άδειας παραμονής σε εισβολείς, γιατί να μην γίνει το ίδιο και αργότερα, καθώς θα εξακολουθεί να υπάρχει έλλειψη εργατικών χεριών;

Και ένα επιμύθιο: η ΝΔ εξελέγη υποσχόμενη να βάλει τέλος στον εξισλαμισμό της χώρας. Τώρα τον διευκολύνει. Λαλίστατοι βουλευτές της κατακεραύνωναν την κομματική πειθαρχία που επέβαλλε ο ΣΥΡΙΖΑ στους δικούς του βουλευτές, όταν ψήφιζε, αντί να σκίζει, τα μνημόνια. Τώρα την υποστηρίζουν. Με ποια ηθική βάση απειλεί η Νέα Δημοκρατία με διαγραφή όσους βουλευτές της παραμείνουν συνεπείς στις προεκλογικές εξαγγελίες του κόμματος τους; Με την εντολή «στοπ στον λαθρεποικισμό» δεν τους έστειλαν οι ψηφοφόροι στη Βουλή; Πώς τους ζητάει να την παραβούν; Προεκλογικώς, δεν υπήρχε το ίδιο πρόβλημα; Γιατί δεν πρότεινε η ΝΔ τον Μάιο τη σημερινή λύση; Γιατί οι θέσεις της ήταν αντιδιαμετρικά αντίθετες; Δεν συνιστά αυτό εξαπάτηση των ψηφοφόρων;

Επίσης: Δεν είναι η απειλή της διαγραφής παράβαση των άρθρων 52, 60 & 61 του Συντάγματος; Τα θυμίζω σε όσους έχουν κοντή γαλάζια μνήμη:

Άρθρο 52: H ελεύθερη και ανόθευτη εκδήλωση της λαϊκής θέλησης, ως έκφραση της λαϊκής κυριαρχίας, τελεί υπό την εγγύηση όλων των λειτουργών της Πολιτείας, που έχουν υποχρέωση να τη διασφαλίζουν σε κάθε περίπτωση.

Ρωτώ: Οι βουλευτές μεταφέρουν τη λαϊκή θέληση στο «Ναό της Δημοκρατίας», έτσι δεν είναι; Δεν αποτελεί νόθευση της λαϊκής θέλησης, άρα φαλκίδευση της λαϊκής κυριαρχίας, η διαταγή να ψηφίσουν κόντρα στη συνείδησή τους και στην εντολή των πολιτών;

Άρθρο 60 §1: Oι βουλευτές έχουν απεριόριστο το δικαίωμα της γνώμης και ψήφου κατά συνείδηση.

Ρωτώ: Δεν περιορίζεται αυτό το δικαίωμα με την απειλή της πολιτικής εξόντωσης;

‘Αρθρο 61 §1: O βουλευτής δεν καταδιώκεται ούτε εξετάζεται με οποιονδήποτε τρόπο για γνώμη ή ψήφο που έδωσε κατά την άσκηση των βουλευτικών καθηκόντων.

Ρωτώ: Μπορεί να μην υφίσταται δίωξη με την ποινική έννοια του όρου, αλλά δεν συνιστά «καταδίωξή» του η διαγραφή του από το κόμμα του και η αποψίλωση των κοινοβουλευτικών του «εργαλείων», αν η ψήφος που δώσει δεν είναι αρεστή στον αρχηγό;

Η παρακμή ενός έθνους δεν συντελείται σε μια μέρα. Προκύπτει από μια μακρά πορεία, εσφαλμένων επιλογών και καταστροφικών αποφάσεων, που, εκείνη τη στιγμή, για όσους κοντόφθαλμους εμπλέκονται, φαίνονται σωστές. Σήμερα κάναμε ακόμα ένα μεγάλο βήμα προς την παρακμή μας. Πού θα τελειώσει όλο αυτό;