Θυμάμαι…

Σεπτέμβριος 2008

Στις εισαγωγικές εξετάσεις Δραματικής Σχολής. Εγώ ένας φοβισμένος, ντροπαλός νέος που θέλει ν’ ανοίξει η γη να τον ρουφήξει αλλά με μια απλή σπίθα που προσπαθεί ν’ αρπάξει. Και μου δίνεις την πιο ευφάνταστη άσκηση που είχα ακούσει μέχρι τότε. Τρέχω, βγαίνω εκτός κτηρίου, τρέχω ιλιγγιωδώς, αλλάζω κατευθύνσεις σα λυσσασμένος, το ίδιο τρέχει και ο λόγος μου. Οι περαστικοί σταματάνε, εκπλήσσονται,  άλλοι τρομάζουν, με κοιτάνε, αλλά εμένα δε με νοιάζει. Οι αναστολές γκρεμίζονται, οι ντροπές παγώνουν. Η άσκηση πέτυχε. Δεν έχει τίποτα θεατρικό πάνω της. Δεν είχε αυτό τον σκοπό. Επιστρέφω στην αίθουσα κατάκοπος, σχεδόν σέρνομαι, με σταματάει αυτό το παιδικό σου χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά, τα μάτια σου λάμπουν. Το ταξίδι μόλις ξεκίνησε.

Ύστερα ήρθαν τα χρόνια της σπουδής. Κάθε Δευτέρα. Το μάθημα για εσένα ήταν μυσταγωγία, μέθεξη. Δεν υπήρχε ρολόι. Τυπική μόνο η έναρξη. Η λήξη απρόβλεπτη. Μέχρι αργά το βράδυ. Έμπαινες στο ποτάμι, μας παρέσερνες κι εμάς κι όποιος αντέξει. Κάθε κύτταρο σου, ζούσε στο εκεί και τότε. Ήταν αυτό που σε καθιστούσε μεγάλο δάσκαλο. Δεν υπήρχε έτοιμο φαγητό ή ζεσταμένο. Εκεί φτιαχνόταν, πρόχειρα, με όσα υλικά διαθέταμε. Βουτιές στον μαγικό κόσμο της υποκριτικής. Άλλοτε μακροβούτια, μικρές ανάσες, ασφυξία. Ναι έζησα και οριακές στιγμές. Στιγμές χωρίς σωτηρία. Στιγμές ακραίων σκέψεων. Στιγμές ακραίων πράξεων. Ο δρόμος δύσκολος, με παραπατήματα, με πισωγυρίσματα αλλά και με φωτεινές διαδρομές. Υπήρχαν φορές που σε μισούσα, δηλαδή εμένα. Υπήρχαν φορές που ευχήθηκα την ακύρωση του μαθήματος. Γιατί  κάτι μέσα λειτουργούσε. Αλλά τα λίγα «μπράβο» σου, ανεξίτηλα μέσα μου.

Η αποφοίτηση. Η πρώτη δουλειά μ’ εσένα. Κάποια στιγμή σ’ ένα τραπέζι ένας ηθοποιός ανακοινώνει την αποχώρηση του. Δεν είμαι στον θίασο. Πετάγομαι, τρέχω προς τον δάσκαλο και του λέω στο αυτί: «Εγώ θα τον αντικαταστήσω. Θα παίξω τον ρόλο» Πετάχτηκε απ’ την καρέκλα όπως κάνουν ήρωες κόμικς, όλες οι αισθήσεις του ήταν σε υπερδιέγερση, με αγκάλιασε. Αυτή η αγκαλιά ήταν το επιστέγασμα μιας τρίχρονης δουλειάς.

Κι ύστερα ο απογαλακτισμός. Ο μαθητής έγινε επαγγελματίας, βγήκε στην αγορά. Οι επαφές μας περιορισμένες, σε σκόρπιες παραστάσεις. Όμως σε στιγμές προβών, σε στιγμές παράστασης έμπαινες σφήνα στη σκέψη, στη κίνηση, στη πράξη, στην απόφαση. Και τότε γινόταν συνείδηση το παρελθόν στο παρόν. Η υλοποίηση των μαθημάτων έγινε πολύ αργότερα. Κι έτσι συνέχιζε να ζει ο δάσκαλος μέσα μου.

Έμαθα προχθές ότι έφυγες. Δυο μέρες τώρα σα καρέ ταινίας εισβάλλουν ακάλεστα στη καθημερινότητα μου ένα σωρό μνήμες, εικόνες, στιγμές. Και πάνω απ’ όλα το τεράστιο χαμόγελο σου. Νομίζω ότι αυτό το παιδί μέσα σου θα σε συντρόφευε και στα δύσκολα.

Καλό κατευόδιο στο φως Δάσκαλε!