Πάντα μου άρεσε να αντιπαραβάλω μέσα από τα ιστορικά μου αναγνώσματα την πολιτική ιστορία της Αγγλίας με αυτήν της Γαλλίας. Το Λονδίνο και το Παρίσι έχουν να επιδείξουν δύο πολύ διδακτικούς βίους παράλληλους.

Όταν στα 1789 οι Γάλλοι ξεσηκώθηκαν, κατέλαβαν την Βαστίλη και ύψωσαν καρμανιόλες οι Άγγλοι γείτονες τους απολάμβαναν μια (για τα δεδομένα της εποχής) φιλελεύθερη κοινοβουλευτική δημοκρατία προϊόν εμφυλίων πολέμων αλλά και θρησκευτικών διενέξεων που είχαν προηγηθεί τον 17ο και στις αρχές του 18ο αιώνα.

Όταν οι Γάλλοι μετά την πτώση του Βοναπάρτη και την παλινόρθωση των Βουρβόνων τρέχαν κάθε τρεις και λίγο στα οδοφράγματα και περνούσαν από θνησιγενείς δημοκρατίες σε υπερφίαλες αυτοκρατορίες και μετά σε ταπεινωτικούς πολέμους και υστέρα σε κομμούνες έως ότου στήσουν την σταθερή Γ΄Γαλλική δημοκρατία οι Άγγλοι, σε αυτό το διάστημα τον πενήντα ετών, συνέχιζαν να έχουν μια σταθερή δημοκρατία στην οποία εναλλάσσονταν συντηρητικές και φιλελεύθερες κυβερνήσεις. Όταν για παράδειγμα στα 1896 η Γαλλία συγκλονίζονταν από την αντισημιτική δίωξη του λοχαγού Ντρέιφους στην Αγγλία είχαν είδη έναν εξαιρετικά επιτυχημένο Εβραίο πρωθυπουργό τον Βενιαμίν Ντισραέλι.

Πάντα, και στον 20ο αιώνα το βλέπουμε αυτό, η Βρετανική πολιτική ζωή ήταν ένα βήμα μπροστά από την υπόλοιπη ηπειρωτική Ευρώπη. Στην δεκαετία του 2010 με την επικράτηση των εθνολαϊκιστών και του αισχρού Brexit το 2016 έγιναν ο προπομπός δυσάρεστων εξελίξεων για όλη την ΕΕ. Έδωσαν φωνή σε όλο το άχρηστο περιθώριο της πολιτικής ζωής της Ευρώπης. Σήμερα βλέπουμε όμως ανατροπή του σκηνικού στο ΗΒ η λίγκα των εθνολαϊκιστών έχει καταποντιστεί και ας έχει ο Farage 14%.

Η πολιτική αυτή έχει καταδικαστεί. Το Λονδίνο τελείωσε με το εθνολαϊκιστικό του πείραμα τώρα για ακόμα μια φορά μέσα στην ιστορία μένει στο Παρίσι να πιει όλο το πικρό ποτήρι της ακροδεξιάς ακολουθώντας όμως στο τέλος μετά από πολλές περιπέτειες που θα ζήσουμε το παράδειγμα του Άγγλου γείτονα του.

Facebook Comments