Πρώτα από όλα μια παραδοχή: Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να γίνεται σύγκριση της μίας τραγωδίας με την άλλη. Ποτέ μα ποτέ δεν πρέπει να γίνεται αντιπαράθεση νεκρών και αντιπαραβολή αριθμού θυμάτων. Είναι ανήθικο, πρόστυχο και αισχρό.

Τα Τέμπη αποτελούν μια χρόνια πληγή στην συλλογική μνήμη όλων μας γιατί με το μοιραίο αυτό τρένο είχαμε όλοι – κυρίως οι βορειοελλαδίτες- ταξιδέψει. Σίγουρα από όλους μας πέρασε η σκέψη “Θα μπορούσα να ήμουν εγώ στη θέση τους”. Πόνος, θυμός, οργή και οι κεραυνοί του λαϊκού αισθήματος δικαιοσύνης άστραψαν και βρόντηξαν.

Καθολικά και τρομερά τα αισθήματα που εκφράστηκαν μαζικά σε όλη την Ελλάδα. Υπήρχε, ασφαλώς (δεν πρέπει να το αγνοούμε), μέσα σε αυτήν την πανελληνία λαοθάλασσα έντονη η προσπάθεια να δοθεί χαρακτήρας αντικυβερνητικός αλλά αυτό που ονομάστηκε ως “κίνημα των Τεμπών” είναι μια εκκωφαντική έκφραση δυσπιστίας προς το τερατώδες Ελληνικό βαθύ κράτος παρά ένα αντικυβερνητικό κίνημα.

Και δεν μπορεί να είναι αντικυβερνητικό γιατί από την πολιτική μας ζωή αυτήν την στιγμή απουσιάζει παντελώς μια ισχυρή αντιπολίτευση που θα μπορούσε να υιοθετήσει και να χειραγωγήσει μέρος ή μεγάλα κομμάτια αυτής της πρωτοφανούς λαοθάλασσας.

Το πολιτικό μας σκηνικό, για πρώτη φορά μετά από 45 χρόνια, είναι κυρίαρχα μονοκομματικό και αντιπολίτευση ουσιαστικά δεν υπάρχει. Η Κυβέρνηση οφείλει να ακούσει το μήνυμα της προχθεσινής ημέρας, με σοβαρότητα, σεβασμό στην μνήμη των θυμάτων και προπαντός χωρίς να παρασυρθεί από το τυφλό πάθος. Ειδάλλως, σαν τις στρατιές του Ναπολέοντος, θα ηττηθεί από την φθορά χωρίς να έχει χάση ούτε μια μάχη

Facebook Comments